And she will fall, again and again...

   Εκμετάλλευση, εκμετάλλευση, εκμετάλλευση. Το μόνο που υπήρχε ανάμεσά μας ήταν εκμετάλλευση. Κατά βάθος το ήξερα αλλά προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι υπήρχε κάτι  πέρα από αυτό. Και η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή που το έκανα το διασκέδαζα. Νόμιζα ότι ήταν αυτό που ήθελα. Ήταν όμως; Γιατί ήξερα ότι όταν γυρίσω σπίτι, μόνη μου θα είμαι και κανέναν δε θα έχω να μου πει την αλήθεια, ή τουλάχιστον να μου πει αυτό που έπρεπε να ακούσω. Και φυσικά κανείς δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια γιατί η αλήθεια πονάει. Πονάει και σε κάνει να θυμάσαι άλλα πράγματα, πράγματα που προσπαθείς να ξεχάσεις. Και μετά πάλι σκέφτεσαι το ίδιο. Να χαθείς. Να χαθείς, γιατί έτσι θα απαλλαχτείς από όλα. Μόνο έτσι θα σταματήσεις να καταστρέφεις τον εαυτό σου και παράλληλα να πληγώνεις τους άλλους. Και οι άλλοι τι σου φταίνε; Αλλά πότε σε ένοιαξε για τους άλλους; 

   Και από την άλλη είναι και αυτό, που όλοι περιμένουν περισσότερα από εσένα ενώ εσύ δεν έχεις να τους δώσεις. Ποτέ δεν είχες και ποτέ δεν θα έχεις. Δεν είσαι αρκετά καλή γι' αυτούς. Ποτέ δεν ήσουν, απλώς μερικά πράγματα αργούμε να τα καταλάβουμε. Προσπαθείς να τα πετύχεις όλα μαζί με αποτέλεσμα να τα κάνεις χειρότερα και να τα καταστρέφεις. Ζεις σε έναν κόσμο ψεύτικο και ασήμαντο που τίποτα δεν έχει νόημα. Και μέσα σ' αυτόν τον κόσμο παλεύεις να σωθείς, αλλά δεν τα καταφέρνεις...