Εφιάλτες

Ξέρω πότε φτάνει το τέλος. Είναι εκείνο το αίσθημα που ξέρεις ότι πλέον όλα έχουν γίνει στάχτες και όνειρα. Όχι ακριβώς όνειρα. Εφιάλτες θα ήταν το πιο σωστό. Γιατί οι εφιάλτες είναι εκείνοι που πονάνε και σε τρομάζουν. Όταν τους βλέπεις ξανά και ξανά και ανακαλύπτεις κάθε μέρα ότι έχασες κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που νόμιζες. Σαν τότε που τρέχαμε τη νύχτα στους δρόμους με ένα μπουκάλι στο χέρι και δεν μας ένοιαζε τίποτα. Τώρα ξυπνάω κάθε μέρα όλο και πιο άρρωστη και νιώθω ότι σε χρειάζομαι περισσότερο. Δεν έχω όμως ούτε λίγο. Και χάνομαι όλο και πιο πολύ και κανείς δεν είναι εδώ. Πάλι μόνη...