Πρέπει να βάλεις ένα γαμημένο τέλος τώρα. Σε όλα. Έγινες αυτό που ήθελε για να τον θες γι αυτό που είναι. Και τι κατάφερες; Να καταστρέψεις ό, τι σου είχε μείνει. Γιατί; Σκέφτηκες ποτέ γιατί κατέστρεψες τον εαυτό σου; Σκέφτηκες ποτέ τι έφταιγε; Και όσο και να τον κατηγορήσεις δεν φταίει εκείνος. Εσύ φταις, που έγινες κάτι ψεύτικο που δεν σου ταιριάζει. Κάτι άσχημο που κι εσύ η ίδια μισείς. Γιατί το έκανες; 

Πάντα φεύγεις για άλλα μέρη, διαφορετικά. Πάντα όμως γυρνάς πίσω. Πίσω, εκεί από όπου ξεκίνησες. Πίσω στην αρρωστημένη σου ζωή και την μιζέρια σου. Και νιώθεις πάλι αυτό το συναίσθημα. Κάτι σου λείπει. Κάτι άφησες εκεί πίσω. Κάτι που ενώ θες πολύ ξέρεις ότι ποτέ δεν θα μπορέσεις να το έχεις. Και είναι πραγματικά χειρότερο από κάθε άλλο συναίσθημα. Τα πρωινά ξυπνάς με τον φόβο ότι θα ζήσεις άλλη μια μέρα γεμάτη θλίψη και πόνο. Και ο δρόμος του γυρισμού σε τρομάζει ακόμα περισσότερο. Και είναι και η μόνιμη εξάρτηση που έχεις από τους άλλους. Μόνη σου τα καταστρέφεις όλα. Και το λάθος είναι όλο δικό σου... 

Και να βλέπω τη ζωή μου σιγά σιγά να χάνεται. Να χάνεται και να μην μπορώ να το σταματήσω. Να μην μπορώ και απλώς να βοηθάω την κατάσταση να τελειώσει πιο εύκολα. Και ύστερα βγαίνω έξω και πρέπει φυσικά να προσποιούμαι ότι όλα είναι εντάξει και δεν τρέχει τίποτα. Όλα είναι όμορφα. Αυτό πρέπει να γίνεται. Και το θέμα είναι ότι μετά μένουν όλα μέσα μου και δεν ξέρω πως να τα πολεμήσω. Και που προσπαθώ τα κάνω χειρότερα, γιατί προσπαθώντας να σκοτώσω αυτό που με βασανίζει μέσα καταστρέφω αυτό που είναι απ' έξω. 

Εννοείται πως όλες οι στιγμές δεν είναι απαίσιες. Υπάρχουν και ωραίες στιγμές που όλα φαίνονται όμορφα. Αλλά δεν κρατάνε για πολύ. Για λίγο μόνο. Και μετά χάνονται και γίνονται δάκρυα. Δάκρυα σε μια γωνία του δωματίου. Και μετά προσπαθείς να το σταματήσεις καταστρέφοντας τον εαυτό σου....

And she will fall, again and again...

   Εκμετάλλευση, εκμετάλλευση, εκμετάλλευση. Το μόνο που υπήρχε ανάμεσά μας ήταν εκμετάλλευση. Κατά βάθος το ήξερα αλλά προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι υπήρχε κάτι  πέρα από αυτό. Και η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή που το έκανα το διασκέδαζα. Νόμιζα ότι ήταν αυτό που ήθελα. Ήταν όμως; Γιατί ήξερα ότι όταν γυρίσω σπίτι, μόνη μου θα είμαι και κανέναν δε θα έχω να μου πει την αλήθεια, ή τουλάχιστον να μου πει αυτό που έπρεπε να ακούσω. Και φυσικά κανείς δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια γιατί η αλήθεια πονάει. Πονάει και σε κάνει να θυμάσαι άλλα πράγματα, πράγματα που προσπαθείς να ξεχάσεις. Και μετά πάλι σκέφτεσαι το ίδιο. Να χαθείς. Να χαθείς, γιατί έτσι θα απαλλαχτείς από όλα. Μόνο έτσι θα σταματήσεις να καταστρέφεις τον εαυτό σου και παράλληλα να πληγώνεις τους άλλους. Και οι άλλοι τι σου φταίνε; Αλλά πότε σε ένοιαξε για τους άλλους; 

