5/7/13

Κάτι κυκλικό

Και οι ρωγμές παρέμειναν.

Ό,τι έσπασε δεν είναι ποτέ ίδιο, δεν φτιάχνεται, δεν σταματά ο χρόνος που περνά, δεν σταματά να βασανίζει, η ψυχή δεν σταματά να αιμορραγεί, δεν σταματά να με κοιτά η ψυχή πίσω από το τζάμι, δεν σταματώ να ακούω την κοφτή μου ανάσα, δεν σταματώ να ακούω τη φωνή μέσα μου να με καλεί να επιστρέψω εκεί απ' όπου ήλθα, από το σκοτάδι το ατελείωτο, από το σκοτεινό σπήλαιο στο βάθος της αβύσσου, όπου ούτε φως ούτε ζέστη φθάνει, όπου και θα γυρίσει το πνεύμα, να κρυφτεί από αναμνήσεις και στιγμές που το χτυπούνε αλύπητα και το κρατούνε παγιδευμένο σε μια δίνη, θα γυρίσει εκεί, μπας και ξεφύγει από το χάος το αλλιώτικο, θα γυρίσει ελπίζοντας πως στον κόσμο των ονείρων υπάρχει μια πραγματικότητα που θα επουλώσει τα τραύματα, θα εξαφανίσει τα ραγίσματα σε εκείνον τον καθρέπτη, και θα μπορέσω κάποια στιγμή να αντικρίσω το είδωλό μου καθαρό, άσπιλο, αγνό. 

About This Blog

About This Blog

  © Blogger template Brooklyn by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP