Τίτλοι τέλους

Ο πόνος δεν σταμάτησε. Οι πληγές δεν έκλεισαν. 

Και τώρα δυο ξένοι. Δύο περαστικοί. Δύο άνθρωποι που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση. Ούτε ένα βλέμμα. Ούτε μια ματιά. Αδιαφορία.

Μετά μια γρατζουνιά και λίγο αίμα. Κι άλλη μία, κι άλλη μία, κι άλλη μία. Αυτή τη φορά ούτε ένα δάκρυ. Μόνο ένα μούδιασμα θα 'λεγα, εσωτερικό κυρίως. 

Κλείσε τα μάτια και ονειρέψου. Μόνο αυτό μπορείς να κάνεις. Ονειρέψου το αύριο. Άσε το σήμερα να φύγει. Να φύγει μακριά και μη γυρίσεις να το κοιτάξεις. Ό, τι φεύγει δεν γυρνάει. Κι αν γυρίσει δεν μένει για πάντα. Ποτέ ξανά δεν θα 'ναι δικό σου...

Κάτι κυκλικό

Και οι ρωγμές παρέμειναν.

Ό,τι έσπασε δεν είναι ποτέ ίδιο, δεν φτιάχνεται, δεν σταματά ο χρόνος που περνά, δεν σταματά να βασανίζει, η ψυχή δεν σταματά να αιμορραγεί, δεν σταματά να με κοιτά η ψυχή πίσω από το τζάμι, δεν σταματώ να ακούω την κοφτή μου ανάσα, δεν σταματώ να ακούω τη φωνή μέσα μου να με καλεί να επιστρέψω εκεί απ' όπου ήλθα, από το σκοτάδι το ατελείωτο, από το σκοτεινό σπήλαιο στο βάθος της αβύσσου, όπου ούτε φως ούτε ζέστη φθάνει, όπου και θα γυρίσει το πνεύμα, να κρυφτεί από αναμνήσεις και στιγμές που το χτυπούνε αλύπητα και το κρατούνε παγιδευμένο σε μια δίνη, θα γυρίσει εκεί, μπας και ξεφύγει από το χάος το αλλιώτικο, θα γυρίσει ελπίζοντας πως στον κόσμο των ονείρων υπάρχει μια πραγματικότητα που θα επουλώσει τα τραύματα, θα εξαφανίσει τα ραγίσματα σε εκείνον τον καθρέπτη, και θα μπορέσω κάποια στιγμή να αντικρίσω το είδωλό μου καθαρό, άσπιλο, αγνό. 

Right here waiting

Oceans apart day after day
And I slowly go insane
I hear your voice on the line
But it doesn't stop the pain

If I see you next to never
How can we say forever

Wherever you go
Whatever you do
I will be right here waiting for you
Whatever it takes
Or how my heart breaks
I will be right here waiting for you

I took for granted, all the times
That I thought would last somehow
I hear the laughter, I taste the tears
But I can't get near you now

Oh, can't you see it baby
You've got me going crazy

"Μια χαρά όλα!". Υπέροχα θα έλεγα! Κάτι αιχμηρό δεν έχω μόνο. Να σκίσω αυτό που με περιβάλει. Να σκίσω ό, τι μου απέμεινε. Να σκίσω αυτό που με σκοτώνει. Να το καταστρέψω να μην έχω τίποτα μετά. Μόνο αυτό μου απέμεινε. Ο ίδιος μου ο εαυτός που δεν τον αντέχω. Δεν τον θέλω. Δεν υποφέρεται. Αυτός με καταστρέφει και με σκοτώνει τώρα που ψάχνω να τον βρω. Τώρα που δεν έχω κανέναν και βιώνω την απόλυτη μοναξιά. Που τα προβλήματά μου δεν είναι προβλήματα. Τώρα που θέλω να φύγω μακριά από όλα. Που θέλω να τρέξω μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Τώρα που προσπαθώ να σκοτώσω αυτό που με σκοτώνει. Εμένα... 