   Και από την άλλη είναι και αυτό, που όλοι περιμένουν περισσότερα από εσένα ενώ εσύ δεν έχεις να τους δώσεις. Ποτέ δεν είχες και ποτέ δεν θα έχεις. Δεν είσαι αρκετά καλή γι' αυτούς. Ποτέ δεν ήσουν, απλώς μερικά πράγματα αργούμε να τα καταλάβουμε. Προσπαθείς να τα πετύχεις όλα μαζί με αποτέλεσμα να τα κάνεις χειρότερα και να τα καταστρέφεις. Ζεις σε έναν κόσμο ψεύτικο και ασήμαντο που τίποτα δεν έχει νόημα. Και μέσα σ' αυτόν τον κόσμο παλεύεις να σωθείς, αλλά δεν τα καταφέρνεις... 

Η γλυκιά μου αυτοκαταστροφή

- Αυτά που σου είπα τότε τα εννοούσα. Είσαι πολύ καλή για να σε πληγώσω. Είμαι ένας μαλάκας που θα σε πληγώσει.

- Δεν νομίζω ότι θα είναι χειρότερα τα πράγματα από ότι είναι τώρα.

- Γιατί δεν περνάς καλά; 

- Όχι μου λείπουν πολλά πράγματα. Άλλωστε κι εγώ μια ζωή τις ίδιες μαλακίες έκανα! 

Τον κοίταζα στα μάτια και προσπαθούσα να τον κάνω έτσι να αλλάξει γνώμη. Τον ήθελα όσο ποτέ. Τον ήθελα έστω για εκείνη τη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή που ένιωθα τόσο μόνη και βυθισμένη σε μια δυστυχία. Μια δυστυχία που φαινόταν από τις πληγές στα χέρια μου και στη ψυχή μου. Έκλεισα τα μάτια μου και είπα:

- Δεν έχω πολλή ώρα!

Και μετά ήταν εκείνη η υπέροχη αίσθηση όπως την πρώτη φορά. Εκείνο το υπέροχο άρωμα που διέγειρε όλες μου τις αισθήσεις. Ήμουν σίγουρη ότι τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή ήταν δικός μου. Τα χέρια του με έσφιγγαν στην αγκαλιά του και με έκανε να θέλω να μείνω για πάντα εκεί!

- Εσύ δεν βάζεις μυαλό. Είπε και χαμογέλασε... Έχεις μια τρέλα! Μ' αρέσει!

 Χαμογέλασα ενώ παράλληλα ήθελα κλάψω τόσο που να πνιγώ στα δάκρυα. Να πνιγώ στη δυστυχία που πραγματικά ένιωθα. Ήξερα ότι εννοούσε αυτά που έλεγε. Ήξερα ότι θα με καταστρέψει αυτό έκανα. Παρ' όλα αυτά μ' άρεσε. Μ' άρεσε αυτή η γλυκιά μου αυτοκαταστροφή...

"Τις ξέρεις τώρα τις υπερβολές της αδερφής σου". Υπερβολές... ήταν απλώς υπερβολές! 

