"Μπορεί να ζούμε χωριστά, μα τότε ζήσαμε μια αγάπη"

Απλά δεν είναι γραφτό μας. Πως το λένε; Το ξέρουμε καλά, είσαι εσύ για μένα και εγώ για σένα αλλά ποτέ δεν θα είμαστε μαζί, γιατί έτσι είναι. Πες μου ότι γίνομαι υπερβολική όπως πάντα αλλά τελειώνουν οι μέρες και όλα θα γίνουν η ρουτίνα από την οποία προσπαθώ να ξεφύγω. Από την μιζέρια της μοναξιάς μου και από τον βούρκο που με τραβάει όλο και πιο βαθιά. Θα τα καταφέρω. Πάντα τα έβγαζα πέρα κι ας είμαι αδύναμη. Ας πούμε ότι το έχω συνηθίσει και ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Αλλά εσύ... εσύ θα μετανιώσεις και δεν θέλω να μετανιώσεις. Γιατί ό, τι έγινε έγινε και οι αναμνήσεις πρέπει να μένουν γλυκιές και όμορφες για να σου θυμίζουν. Να ακούς εκείνο το τραγούδι, να μυρίζεις εκείνο το άρωμα και να είσαι χαρούμενος. Να μην στεναχωριέσαι. Να χαίρεσαι για γεγονότα που έγιναν κι ας μην ξέρεις πότε θα ξαναέρθουν. Εκεί θα είμαι εγώ για πάντα. Ένα τσιγάρο δρόμος που λένε. Κι ας είναι εκείνο το τσιγάρο που σβήνει σιγά σιγά σαν τον εαυτό μου που σβήνει κάθε μέρα κι από λίγο. Που χάνεται και μένει αβοήθητος. Που σε ζητάει και λυπάται που σε έχασε. Αλλά εσύ να είσαι δυνατός για να κρατάς την ισορροπία. Να μην λυπάσαι. Να μην λυπηθείς ποτέ για τίποτα. Γιατί ακόμα κι αν είμαστε μακρυά θα ξέρεις καλά ότι είσαι εσύ για μένα και εγώ για σένα. Κι ας μην είναι γραφτό μας. Θα έρθουν πάλι εκείνα τα βράδια που θα είμαστε μαζί αγκαλιά. Θα έρθουν όμως και βράδια που θα μου λείπεις τόσο που δεν αντέχονται. Γιατί έρωτας είναι και πονάει όσο τίποτα. Και θα περιμένω με ανυπομονησία το μήνυμα στο κινητό ή την κλήση. Κι ας μην έρθει ποτέ. Εκεί θα είμαι, θα περιμένω. Θα περιμένω πότε θα σε συναντήσω ξανά κι ας αργήσει να έρθει. Κι αν με ξεχάσεις... αν με ξεχάσεις θα το αντέξω. Γιατί να μην το αντέξω άλλωστε; Μονάχα όμως να προσέχεις γιατί αυτό δεν θα το αντέξω. Και να μην λυπάσαι, "μπορεί να ζούμε χωριστά, μα τότε ζήσαμε μια αγάπη".