Η γλυκιά μου αυτοκαταστροφή

- Αυτά που σου είπα τότε τα εννοούσα. Είσαι πολύ καλή για να σε πληγώσω. Είμαι ένας μαλάκας που θα σε πληγώσει.

- Δεν νομίζω ότι θα είναι χειρότερα τα πράγματα από ότι είναι τώρα.

- Γιατί δεν περνάς καλά; 

- Όχι μου λείπουν πολλά πράγματα. Άλλωστε κι εγώ μια ζωή τις ίδιες μαλακίες έκανα! 

Τον κοίταζα στα μάτια και προσπαθούσα να τον κάνω έτσι να αλλάξει γνώμη. Τον ήθελα όσο ποτέ. Τον ήθελα έστω για εκείνη τη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή που ένιωθα τόσο μόνη και βυθισμένη σε μια δυστυχία. Μια δυστυχία που φαινόταν από τις πληγές στα χέρια μου και στη ψυχή μου. Έκλεισα τα μάτια μου και είπα:

- Δεν έχω πολλή ώρα!

Και μετά ήταν εκείνη η υπέροχη αίσθηση όπως την πρώτη φορά. Εκείνο το υπέροχο άρωμα που διέγειρε όλες μου τις αισθήσεις. Ήμουν σίγουρη ότι τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή ήταν δικός μου. Τα χέρια του με έσφιγγαν στην αγκαλιά του και με έκανε να θέλω να μείνω για πάντα εκεί!

- Εσύ δεν βάζεις μυαλό. Είπε και χαμογέλασε... Έχεις μια τρέλα! Μ' αρέσει!

 Χαμογέλασα ενώ παράλληλα ήθελα κλάψω τόσο που να πνιγώ στα δάκρυα. Να πνιγώ στη δυστυχία που πραγματικά ένιωθα. Ήξερα ότι εννοούσε αυτά που έλεγε. Ήξερα ότι θα με καταστρέψει αυτό έκανα. Παρ' όλα αυτά μ' άρεσε. Μ' άρεσε αυτή η γλυκιά μου αυτοκαταστροφή...