Έφτασαν οι ώρες. Οι ώρες εκείνες που περίμενα περισσότερο από κάθε τι. Σαν τότε που περίμενα τον παππού στο μπαλκόνι να μου φέρει παγωτό ή σοκολάτα. Και έτρεχα μέσα στον δρόμο πριν προλάβει να κατεβεί από την μηχανή του. Τον αγκάλιαζα έπαιρνα το γλυκό και γυρνούσα πίσω στο παιχνίδι με τα υπόλοιπα παιδιά. "Κοιτάξτε! Εγώ έχω κι εσείς όχι!" έλεγα. 
Τώρα όμως περιμένω περιμένω και δεν ξέρω τι θα δω μπροστά μου. Τώρα θα μπορούσαν εκείνα τα παιδιά να γυρίσουν πίσω και να μου πουν "Κοίτα Ηλέκτρα! Τώρα έχουμε εμείς!". Τώρα έχουν όλοι εκτός από μένα. Τώρα εγώ είμαι εκείνη που μυξοκλαίει και ζητάει πίσω αυτό που έχασε. "Το βρήκες το κόλπο τώρα, όταν δεν αντέχεις την πραγματικότητα βάζεις τα κλάματα και φεύγεις". Αλήθεια, αυτό έκανα. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Δεν ήξερα καν τι έπρεπε να κάνω. Για την ακρίβεια ποτέ δε ήξερα. Ούτε τότε ούτε και τώρα. Ένα μεγάλο τοίχος παντού γύρω μου. Στη μέση εγώ και πάνω στον τοίχο γραμμένες λέξεις, ονόματα, αισθήματα, αναμνήσεις που κανείς δεν θα ήθελε να θυμάται. Τώρα όμως βρίσκεσαι μπροστά στην πόρτα του αδιέξοδου. Την ανοίγεις και φεύγεις ή γυρνάς πίσω ξανά... 

"Ένα παιδί χωρίς αξιώσεις, χωρίς τίποτα. Αυτό είσαι!". Γενικότερα ένα "χωρίς". Και το "τίποτα" πήγαινε κι ερχόταν κάθε μέρα στο μυαλό μου και μου τρυπούσε τις σκέψεις. Με ωθούσε να κάνω πράγματα που πραγματικά κανείς λογικός δεν θα τα έκανε. "Μα έχεις χάσει τα λογικά σου Ηλέκτρα, φταίνε οι παρέες που κάνεις και τα μαγαζιά που πηγαίνεις. Αυτά σε έκαναν όπως είσαι!". Ναι αυτά με έκαναν όπως είμαι αλλά τουλάχιστον εγώ έχω ακόμα λίγη αξιοπρέπεια πάνω μου. Σε αντίθεση με εσένα. Που πλέον για μένα τίποτα δεν σημαίνεις ούτε και σήμαινες τελικά. Και τα λόγια σου δεν με νοιάζουν. Με πονάνε, αλλά πλέον δεν τα πιστεύω. Των πραγμάτων ήσουν ανέκαθεν. Όχι των πράξεων και τον συναισθημάτων. Νόμιζες ότι με ένα δώρο ή με λεφτά θα είμαι με το μέρος σου για πάντα; Λυπάμαι για σένα, γιατί είσαι ένα αξιολύπητο και μικρό ανθρωπάκι. Και θα μου έκανες μεγάλη χάρη αν ξεκουμπιζόσουν για πάντα από την ζωή μου. Την ζωή μου, που εσύ ο ίδιος φρόντισες να καταστρέψεις. Και όχι μόνο την δική μου... όλων μας! 

Σπασμένα γυαλιά και αί....

Γυαλιά παντού. Σπασμένα πράγματα. Σπασμένα συναισθήματα. Μια πετσέτα γεμάτη αίμα στο πάτωμα. "Έπεσε το βάζο και κόπηκα". Στην τσέπη μου ένα λεπίδι. "Όχι εντάξει είμαι, μην ανησυχείς. Τώρα θα πάω και θα το πλύνω".

  Πήγα στην τουαλέτα και κοίταξα στον καθρέφτη. Δεν αναγνώριζα πλέον το πρόσωπο που αντίκριζα. Ξένη ήταν και άσχημη. Δεν υπήρχε λόγος να συνεχίζω να κοιτάζω. Πήρα την πετσέτα από το χέρι μου. Αίμα, κι άλλο αίμα. Πάντα απρόσεχτη ήμουν και έσπαζα πράγματα. Μα ποιον πήγαινα να κοροϊδέψω; Τον ίδιο μου τον εαυτό; Όλα στο μυαλό μου ήταν. 

  Γύρισα στο δωμάτιο. Αποπνιχτική η ατμόσφαιρα. Κρύφτηκα κάτω από το πάπλωμα και και έκλεισα τα αυτιά και τα μάτια μου. Και πάλι οι ίδιες σκέψεις γύρισαν στο μυαλό μου. Αχ να είχα ένα, δύο, τρία υπνωτικά να κοιμόμουν και να μην με ξυπνούσε τίποτα. Να έμοιαζα νεκρή και μην ένιωθα απολύτως τίποτα... 

