Στο λίγο σου

Μια στιγμή χρειάζεται για να γυρίσεις πίσω στις κακές συνήθειες. Μια κουβέντα, μια εικόνα, μια λάθος σκέψη. Καταπίεσα όλα αυτά που με έτρωγαν. Προσπάθησα να δω αυτό που έβλεπαν οι άλλοι. Αυτό που έβλεπα εγώ όμως ήταν ένα ποτήρι άδειο και ακόμα είναι άδειο. Συμβιβάστηκα με το λίγο μου, αποδέχτηκα το εγώ μου. Η μάλλον νόμιζα ότι αποδέχτηκα το εγώ μου. Τίποτα και ποτέ δεν φτάνει, ούτε είναι αρκετό. Από τη στιγμή που ράγισε έμεινε έτσι για πάντα. Ραγισμένο, χαλασμένο και άχρηστο. Με ό, τι και να το στολίσεις, με ό, τι και να το ντύσεις άσχημο θα είναι και άδειο. Και ποιο είναι εν τέλη το νόημα να προσπαθήσεις για κάτι χαλασμένο; Ποτέ δεν θα είναι αρκετά καλό όσο και να προσπαθείς να το φτιάξεις. Δεν χρειάζεται καν να ασχοληθείς μαζί του, υπάρχουν άλλα καλύτερα. Γιατί επιμένεις στο χαλασμένο; Άφησέ το, ποτέ δεν θα είναι όπως πριν. Γιατί πάλι το λάθος; Γιατί πάλι το κατεστραμμένο αυτό λάθος; Νόμιζες ότι είναι σωστό. Άκουσες πάλι τη λάθος φωνή. Δεν είσαι πλέον παιδί να κάνεις λάθη. Τα λάθη στοιχίζουν πλέον και είναι δικό σου το φταίξιμο. Ίσως αν σταματήσεις να πράττεις τότε να σταματήσεις να κάνεις και λάθη αν δεν υπάρχει άλλος τόπος. Εσύ είσαι το σπασμένο, εσύ είσαι το χαλασμένο, εσύ είσαι το άδειο. Τι περίμενες; Ότι επειδή φοράς την λαμπερή και χαμογελαστή μάσκα σου ο κόσμος δεν βλέπει; Μείνε στο λίγο σου, σταμάτα να προσποιείσαι χειρότερα τα κάνεις. Έχτισες τα πάντα σε ένα χαλί γεμάτο ψέματα και παραμύθια. Ο κόσμος δεν λειτουργεί με παραμύθια. Και συνεχίζεις και τα βάζεις όλα κάτω από το χαλί να μην φαίνονται. Έτσι νόμιζες μάλλον ότι "κανείς δεν θα το προσέξει". Μην εμπιστευτείς, μην ακούσεις, μην μπλέξεις πάλι. Για μια φορά κάνε εύκολη τη ζωή σου και τελείωσε ότι σε κρατάει πίσω. Όχι δεν εννοώ τον εαυτό σου. Σ' αυτόν δώσε ακόμα μια ευκαιρία ίσως να την αξίζει. Αν πάλι όχι εδώ θα είμαι να σου τα λέω από την αρχή. Ξέρω πως είναι να δίνεις τον εαυτό σου και να παίρνεις μια γεύση από λίγο. Ξέρω ότι το λίγο δεν σου φτάνει. Ξέρω ότι έζησες το πολύ ακόμα κι αν ήταν για λίγο. Ξέρω ότι έμεινες εκεί ακόμα κι αν όλα προχώρησαν. Ψάχνεις μέσα στο πλήθος να βρεις εκείνο το κοριτσάκι που χάθηκε. Εκείνο το μικρό χαρούμενο κοριτσάκι που για μια στιγμή τα είχε όλα. Δεν θα το βρεις άδικα ψάχνεις. Το μικρό κορίτσι είναι μεγάλο πλέον, δεν είναι εκείνο το αθώο παιδί που ήξερες. Δεν έχει ούτε τα μισά από όσα είχε. Μην ψάχνεις να το βρεις δεν πρόκειται. 

