"Κάθε φορά που λέω το όνομά σου δυνατά, οι άλλοι γελούν! Γελούν μαζί σου γιατί είσαι ένα τίποτα και λυπάμαι για όλα όσα έκανα για σένα." Δεν ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα. Τα ήξερα ούτως ή άλλως. Ήμουν ανέκαθεν μια αποτυχία. Απλώς δεν συνήθιζαν να μου το λένε. Λόγια σαν καρφιά που τρυπούν όλο μου το σώμα και δεν μ' αφήνουν να πάρω ανάσα. Ο αέρας όσο πάει και λιγοστεύει. Δεν μπορώ να καταπιώ, ούτε να μιλήσω. Το φως χαμηλώνει. Δεν βλέπω τίποτα. Δεν μπορώ να φωνάξω για βοήθεια. Κανείς δε θα ακούσει. Κανείς δε θα γυρίσει. Κανείς δε θα έρθει. Το μόνο που ακούω είναι οι νότες που βγαίνουν από τα πλήκτρα ενός πιάνου. Δεν βγάζουν νόημα. Δεν είναι όμορφες. Άσχημες είναι, σαν την μικρή και άχρηστη καρδιά μου. Πάρτε την κι αυτήν. Δεν την θέλω. Με πονάει. Πάρτε τη να μη νιώθω τίποτα. Πάρτε τη σας λέω!