Ψεύτικος κόσμος

Όλοι ήταν χαρούμενοι. Αναρωτιόμουν πως γινόταν αυτό. Όπου κι αν κοιτούσα έβλεπα δυστυχία. Ένιωθα σαν να με πνίγουν με ένα σκοινί. Σαν να μου παίρνουν ό, τι μου είχε απομείνει. Και συνέχιζαν να γελάν και να διασκεδάζουν. Κι ένιωθα όλο και περισσότερο να πνίγομαι στην μιζέρια και την δυστυχία μου. Κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα. Αν και στην πραγματικότητα εγώ προσπαθούσα να το κρύψω όσο γινόταν. Προσπαθούσα να κρύψω όλη αυτή την δυστυχία και την αποτυχία που με περικλείει με ένα ψεύτικο χαμόγελο. Με μια μάσκα που δεν αφήνει κανέναν να δει βαθύτερα και με κάνει να κρατώ αποστάσεις από όλους. Τα κατάφερα λοιπόν! Κατάφερα να φτιάξω έναν πλαστό κόσμο γύρω μου γεμάτο ψευδαισθήσεις και αυταπάτες.

Το ξέρεις ότι δεν μπορείς...

Δε με νοιάζει τίποτα. Αρκεί να φύγω από δω για πάντα. Να χαθώ από όλους κι από όλα. Μερικές φορές εύχομαι να είχα την δύναμη να βάλω ένα τέλος σε όλα τα σκατά που συμβαίνουν, αλλά δεν την έχω. Να γινόταν όλα γρήγορα και ανώδυνα. Μετά δεν θα είχα τίποτα να με νοιάζει και κανείς δεν θα μπορούσε να μου πει τίποτα. Θα έφευγα για πάντα. Μια και καλή. Μπορεί άλλωστε έτσι να έκανα την ζωή μερικών ευκολότερη . Γιατί όταν δεν έχεις κανένα να νοιάζεται για σένα τίποτα δεν έχει νόημα. Και γιατί παρακαλώ να βασανίζεσαι εσύ και να βασανίζεις και τους άλλους; Πάντα μπορείς αν δώσεις ένα τέλος σε ότι σε πονάει. Δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου να το καταφέρει... ακόμα.

"Δεν είναι εγκληματίας... Το παιδί σου είναι"

Κάπου, υπήρχε ακόμα μια μικρή ελπίδα. Αν και μικρή, ήταν κι αυτή ελπίδα. Άκουσα όμως αυτά που δεν έπρεπε. Αλλά αυτό έκανα πάντα κρυβόμουν κάτω από τα τραπέζια και κρυφάκουγα τα λόγια των "μεγάλων" να τρέξω να τα πω στην αδερφή μου. Τώρα όμως δεν είναι εδώ. Τώρα δεν είναι εδώ κανένας να τρέξω να τα πω. Και τι να πω; Ότι όλα ήταν για μένα; Ότι δεν πιστεύει κανείς σ' εμένα; Ότι "κοροϊδεύω την κοινωνία"; Τι να πρωτοπώ και σε ποιον; Πως γίνεται πάντα να είμαι με παρέα αλλά πάντα να νιώθω μόνη; Τόσο μόνη. Σαν να μην έχω κανέναν...

Πάντα έτσι θα γίνετε. Κάποιος θα σε χρησιμοποιήσει ή κάποιος θα χρησιμοποιηθεί από εσένα. Το θέμα είναι να προλάβεις και να το κάνεις εσύ πριν από αυτόν. Τρέξε όσο μπορείς για να μην σε προλάβει κανείς και κατέπνιξε τα συναισθήματά σου. Πριν σε καταλάβει κανείς και δεν μπορέσεις να ξεφύγεις. Ξέρεις ότι πάντα εσύ είσαι στην θέση του χρησιμοποιημένου και παρ' όλο που προσπαθείς δεν μπορείς να το αλλάξεις. Δεν έχεις την δύναμη  να το κάνεις. Ποτέ δεν προσπάθησες να κάνεις το ίδιο. Δεν υπήρχε κακία μέσα σου. Γι' αυτό έφτασες σ' αυτό το σημείο τώρα...

χαμένος χρόνος

-με παράτησες ε;

-όχι δεν το έκανα. ποτέ δεν θα το έκανα. Ποτέ δεν θα έκανα κάτι που θα σε πλήγωνε. Αλήθεια.

