Πάντα φεύγεις για άλλα μέρη, διαφορετικά. Πάντα όμως γυρνάς πίσω. Πίσω, εκεί από όπου ξεκίνησες. Πίσω στην αρρωστημένη σου ζωή και την μιζέρια σου. Και νιώθεις πάλι αυτό το συναίσθημα. Κάτι σου λείπει. Κάτι άφησες εκεί πίσω. Κάτι που ενώ θες πολύ ξέρεις ότι ποτέ δεν θα μπορέσεις να το έχεις. Και είναι πραγματικά χειρότερο από κάθε άλλο συναίσθημα. Τα πρωινά ξυπνάς με τον φόβο ότι θα ζήσεις άλλη μια μέρα γεμάτη θλίψη και πόνο. Και ο δρόμος του γυρισμού σε τρομάζει ακόμα περισσότερο. Και είναι και η μόνιμη εξάρτηση που έχεις από τους άλλους. Μόνη σου τα καταστρέφεις όλα. Και το λάθος είναι όλο δικό σου...