"Ένα παιδί χωρίς αξιώσεις, χωρίς τίποτα. Αυτό είσαι!". Γενικότερα ένα "χωρίς". Και το "τίποτα" πήγαινε κι ερχόταν κάθε μέρα στο μυαλό μου και μου τρυπούσε τις σκέψεις. Με ωθούσε να κάνω πράγματα που πραγματικά κανείς λογικός δεν θα τα έκανε. "Μα έχεις χάσει τα λογικά σου Ηλέκτρα, φταίνε οι παρέες που κάνεις και τα μαγαζιά που πηγαίνεις. Αυτά σε έκαναν όπως είσαι!". Ναι αυτά με έκαναν όπως είμαι αλλά τουλάχιστον εγώ έχω ακόμα λίγη αξιοπρέπεια πάνω μου. Σε αντίθεση με εσένα. Που πλέον για μένα τίποτα δεν σημαίνεις ούτε και σήμαινες τελικά. Και τα λόγια σου δεν με νοιάζουν. Με πονάνε, αλλά πλέον δεν τα πιστεύω. Των πραγμάτων ήσουν ανέκαθεν. Όχι των πράξεων και τον συναισθημάτων. Νόμιζες ότι με ένα δώρο ή με λεφτά θα είμαι με το μέρος σου για πάντα; Λυπάμαι για σένα, γιατί είσαι ένα αξιολύπητο και μικρό ανθρωπάκι. Και θα μου έκανες μεγάλη χάρη αν ξεκουμπιζόσουν για πάντα από την ζωή μου. Την ζωή μου, που εσύ ο ίδιος φρόντισες να καταστρέψεις. Και όχι μόνο την δική μου... όλων μας!