- δεν σε πιστέυω.

-μα γιατί; αφού σου  λέω την αλήθεια.

Βαθιά μέσα μου ήξερα πως ηδη το είχα κάνει. Απλώς προσπαθούσα να πείσω κι  εμένα κι αυτόν ότι έλεγα την αλήθεια. Δεν ήταν πολλές οι μέρες που μας είχαν μείνει κι εγώ φρόντισα να τις κάνω όσο πιο ανυπόφορες γίνονταν. Έδωσα σημασία σε ασύμαντα πράγματα και έχασα την ουσία από αυτά που άξιζαν. Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Είναι σαν να ευχαριστιέμαι να βλέπω τον εαυτό μου να καταστρέφεται σιγά σιγά και μετά να τον βλέπω στον κααθρέφτη γεμάτο πόνο και δάκρυα. Και ήμουν πάλι εκεί μόνη μου στην σοφίτα με ένα μπουκάλι νερό και ένα τσιγάρο που έσβηνε αργά και βασανιστικά... πάλι μόνη.

"Είσαι κάπως μελαγχολική, μήπως σου λείπει κάτι; Κάτι που άφησες πίσω;" . Είναι ο μόνος που βλέπει πέρα από αυτό που φαίνεται. Σαν να διάβαζε τις σκέψεις μου... Αλλά έκανε ένα λάθος. Με ρώτησε αν άφησα κάτι πίσω μου και όχι αν είχα κάτι να αφήσω πίσω μου. Γιατί αν είχα θα άφηνα. Θα το άφηνα και δεν θα γύριζα να το ξανακοιτάξω. Γιατί να το κάνω άλλωστε; 

Δεν βλέπουν. Ποτέ δεν είδαν. Δεν ακούν. Ποτέ δεν άκουσαν. Δεν πιστεύουν. Ποτέ δεν πίστεψαν. 
Πάντα ήσουν το μικρό ανυπάκουο παιδί που ποτέ δεν έκανε αυτό που του έλεγαν. Πάντα έπρεπε να το τιμωρούν για να του βάλουν μυαλό. Είχαν σχηματίσει μια εικόνα και αυτή τους έμεινε. Δεν κάθισαν να το γνωρίσουν. Νόμιζαν ότι το ήξεραν. Τα κλάματα ήταν πάντα το θέατρο που έπαιζε για να πετύχει το σκοπό του. Όλα τα έκανε για να έχει το πάνω χέρι. Έτσι έλεγαν δηλαδή. Κανείς δεν καθόταν να μιλήσει μαζί του. Κάθονταν μόνο για λίγο και μετά έφευγαν. Είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν από το να κάθονται με ένα κλαψάρικο παιδί που μέσα του έχει εγωισμό!

Και φυσικά πάλι εγώ έφταιξα. Καθόμουν εκεί και την κοίταζα να μου αποδίδει κατηγορίες. Λες κι εγώ είμαι εκείνη. Εκείνη που δεν κλείνει ποτέ το στόμα της και μας μισεί όλους. Αλλά δεν μπορεί να κρατήσει μυστικά. Μα φυσικά κι έφταιξα εγώ. Αφού άλλωστε εγώ έτρεξα να της τα πω όλα. Εγώ προσπάθησα να την στρέψω εναντίον της εγώ, εγώ όλα εγώ! Και φυσικά εγώ είμαι εκείνη που πάλι θα κάτσει μόνη της στο δωμάτιο χωρίς κανέναν και θα κλαίει με την δυστυχία της όσο οι άλλοι θα διασκεδάζουν. Και γιατί παρακαλώ όλα αυτά; Γιατί είστε ηλίθιοι και δεν ξέρετε να εκτιμήσετε κάποια πράγματα. Θα τα εκτιμήσετε μόνο όταν φύγουν για πάντα και τότε μόνο θα κατηγορήσετε τον εαυτό σας. Τότε μόνο θα καταλάβετε τα λάθη σας. Τότε μόνο θα καταλάβετε ποια πράγματα έχουν αξία και ποια όχι. Ό, τι και να κάνετε σε λίγα χρόνια θα τελειώσει οριστικά μιας και όλα θα χαθούν!