"Κάθε φορά που λέω το όνομά σου δυνατά, οι άλλοι γελούν! Γελούν μαζί σου γιατί είσαι ένα τίποτα και λυπάμαι για όλα όσα έκανα για σένα." Δεν ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα. Τα ήξερα ούτως ή άλλως. Ήμουν ανέκαθεν μια αποτυχία. Απλώς δεν συνήθιζαν να μου το λένε. Λόγια σαν καρφιά που τρυπούν όλο μου το σώμα και δεν μ' αφήνουν να πάρω ανάσα. Ο αέρας όσο πάει και λιγοστεύει. Δεν μπορώ να καταπιώ, ούτε να μιλήσω. Το φως χαμηλώνει. Δεν βλέπω τίποτα. Δεν μπορώ να φωνάξω για βοήθεια. Κανείς δε θα ακούσει. Κανείς δε θα γυρίσει. Κανείς δε θα έρθει. Το μόνο που ακούω είναι οι νότες που βγαίνουν από τα πλήκτρα ενός πιάνου. Δεν βγάζουν νόημα. Δεν είναι όμορφες. Άσχημες είναι, σαν την μικρή και άχρηστη καρδιά μου. Πάρτε την κι αυτήν. Δεν την θέλω. Με πονάει. Πάρτε τη να μη νιώθω τίποτα. Πάρτε τη σας λέω!

Παρασκευή πρώτη του Μάρτη

Και ξαφνικά όλα εκείνα τα συναισθήματα επέστρεψαν πίσω από μια τόση δα μικρή ανάμνηση. Και μετά ένα δάκρυ κύλησε. Κι ένα δεύτερο κι ένα τρίτο... Πόνος, πόνος, πόνος. Μόλις είχε μπει η άνοιξη. Ο κόσμος έξω έλαμπε μα εσύ δεν ήθελες να τον δεις. Όλα ήταν άσχημα, σκοτεινά, μίζερα. "Καλό μήνα Ηλέκτρα". Μου ακουγόταν τόσο μα τόσο ειρωνικό! Δάκρυα... κι άλλα δάκρυα... Το μόνο που μπορούσα να κάνω εύκολα. Και τώρα όλες αυτές οι αναμνήσεις γύρισαν πίσω. Αυτή τη φορά ο πόνος είναι μεγαλύτερος. Τα δάκρυα περισσότερα και ένα "γιατί" που κάνει κύκλους στο κεφάλι μου. Ένα "γιατί" που ίσως και να μην μάθω ποτέ. Και τι έγινε θα μου πεις, αφού όλα τελείωσαν. Τελείωσαν όμως; Έτσι εύκολα; Και τα λόγια; Τα λόγια τι έγιναν; Τελείωσαν κι αυτά; Σε μια μέρα μόνο; Τελείωσαν και τα συναισθήματα; Μα δεν τελειώνουν τόσο γρήγορα τα συναισθήματα. Τελειώνουν; Ήταν αληθινά! Δεν ήταν; Ψεύτικα ήταν; Σε μια δυσκολία το βάζεις κάτω; Ποτέ μην το βάζεις κάτω!
"Εσύ Ηλέκτρα γιατί το βάζεις κάτω; Γιατί με στεναχωρείς;" Συγγνώμη, δεν το κάνω επίτηδες. Τίποτα δεν κάνω επίτηδες! Απλώς είναι ένας τρόπος να σκοτώσω αυτό που με σκοτώνει. Δεν το κάνω επίτηδες! Αλήθεια σου λέω! Πότε σου είπα ψέματα για να σου πω τώρα; Δεν με πιστεύεις; Με πίστευες κάποτε.Τώρα τι έγινε; Άλλαξες; Κι αυτά που έλεγες; Ούτε κι αυτά τα πιστεύεις πια; Δικά σου λόγια ήταν. Εσύ τα είπες. Τα θυμάμαι. Τίποτα δεν ξέχασα! Όλα τα θυμάμαι. Θυμάμαι και τότε που έλεγες ότι είμαι μοναδική. Ήμουν όμως; Ήμουν ένα χαζό κοριτσάκι σαν όλα τα άλλα που πίστευε σε λόγια και δεν την ένοιαζαν οι πράξεις. Οι πράξεις είναι όμως που μετράνε. Κι εγώ τα έδωσα όλα! Έδωσα ότι μπορούσα για να κάνω πιστευτά αυτά που έλεγα. Μάλλον δεν ήταν αρκετά, αλλά δεν είχα κάτι άλλο να δώσω. Τώρα έχω όμως. Και το δίνω. Τώρα όμως δεν έχει σημασία γιατί δεν έχεις να κερδίσεις κάτι από αυτό. Ίσως κερδίσεις όμως. Ίσως κερδίσεις κάτι που ψάχνεις παντού και δεν βρίσκεις. Υπάρχει όμως. Είναι εδώ, το βλέπω. Το βλέπω κάθε μέρα που περνάει. Κάθε γαμημένη μέρα που δεν έχει τέλος κι αρχή. Κάθε γαμημένη μέρα που η αδιαφορία μεγαλώνει. Κάθε γαμημένη μέρα που μου θυμίζει το παρελθόν όλο και πιο έντονα. ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΜΕΡΑ που με σκοτώνει μια ώρα αρχύτερα.
Έμαθα κάτι όμως. Έμαθα ότι όποιος δεν σε αγαπά, δεν σε αγαπά. Ότι ό,τι πέρασε δεν γυρίζει πίσω. Ότι ό,τι δεν σε σκοτώνει σε αφήνει ευάλωτο και αδύναμο. Ότι τις πράξεις του ανθρώπου τις χαζεύει το παγερό σύμπαν, και τις περιγελά. Ότι η ζωή περνά χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι, και ξυπνάμε μία μέρα πριν το τέλος της, για να ανακαλύψουμε πως είμαστε δυστυχισμένοι. Ότι δεν μας λυπάται ούτε ο χρόνος που περνά...

