Έφτασαν οι ώρες. Οι ώρες εκείνες που περίμενα περισσότερο από κάθε τι. Σαν τότε που περίμενα τον παππού στο μπαλκόνι να μου φέρει παγωτό ή σοκολάτα. Και έτρεχα μέσα στον δρόμο πριν προλάβει να κατεβεί από την μηχανή του. Τον αγκάλιαζα έπαιρνα το γλυκό και γυρνούσα πίσω στο παιχνίδι με τα υπόλοιπα παιδιά. "Κοιτάξτε! Εγώ έχω κι εσείς όχι!" έλεγα. 
Τώρα όμως περιμένω περιμένω και δεν ξέρω τι θα δω μπροστά μου. Τώρα θα μπορούσαν εκείνα τα παιδιά να γυρίσουν πίσω και να μου πουν "Κοίτα Ηλέκτρα! Τώρα έχουμε εμείς!". Τώρα έχουν όλοι εκτός από μένα. Τώρα εγώ είμαι εκείνη που μυξοκλαίει και ζητάει πίσω αυτό που έχασε. "Το βρήκες το κόλπο τώρα, όταν δεν αντέχεις την πραγματικότητα βάζεις τα κλάματα και φεύγεις". Αλήθεια, αυτό έκανα. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Δεν ήξερα καν τι έπρεπε να κάνω. Για την ακρίβεια ποτέ δε ήξερα. Ούτε τότε ούτε και τώρα. Ένα μεγάλο τοίχος παντού γύρω μου. Στη μέση εγώ και πάνω στον τοίχο γραμμένες λέξεις, ονόματα, αισθήματα, αναμνήσεις που κανείς δεν θα ήθελε να θυμάται. Τώρα όμως βρίσκεσαι μπροστά στην πόρτα του αδιέξοδου. Την ανοίγεις και φεύγεις ή γυρνάς πίσω ξανά...