"Ευτυχία"

Έβλεπα εκείνα τα παιδιά που ενώ πολλοί από εμάς θα θεωρούσαν διαφορετικά σε πολλά πράγματα διαφέρουν μόνο σε ένα. Την ευτυχία! Εκείνα ήταν ευτυχισμένα, χαρούμενα παρά τα προβλήματα που είχαν. Εσύ που θεωρείς τον εαυτό σου καλύτερο και ευτυχισμένο, που ο "θεός" σου έδωσε όλα τα καλά και σε έκανε χωρίς προβλήματα είσαι κακόμοιρος και μίζερος. Το ξέρεις κι εσύ ο ίδιος μάλιστα. Μπορεί από υγεία να είσαι τέλειος αλλά ξέρεις ότι είσαι γεμάτος προβλήματα ψυχολογικά ή οτιδήποτε άλλο για τα οποία δεν κάνεις τίποτα! Χαίρεσαι που έχεις ένα παραπάνω λάικ στο φέισμπουκ και πετάς σε πελάγη ευτυχίας όταν ο άλλος σχολίαζει την φωτογραφία σου.  Όχι ρε φίλε δεν είναι ευτυχία αυτό. Ούτε να έχεις λεφτά είναι ευτυχία. Θα μου πεις βέβαια ότι πλέον τα λεφτά φέρνουν ακόμα και την υγεία ή μπορεί να σου φέρουν πράγματα που φέρνουν την ευτυχία. Την αγάπη όμως; Ποιος θα σου την φέρει την αγάπη όταν θα είσαι υγιέστατος με πολλά λεφτά; Το πολύ πολύ να σε εκμεταλλευτεί κανείς για να αποκτήσει λίγη από την "ευτυχία" σου. Ξέρεις κάτι, εκείνα τα παιδιά ήταν από τις λίγες φορές στη ζωή μου που βλέπω ευτυχία! 

Εφιάλτες

Ξέρω πότε φτάνει το τέλος. Είναι εκείνο το αίσθημα που ξέρεις ότι πλέον όλα έχουν γίνει στάχτες και όνειρα. Όχι ακριβώς όνειρα. Εφιάλτες θα ήταν το πιο σωστό. Γιατί οι εφιάλτες είναι εκείνοι που πονάνε και σε τρομάζουν. Όταν τους βλέπεις ξανά και ξανά και ανακαλύπτεις κάθε μέρα ότι έχασες κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που νόμιζες. Σαν τότε που τρέχαμε τη νύχτα στους δρόμους με ένα μπουκάλι στο χέρι και δεν μας ένοιαζε τίποτα. Τώρα ξυπνάω κάθε μέρα όλο και πιο άρρωστη και νιώθω ότι σε χρειάζομαι περισσότερο. Δεν έχω όμως ούτε λίγο. Και χάνομαι όλο και πιο πολύ και κανείς δεν είναι εδώ. Πάλι μόνη...

Όπως όταν ήμασταν παιδιά...

Κάθε μέρα σε χάνω όλο και περισσότερο. Κάποια στιγμή δεν θα μείνει τίποτα! Και πάλι θα ξαναγίνω εκείνο το νιάνιαρο που ποτέ δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τους φόβους του και κατευθείαν έβαζε τα κλάματα. Μόνη, χωρίς κανέναν να μου λέει ότι μ' αγαπάει. Να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να βλέπω εκείνο το παιδί που τότε δεν το ένοιαζε τίποτα, που δεν είχε έγνοιες και στεναχώριες. Δεν έχει μείνει τίποτα από αυτό. Μέσα του υπάρχει μόνο θλίψη και θλιβερές αναμνήσεις που γεμίζουν τη ζωή του με ενοχές! Δεν είναι το ίδιο κορίτσι. Αν το έβλεπε κανείς θα έλεγε ότι δεν έχει σπίτι και οικογένεια. Τριγυρνάει στους δρόμους μόνη σαν αδέσποτο με ένα τσιγάρο στο χέρι. Όχι σαν τότε που έτρεχε με τα παιδιά της γειτονιάς και έπαιζε κλέφτες κι αστυνόμους... Τώρα δεν την φωνάζει κανείς στην παρέα του. Είναι διαφορετική, γι' αυτό δεν την θέλουν άλλωστε!