Μηδέν

Το τίποτα. Παραμένει. Και πάει κι έρχεται, και τραγουδά και χορεύει, όπως κάτι κατεστραμμένοι νευρώνες που ξεμείναν άχρηστοι και αρκετά καμένοι. Ένα γυαλισμένο λείο τίποτα ξαπλωμένο στα βράχια, εκεί θα χάζευε τα αστέρια νομίζοντας πως το καταλαβαίνουν πριν χρόνια. Ένα μαύρο νεκρό τίποτα καθισμένο στο παγκάκι δίπλα στο περίπτερο, εκεί πρέπει να ήταν που καθόταν αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο, αφού κατάλαβε την ουσία του, πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από διαλυμένα κύτταρα, σκορπισμένα τυχαία σε πλατείες και σοκάκια, που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την μεγάλη του ψυχούλα, για το αν πέθανε ή επιβιώνει, για το αν ένιωσε ποτέ του λύπη ή χαρά, ή έστω πανικό, για το αν ποτέ θα φύγει σε ξένους κόσμους, μακριά από την άθλια σκιά των ενοχλητικών, και δίπλα σε ένα αύριο που μάλλον μοιάζει ίσιο.

Θολή η κρίση σου. Θολά τα μάτια σου. Όλα θολά! Ένα νέφος που σε σκεπάζει και δεν σ' αφήνει να σκεφτείς-να πράξεις. Μέσα στο ίδιο παρών, βυθισμένο σε ένα σκοτάδι χωρίς τελειωμό. Δεν ακούς, δεν πιστεύεις,δεν βλέπεις, δεν υπάρχεις. Ζεις σε ένα κόσμο πλαστό που έχεις δημιουργήσει μόνο για σένα και δεν χωράει κανείς άλλος μέσα σ' αυτόν. Αυτό που πάντα ήθελες! Ένας ιδανικός κόσμος μόνο για σένα. Τώρα όμως προσπαθείς να ξεφύγεις. Να φύγεις μακριά από αυτόν τον κόσμο που σε καταστρέφει και σε κάνει να μισείς τον ίδιο σου τον εαυτό. Εκείνος όμως σε τραβάει πίσω και δεν σ' αφήνει. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να ξεφύγεις και ξέρεις ποιος είναι... 

