Παρασκευή πρώτη του Μάρτη

Και ξαφνικά όλα εκείνα τα συναισθήματα επέστρεψαν πίσω από μια τόση δα μικρή ανάμνηση. Και μετά ένα δάκρυ κύλησε. Κι ένα δεύτερο κι ένα τρίτο... Πόνος, πόνος, πόνος. Μόλις είχε μπει η άνοιξη. Ο κόσμος έξω έλαμπε μα εσύ δεν ήθελες να τον δεις. Όλα ήταν άσχημα, σκοτεινά, μίζερα. "Καλό μήνα Ηλέκτρα". Μου ακουγόταν τόσο μα τόσο ειρωνικό! Δάκρυα... κι άλλα δάκρυα... Το μόνο που μπορούσα να κάνω εύκολα. Και τώρα όλες αυτές οι αναμνήσεις γύρισαν πίσω. Αυτή τη φορά ο πόνος είναι μεγαλύτερος. Τα δάκρυα περισσότερα και ένα "γιατί" που κάνει κύκλους στο κεφάλι μου. Ένα "γιατί" που ίσως και να μην μάθω ποτέ. Και τι έγινε θα μου πεις, αφού όλα τελείωσαν. Τελείωσαν όμως; Έτσι εύκολα; Και τα λόγια; Τα λόγια τι έγιναν; Τελείωσαν κι αυτά; Σε μια μέρα μόνο; Τελείωσαν και τα συναισθήματα; Μα δεν τελειώνουν τόσο γρήγορα τα συναισθήματα. Τελειώνουν; Ήταν αληθινά! Δεν ήταν; Ψεύτικα ήταν; Σε μια δυσκολία το βάζεις κάτω; Ποτέ μην το βάζεις κάτω!
"Εσύ Ηλέκτρα γιατί το βάζεις κάτω; Γιατί με στεναχωρείς;" Συγγνώμη, δεν το κάνω επίτηδες. Τίποτα δεν κάνω επίτηδες! Απλώς είναι ένας τρόπος να σκοτώσω αυτό που με σκοτώνει. Δεν το κάνω επίτηδες! Αλήθεια σου λέω! Πότε σου είπα ψέματα για να σου πω τώρα; Δεν με πιστεύεις; Με πίστευες κάποτε.Τώρα τι έγινε; Άλλαξες; Κι αυτά που έλεγες; Ούτε κι αυτά τα πιστεύεις πια; Δικά σου λόγια ήταν. Εσύ τα είπες. Τα θυμάμαι. Τίποτα δεν ξέχασα! Όλα τα θυμάμαι. Θυμάμαι και τότε που έλεγες ότι είμαι μοναδική. Ήμουν όμως; Ήμουν ένα χαζό κοριτσάκι σαν όλα τα άλλα που πίστευε σε λόγια και δεν την ένοιαζαν οι πράξεις. Οι πράξεις είναι όμως που μετράνε. Κι εγώ τα έδωσα όλα! Έδωσα ότι μπορούσα για να κάνω πιστευτά αυτά που έλεγα. Μάλλον δεν ήταν αρκετά, αλλά δεν είχα κάτι άλλο να δώσω. Τώρα έχω όμως. Και το δίνω. Τώρα όμως δεν έχει σημασία γιατί δεν έχεις να κερδίσεις κάτι από αυτό. Ίσως κερδίσεις όμως. Ίσως κερδίσεις κάτι που ψάχνεις παντού και δεν βρίσκεις. Υπάρχει όμως. Είναι εδώ, το βλέπω. Το βλέπω κάθε μέρα που περνάει. Κάθε γαμημένη μέρα που δεν έχει τέλος κι αρχή. Κάθε γαμημένη μέρα που η αδιαφορία μεγαλώνει. Κάθε γαμημένη μέρα που μου θυμίζει το παρελθόν όλο και πιο έντονα. ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΜΕΡΑ που με σκοτώνει μια ώρα αρχύτερα.
Έμαθα κάτι όμως. Έμαθα ότι όποιος δεν σε αγαπά, δεν σε αγαπά. Ότι ό,τι πέρασε δεν γυρίζει πίσω. Ότι ό,τι δεν σε σκοτώνει σε αφήνει ευάλωτο και αδύναμο. Ότι τις πράξεις του ανθρώπου τις χαζεύει το παγερό σύμπαν, και τις περιγελά. Ότι η ζωή περνά χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι, και ξυπνάμε μία μέρα πριν το τέλος της, για να ανακαλύψουμε πως είμαστε δυστυχισμένοι. Ότι δεν μας λυπάται ούτε ο χρόνος που περνά...