Όλα αλλάζουν...

Σ' ένα μικρό και βρώμικο μπαρ. Εκεί κάθομαι. Η μουσική είναι τόσο δυνατά που μιλάω αλλά δεν ακούγομαι. Φωνάζω αλλά φωνή δεν βγαίνει από το στόμα μου. Δεν μιλάω με κανέναν. Κάθομαι μόνη μου και απλά κάνω συνειρμούς που δε βγάζουν πουθενά. Όλοι μου είναι άγνωστοι. Κανείς δε με βλέπει. Είναι σκοτεινά άλλωστε... Μπορεί να μοιάζω αδιάφορη ή και χαρούμενη αλλά είναι εκείνη η μάσκα στο πρόσωπό μου που δεν αφήνει κανέναν να με δει. Νιώθω κάπως χαμένη και μόνη. Όντως είμαι μόνη με ένα ποτήρι μπύρα και ένα τσιγάρο στο χέρι που σβήνει αργά. Ξαφνικά όλες οι φωνές ακούγονται αμυδρά και δεν βλέπω τίποτα. Πλέον ακούγεται βαβούρα και κάτι σαν μουσική από πίσω. Δεν είμαι πλέον εκεί που ήμουν κάτι άλλαξε, αλλά τι;

Μείον ένας...

"Είσαι ηλίθια". Γιατί δεν κάνεις το κόπο να σκεφτείς πριν ανοίξεις το γαμημένο το στόμα σου; Γιατί δεν κάνεις το κόπο για μια φορά στη ζωή σου να φερθείς και να μιλήσεις σαν άνθρωπος; Όταν θα την χρειαστείς την ηλίθια όμως δεν θα είναι εκεί να σε βοηθήσει! Τότε είσαι στην τύχη σου! Όχι ότι πρόεκιται να τα βγάλεις πέρα με τέτοια τύχη. Το πολύ πολύ να τα παρατήσεις. Άλλωστε έτσι έκανες πάντα οταν δεν είχες βοήθεια. Τα παρατούσες και έφευγες. Μήνες ολόκληρους αναρωτιόμασταν που είχες πάει και εμφανιζόσουν καμιά φορά για να με χαρτσιλικώσεις. Έτσι για να το παίξεις καλός. Τώρα όμως καταλαβαίνω τι είσαι! Θες πάντα να γίνεται το δικό σου. Δεν είναι έτσι όμως. Δεν κάνεις κουμάντο ούτε εσύ ούτε κανένας. Βρίζεις και ξεστομίζεις λόγια που δεν σε καθηστούν ούτε μάγκα ούτε τίποτα. Άλλωστε αυτό είσαι. Τίποτα!

Φόβοι

"Να μη φοβάσαι τίποτα". Έτσι μου είπε. Μπορεί να κάνω λάθος μα ποιος λογικός άνθρωπος δε φοβάται τίποτα; Απολύτως τίποτα. Όσο και να μην θέλουμε μερικές φορές να το δείξουμε, βαθιά μέσα μας όλοι ξέρουμε πως πάντα κάπου θα υπάρχει κάτι που θα μας τρομάζει. Όσο προσπαθούμε να το ξεπεράσουμε τόσο θα μας τρομάζει παραπάνω. Όχι, όλοι οι φόβοι δεν αντιμετωπίζονται. Και δεν εξαρτάται αυτό μόνο από μας. Έτσι νομίζω δηλαδή...