"Τίποτα δεν έχει τελειώσει αν δεν έρθει το τέλος του". Η αλήθεια είναι πως η φράση αυτή θα μπορούσε να παρηγορήσει τον οποιονδήποτε και να του δώσει ελπίδα. Όταν όμως λέμε τέλος τι εννοούμε; Πολλές φορές είπα/ες/ε/με/τε/αν τέλος και πραγματικά δεν το εννοούσαν. Τέλος, ΤΕΛΟΣ, Τ Ε Λ Ο Σ. Όχι δεν είναι ακόμη η ώρα του. Το πραγματικό τέλος σε σκοτώνει. Συνήθως αργά και βασανιστικά. Ζεις σε κόσμο φανταστικό και παραδεισένιο και ξαφνικά βυθίζεσαι σε μια μαύρη τρύπα που δεν έχει γυρισμό. Ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση σου δίνει. Το θέμα είναι να ανοίξεις τα μάτια σου και να πιαστείς από το σκοινί που κρέμεται μπροστά σου. Μπροστά σου... αλλά εσύ αρνείσαι να το δεις και να κρατηθείς. Δεν μπορείς να δεχτείς την πραγματικότητα  και προσπαθείς μέσα στην "μαύρη τρύπα" σου να επιβιώσεις με κάθε τρόπο. Θα επιβιώσεις όμως; Θα βγεις σώος; Προσπαθείς να δώσεις τέλος σε ό, τι σε σκοτώνει σκοτώνοντας αυτό που είσαι, μέχρι να σκοτωθείς εσύ ο ίδιος. Είναι σαν να "οδηγάς μηχανή έχοντας το κράνος στο χέρι και κάνοντας σούζα" . Μόνος σου το προκαλείς... 

Κι εσύ σκέψη μου που το λες αυτή την στιγμή το πιστεύεις στα αλήθεια; Όχι! Είσαι κι εσύ βυθισμένη σε μια μαύρη τρύπα μαζί με εμένα. Κι εσύ Ηλέκτρα σκέφτεσαι στ' αλήθεια να αυτοκοτονήσεις; Κι αν όντως το σκέφτεσαι, ναι ίσως απαλλαχθείς από κάποια πράγματα που μισείς αλλά τι θα χάσεις; Τίποτα δεν σε ευχαριστεί; Τίποτα; Υπάρχουν πράγματα που δεν έχεις γνωρίσει ακόμα. Περίμενε λίγο. Λες κανείς δεν σ' αγαπάει. Μα δεν γνώρισες όλο τον κόσμο! Ίσως να μην γνώρισες και τίποτα. Έχασες και χάνεις όσους αγαπάς μα γεννιούνται κι άλλοι άνθρωποι. Και ξέρεις μέσα σου ότι δεν θες να τελειώσεις εδώ γιατί αγαπάς κάτι συγκεκριμένο. Μπορεί εκείνο να μην σ' αγαπάει. Μπορεί να μη σε θέλει καν. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει κι εσύ να σταματήσεις να το αγαπάς. Σκέψου λίγο... Θα έκανες τα πάντα γι' αυτό; Θα έκανες... Θα άφηνες κανέναν να το πληγώσει; Δεν θα άφηνες! Αν όμως χαθείς δεν ξέρεις και δεν θα μάθεις αν κανείς άλλος θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. Μην χαθείς. Μην φύγεις...

Απαλό το κρεβάτι, ασφαλές. Δεν ήθελα να σηκωθώ. Δεν είχα την δύναμη να σηκωθώ. Έμεινα κάτω από τα σκεπάσματα να προσπαθώ να μάθω το "γιατί". Ένα "γιατί" που με πέταξε σαν ένα τίποτα μέσα στο έρεβος. Στο έρεβος εκείνο που με είχες τραβήξει εσύ πριν καιρό, την στιγμή που ήμουν έτοιμη να χαθώ για πάντα. Αυτό που τώρα με τρομάζει περισσότερο είναι ότι έχω αρχίσει να χάνω πάλι τον εαυτό μου και να γίνομαι όπως παλιά. Ενώ παράλληλα αντί να σε μισώ, όπως μισώ την ίδια μου τη ζωή, αγαπώ τα πάντα πάνω σου και πλέον δεν μου ανήκει τίποτα. Είναι σαν να βουλιάζω σε ένα σκοτάδι που με πνίγει, βλέποντας όλους τους άλλους γύρω μου να αναπνέουν. Μόνη σε έναν κόσμο κρύο και άσχημο...

Μια σταγόνα αίμα που κυλάει. Όμορφη είναι, δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Χάνεται κι αυτή στο κενό. Όπως και ό, τι με συναρπάζει. Όλα γίνονται σκόνη στον αέρα και εξαφανίζονται την στιγμή που δεν το περιμένω. Πιο το νόημα να συνεχίσω να προσπαθώ αφού όλα στο τέλος χάνονται; Πιο το νόημα να ξυπνάω το πρωί, όταν έχω στο μυαλό μου όλα αυτά που προσπαθούσα να ξεχάσω το προηγούμενο βράδυ; Μάλλον κανένα...

