Και να βλέπω τη ζωή μου σιγά σιγά να χάνεται. Να χάνεται και να μην μπορώ να το σταματήσω. Να μην μπορώ και απλώς να βοηθάω την κατάσταση να τελειώσει πιο εύκολα. Και ύστερα βγαίνω έξω και πρέπει φυσικά να προσποιούμαι ότι όλα είναι εντάξει και δεν τρέχει τίποτα. Όλα είναι όμορφα. Αυτό πρέπει να γίνεται. Και το θέμα είναι ότι μετά μένουν όλα μέσα μου και δεν ξέρω πως να τα πολεμήσω. Και που προσπαθώ τα κάνω χειρότερα, γιατί προσπαθώντας να σκοτώσω αυτό που με βασανίζει μέσα καταστρέφω αυτό που είναι απ' έξω. 

Εννοείται πως όλες οι στιγμές δεν είναι απαίσιες. Υπάρχουν και ωραίες στιγμές που όλα φαίνονται όμορφα. Αλλά δεν κρατάνε για πολύ. Για λίγο μόνο. Και μετά χάνονται και γίνονται δάκρυα. Δάκρυα σε μια γωνία του δωματίου. Και μετά προσπαθείς να το σταματήσεις καταστρέφοντας τον εαυτό σου....