Θα προσποιηθώ... θα προσποιηθώ, όπως έκανα πάντα. Θα προσποιηθώ ότι τίποτα δεν είχε σημασία για μένα, δεν ένιωσα τίποτα... ήρθες και πέρασες, αυτό ήταν. Ήσουν μόνο για μια νύχτα, για να περάσω καλά και να σε βάλω στο ράφι μαζί με τους υπόλοιπους. Κι ας μου λείπεις τα βράδια που θα σε βλέπω στον ύπνο μου. Κι ας αναζητώ την αγκαλιά σου που με ζέσταινε τις κρύες και βροχερές μέρες του Σεπτέμβρη. Προσποιήθηκα... από ανάγκη το έκανα. Δεν σ' ερωτεύτηκα ποτέ μου. Δεν ερωτεύτηκα ποτέ το χαμόγελό σου και τα όμορφα μάτια σου. Δεν ερωτεύτηκα ποτέ και τίποτα πάνω σου. Σαν τους άλλους ήσουν. Κι ας ερχόσουν τα χαράματα μεθυσμένος όταν σε έπαιρνα τηλέφωνο για να σε δω. Κι ας ξημερωνόμασταν γελώντας και χαχανίζοντας σαν ερωτευμένα παιδιά του δημοτικού. Εγώ δεν σε ερωτεύτηκα... τίποτα δεν ένιωσα. Κενό... ένα κενό. Απλά μωρέ για να μην είμαι μόνη μου... για να έχω κάτι να ασχολούμαι. Σαν παιχνίδι σε είχα! Δεν σε ερωτεύτηκα. Όπως μπήκες έτσι βγήκες από τη ζωή μου. Ένα ψέμα ήσουν... Φύγε! Άσε με!