Άσε το σκοτάδι

Άσε το σκοτάδι να καλύψει τις πληγές, να σταματήσει το αίμα που κυλά

Να σταματήσουν να με πονούν, να με ΠΟΝΟΥΝ, Ν Α  Μ Ε   Π Ο Ν Ο Υ Ν

Άσε το σκοτάδι να καλύψει τα σημάδια που άφησες 

Άσε το σκοτάδι να καλύψει όλες εκείνες τις σκέψεις, να μείνουν για πάντα εκεί, ΕΚΕΙ ΕΚΕΙ! παγιδευμένες και νεκρές.

Άσε το σκοτάδι να πάρει μαζί του ό, τι ένιωσα/ες/ε/με/τε/αν

Άσε το σκοτάδι να κάνει πέτρα τη μικρή και άσχημη καρδιά μου, μου είναι άχρηστη πια

Άσε το σκοτάδι να πάρει μαζί του εκείνο το μικρό, σύντομο, φανταστικό μέλλον, το σιχαίνομαι πλέον
Άσε το σκοτάδι να καταστρέψει τον τωρινό μου εαυτό, δεν τον αντέχω

Άσε το σκοτάδι να καλύψει το κενό μου, μόνο αυτό μπορεί

Άσε το σκοτάδι να με καλύψει, η φωτεινή πραγματικότητα 

μου κάνει κακό και με σκοτώνει μια ώρα αρχύτερα

Άσε το να με πάρει στο έρεβος, στο τίποτα, μου ταιριάζουν οι σκιές τώρα
Άσε το να πάρει εκείνες τις μέρες τις ζωής μου που δεν υπήρξαν ποτέ.

Queen of my own destruction

Κι εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις όλα σου έρχεται εκείνο το αυτοκαταστροφικό συναίσθημα και τα κάνεις όλα σκατά. Λες και σ' αρέσει να βλέπεις τον εαυτό σου να καταστρέφει τα ελάχιστα πράγματα που του έχουν απομείνει. Να βλέπεις τον άλλο να σε παρακαλάει να σταματήσεις και να μην το κάνεις. Και μετά κλαις παρακαλώντας να μην σ' αφήσει μόνη, ενώ ξέρεις ότι αυτό σου αξίζει. Δεν αξίζεις την αγάπη κανενός γιατί δεν μπορείς να αγαπήσεις. Και δεν μπορείς να αγαπήσεις γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι ότι θα γίνεις αδύναμη. Φοβάσαι ότι θα τα δώσεις όλα και θα χάσεις τα πάντα ξαφνικά. Θα απογοητευτείς και θα γυρίσεις πάλι στο παρελθόν που προσπαθεί να σε τραβήξει κοντά του. Θες να γυρίσεις; Γύρνα! Η ζωή δική σου είναι. Δεν κάνεις τίποτα όμως για να την ευχαριστηθείς.  Μόνο να την καταστρέφεις ξέρεις με κάθε δυνατό τρόπο. Και μαζί με την δική σου καταστρέφεις και την ζωή των ανθρώπων γύρο σου. Τελικά όντως δεν αξίζεις τίποτα...

Βυθισμένη σε μια ανικανότητα

Και καθόμουν εκεί ανήμπορη να αντιδράσω στο οτιδήποτε. Απλώς καθόμουν και προσπαθούσα να πνίξω εκείνα τα δάκρυα που είχαν αρχίσει να τρέχουν. Προσπαθούσα να τα πνίξω μαζί με την αποτυχία που ένιωθα. Κανείς δεν με πρόσεχε. Δεν υπήρχα για κανέναν. Το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω στο δωμάτιο μου και να κάτσω στη γωνία. Δεν μπορούσα. Κι όσο το σκεφτόμουν άλλο τόσο ήθελα να διώξω το απαίσιο συναίσθημα, με αυτό που είχα εθιστεί να κάνω. Αλλά ούτε κι αυτό μπορούσα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι απλώς να κάθομαι εκεί βυθισμένη στην αποτυχία μου. Ήθελα να φωνάξω. Φωνή όμως δεν έβγαινε από το στόμα μου. Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και να μπω στον φανταστικό και ψεύτικο κόσμο μου. Αλλά κι αυτό αδύνατο ήταν...

