Απαλό το κρεβάτι, ασφαλές. Δεν ήθελα να σηκωθώ. Δεν είχα την δύναμη να σηκωθώ. Έμεινα κάτω από τα σκεπάσματα να προσπαθώ να μάθω το "γιατί". Ένα "γιατί" που με πέταξε σαν ένα τίποτα μέσα στο έρεβος. Στο έρεβος εκείνο που με είχες τραβήξει εσύ πριν καιρό, την στιγμή που ήμουν έτοιμη να χαθώ για πάντα. Αυτό που τώρα με τρομάζει περισσότερο είναι ότι έχω αρχίσει να χάνω πάλι τον εαυτό μου και να γίνομαι όπως παλιά. Ενώ παράλληλα αντί να σε μισώ, όπως μισώ την ίδια μου τη ζωή, αγαπώ τα πάντα πάνω σου και πλέον δεν μου ανήκει τίποτα. Είναι σαν να βουλιάζω σε ένα σκοτάδι που με πνίγει, βλέποντας όλους τους άλλους γύρω μου να αναπνέουν. Μόνη σε έναν κόσμο κρύο και άσχημο...

Μια σταγόνα αίμα που κυλάει. Όμορφη είναι, δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Χάνεται κι αυτή στο κενό. Όπως και ό, τι με συναρπάζει. Όλα γίνονται σκόνη στον αέρα και εξαφανίζονται την στιγμή που δεν το περιμένω. Πιο το νόημα να συνεχίσω να προσπαθώ αφού όλα στο τέλος χάνονται; Πιο το νόημα να ξυπνάω το πρωί, όταν έχω στο μυαλό μου όλα αυτά που προσπαθούσα να ξεχάσω το προηγούμενο βράδυ; Μάλλον κανένα...