Ένα κομμάτι πλαστικό

Είναι από κείνες τις στιγμές που περιμένεις πως και πως να φτάσουν και νομίζεις ότι τα έχεις όλα. Τα πας καλά με όλους και με όλα και απλά βλέπεις την κάθε μέρα πιο φωτεινή από ποτέ. Ο χρόνος περνάει γρήγορα γιατί απλά βιάζεσαι να ξυπνήσεις κάθε πρωί για να ζήσεις τη μαγεία της μέρας που έρχεται. Και έχεις εκείνο τον μικρό φόβο ότι κάτι θα στραβώσει και κάτι θα πάει λάθος γιατί απλά δεν γίνεται να είναι όλα τέλεια. Και απλά ξαφνικά το ένα μικρό πρόβλημα φέρνει το επόμενο και το επόμενο και το επόμενο... Και τελικά συνειδητοποιείς ότι ήταν απλά πολύ καλό για να κρατήσει όσο θα έπρεπε. Η κάθε επιτυχία μετατρέπεται σε αποτυχία και το κάθε χαμόγελο σε αδιαφορία και αυταπάτη. Γιατί στην τελική επαναπάυτηκες στη σιγουριά και την υπεροψία που σε διακατέχει. Γιατί πραγματικά ποτέ κάτι δεν κράτησε για όσο χρειάζεσαι. Γιατί αγνοείς τα απλά, μικρά καθημερινά πράγματα που έχουν αξία. Θυμίσου τι έγινε παλιά. Οι ιστορίες επαναλαμβάνονται. Πάλι τα ίδια λάθη. Δεν θα μάθεις ποτέ σου. Ξέρω ότι ζηλεύεις την χαρά των γύρω σου. Γιατί αυτοί έχουν κι εσύ όχι. Και νομίζεις ότι με προσωρινά πράγματα κερδίζεις λίγη από την ευτυχία. Και τη χάνεις πάλι, και έχεις μέινει με πράγματα, με κομμάτια πλαστικού. Γιατί στην τελική πλαστική είσαι κι εσύ, ένα κομμάτι λαμπερό, λείο πλαστικό άδειο από μέσα που αποζητάει λίγη δόση πραγματικότητας και ευτυχίας. Και τα βράδια πάλι άριχσαν να γίνονται μεγαλύτερα και δυσκολότερα, δεν περνάνε με τίποτα. Οι εφιάλτες γίνονται χειρότεροι και πιο αληθινοί. Τα πρωινά είναι σκοτεινά και άσχημα και ο ήλιος δεν λάμπει όπως έλαμπε. Και πάλι πρέπει να σηκωθείς να κάνεις το καθίκον σου και να προσπαθήσεις να βγάλεις ακόμα μια μέρα κάνοντας τους γύρω σου χαρούμενους για να δεις το χαμόγελό τους και να χαρείς με τη δική τους χαρά, γιατί δική σου δεν έχεις. 

"Ο κυρ' Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί"

Πάνε τέσσερα χρόνια τώρα. Ώρες ώρες απλά σκέφτομαι πως θα ήταν τα πράγματα αν... αν είχα πάρει τη σωστή απόφαση τότε. Το σπίτι είναι άδειο πλέον. Μυρίζει σκόνη και ξύλο. Και η μία λάθος απόφαση έφερε την άλλη, αλλά το χειρότερο είναι να ζεις μ' αυτή την ιδέα. Να προσπαθείς να κοιμηθείς τα βράδια και να σε βασανίζουν οι ίδιες σκέψεις. Σκέφτομαι ότι μια μέρα θα κατέβω κάτω στο σπίτι και θα είναι γεμάτο φώτα και θα μυρίζει μαγειρεμένο φαγητό, το μπουκάλι με το κρασί θα είναι στο τραπέζι και η τηλεόραση θα παίζει δυνατά το δελτίο ειδήσεων ή κάποια μεσημεριανή εκπομπή. Ανυπομονώ να ξαναδώ εκείνο το χαμόγελο περιφάνειας και σιγουριάς. Εκείνα τα γεμάτα ιστορίες μάτια και εκείνο το γαλήνιο βλέμμα. "Ο κυρ' Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί"...