Πίσω στο παρελθόν που φωνάζει το όνομά μου

Θα ήταν πολύ εύκολο να πω ότι τα ξέχασα όλα. Μια νέα αρχή θα λέγαμε. Το μόνο κακό είναι ότι και να θέλω να ξεχάσω τα πάντα, δυσκολεύομαι κάπως στην πράξη. Είναι ότι πάντα θα έχω κάτι που θα με κάνει θυμάμαι. Και παρ' όλο που είναι μια γλυκιά ανάμνηση στο τέλος αφήνει κάτι από πόνο. Κάτι που καταστρέφει ό, τι όμορφο υπήρχε. Ίσως να υπάρχει ακόμα κι απλώς να μην το βλέπω. Αλλά αν γυρίσω πίσω ξέρω ότι θα καταστρέψω άλλα πράγματα. Πράγματα που με γεμίζουν, πράγματα που ευχόμουν πάντα να είχα και κατάφερα να αποκτήσω. Αλλά αυτό με κάνει να θέλω να τα καταστρέψω. Να πληγώσω ότι μου απέμεινε και να επιστρέψω σε μια εκμετάλλευση και μια κατάντια. Να καταστρέψω κι άλλο τον εαυτό μου. Αυτό φοβόμουν όμως παράλληλα. Ότι θα κάνω αυτό το λάθος. Από τη μία να θέλω κι από την άλλη να φοβάμαι. Να φοβάμαι γιατί θα πληγώσω κάτι που δεν φταίει σε τίποτα. Και αν το κάνω θα συνεχίσω να ζω μέσα στην μοναξιά και την δυστυχία. Αλλά πλέον συνήθισα εκεί οπότε ίσως και να μην με πείραζε. Μαζί μου θα έπαιρνα τα πάντα. Πολύ φοβάμαι όμως ότι αν το παρελθόν γυρίσει σε μένα θα πέσω μέσα του χωρίς δεύτερη σκέψη...

Όχι, δεν είμαι το παιδί που θα ήθελε κάποιος για δικό του, ούτε η πιο ευχάριστη παρέα που θα μπορούσες να έχεις. Εγώ δεν έκατσα να ασχοληθώ με κανενός τη ζωή. Γιατί δεν με ενδιαφέρει κανενός η ζωή πέρα από τη δική μου. Με νοιάζει να περνάω καλά εγώ και κανένας άλλος. Και για να το καταφέρω θα τους εκμεταλλευτώ όλους με τον χειρότερο τρόπο. Και θα μου δώσει απίστευτη χαρά να δω τις άσκημες φάτσες τους κάτω από τα παπούτσια μου. Όταν βγω έξω, γιατί όταν γυρίσω πίσω θα βγάλω όλο το μεικ απ και το άι λάινερ και θα κάτσω κάτω από το πάπλωμα να κλάψω την μοίρα μου και την αποτυχία που με κυνηγά παντού και στα πάντα. Μπορεί να πάρω και το ψαλίδι από το κομοδίνο και να αρχίσω να τραβάω χαρακιές στα χέρια μου.  Θα σκεφτώ ξανά ό, τι έκανα στην ζωή μου και για χιλιοστή φορά θα καταλήξω στο ότι σπατάλησα έτσι τόσα χρόνια να προσποιούμαι ότι είμαι κάτι, ενώ στην πραγματικότητα ήμουν ένα τίποτα...

Σε άμουση γυναίκα

Όταν θα κείτεσαι νεκρή θα κείτεσαι ανύπαρκτη κι ούτε πια ανάμνηση για σένα ούτε καμιά νοσταλγία ποτέ δεν θα υπάρξει γιατί δεν μετέχεις στης Πιερίας τα ρόδα. Μα και στου Άδη τα δώματα ανύπαρκτη θα γυρνάς με τις μαύρες σκιές των νεκρών, 

                                 ένα τίποτε

                                                                                                                                 

                                                                                                                                       

                                                                                                                               -Σαπφώ

Ξανά πίσω στα ίδια και άλλα τέτοια...

Αύριο λοιπόν αρχίζουν πάλι τα ίδια σκατά. Σπίτι σχολείο φροντιστήριο και επαναλαμβάνεται συνεχώς! Το χειρότερο είναι βασικά το γαμημένο πρωινό "ξύπνημα" στις  7:30. Όχι βασικά στις 8, να μην το γαμήσουμε κι όλας.... Και κάτι μου λέει ότι μέχρι το πάσχα δεν θα ξανασταυρώσω γκόμενο. Καλά προς το παρόν ας πω μέχρι το Σάββατο για να πέσω μέσα. Μετά λοιπόν από την αιώνια κατάθλιψη που με έδερνε ανελέητα όλον αυτόν τον καιρό είπα να γράψω κι ένα κείμενο λιγότερο κλαψομούνικο και να φάω και κάτι "λίγο" *cough*.  Η αλήθεια είναι ότι οι διακοπές φάνηκαν αρκετά μεγάλες με αποτέλεσμα να καταφέρω με όλα τα μπράβο μου μου αξίζουν να κάνω αρκετές μαλακίες (και προφανώς όχι να διαβάσω). Βέβαια τώρα που λέω και διάβασμα υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είχα διαβάσει για αύριο ΟΜΩΣ πριν που άνοιξα την μπαλκονόπορτα είδα χιόνι οπότε είπα να στοιχηματίσω ότι θα το στρώσει. Τώρα αν δεν το στρώσει θα περάσω την ώρα μου στο διάλειμμα να λύνω ασκήσεις φυσικής χημείας και μπλα μπλα μπλα.... Άι μωρέ! Δε γαμιούνται τώρα κι αυτές... Το ίδιο έλεγα και για τα διαγωνίσματα στο φροντιστήριο και επιεικώς πάτωσα κι εκεί. ΟΜΩΣ όποιος χάνει στα διαγωνίσματα κερδίζει στην αγάπη :3. Καλά τώρα το γάμησα και ψώφησε γιατί κι εκεί πούλο παίρνω. Τώρα που έφυγε κι εκείνος και έμεινα ξανά μόνη λοιπόν άρχισα να σκέφτομαι (ναιιιιιιι!!!) ότι νταξ μωρέ δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα όσο τα έβλεπα όλο αυτό το διάστημα. Και που λέτε πήγα μέχρι και σε βραδιά τανγκό! Ω ναι, αν και το μόνο πράγμα που έκανα όλη την ώρα ήταν να κράζω και να γελάω με τους πάντες! ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΑΝ ΟΜΩΣ!  

Η πιο ωραία μέρα θα μπορούσα να πω πως ήταν η πρωτοχρονιά! Μετά δηλαδή όταν σηκωθήκαμε και πήγαμε στο β. με τα πόδια (καημένε Ζ. τι τράβηξες κι εσύ να με κρατάς μην πέσω) και αφού παραλίγο να σπάσω το πόδι μου τρεις φορές. Αν και στην αρχή ήμουν αρκετά σκατά θα έλεγα κατάφερα για μια ακόμη φορά να πιω τα άντερά μου και να κάνω κάτι αρκετά ρομαντικό.... Να ξεράσω αγκαλιά με τον Ρ. σε ένα στενό παρακάτω. Αφού μετά επανήλθα στην αρχική κατάσταση (νηφάλια) πίνοντας 2L νερό είπα να djέψω οπότε ανέβηκα με όλη την μεγαλοπρέπεια *cough* που μου είχε απομείνει στο πισί του μαγαζιού! Ένα πράγμα που με κάνει να αποβάλω ένα από τα πολλά μου κόμπλεξ είναι ότι ο τέτοιος με σήκωσε ψηλά στον αέρα. Μπορώ να πω πως έμεινα σχεδόν μαλάκας! Αχ βαχ το μόνο καλό είναι ότι πλησιάζουν οι απόκριες και πρέπει αν αρχίσω να σκέφτομαι τι θα ντυθώ...  

Έφυγες. Έμεινα εδώ να σε ψάχνω όμως εσύ χάνεσαι σε ένα βαθύτερο σκοτάδι. Ήταν σαν να ήμασταν δυο ξένοι που γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο αρκετά καλά. Κι όμως έφυγες και από τότε ξεκίνησε το "για πάντα" και είναι πολύς καιρός. Και από εκεί που πετούσα ψηλά ξαφνικά με έριξες σε μια φωτιά. Μια φωτιά που δεν έχει διέξοδο. Και θα χάνομαι κάθε μέρα περιμένοντας να γυρίσεις. Μόνη, βυθισμένη σε μια θλίψη που δεν έχει τελειωμό. Και οι μέρες ήταν σαν αιώνας. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος να τρέχει. Από εκεί που νόμιζα πως τα είχα βρει όλα τα έχασα ξαφνικά μέσα σε ένα βράδυ. Και τώρα φοβάμαι μη σε χάσω, γιατί θα χαθώ κι εγώ....