Εκείνος

    Μόλις έφτασα... Ανυπομονούσα πότε θα τον δω, να ακούσω τη φωνή του τα αστεία του και το γέλιο του. Ξημέρωσε, άκουσα τη φωνή του και έτρεξε γρήγορα στο σαλόνι. Καθόταν στην καρέκλα όπως πάντα με ένα τσιγάρο στο χέρι και ένα ποτήρι νερό. Έγνεψα με το χέρι μου και δεν τον κοίταξα ενώ στην πραγματικότητα ήθελα να τον αγκαλιάσω σφιχτά. Και ήμουν πάλι εκεί στο ίδιο σπίτι με τα παιδιά αυτά που περνάω τις καλύτερες στιγμές μου. Αλλά εκείνος.... εκείνος είναι το κάτι άλλο.

    Και μετά ήρθε εκείνο το βράδυ. Το βράδυ αυτό που ήξερα ότι είναι δικός μου και μόνο δικός μου. Ένιωθα τους χτύπους της καρδιάς του και άκουγα την ανάσα του δυνατά. Εκείνη τη στιγμή ήμουν ευτυχισμένη και ήταν υπέροχα, είχα ξεχάσει πως είναι η γεύση της ευτυχίας. Το άρωμά του μύριζε παντού και με έκανε να θέλω να βρίσκομαι εκεί για πάντα. Αλλά είναι αυτό το κάρμα που με το που βρεις την ευτυχία στην παίρνει μέσα από τα χέρια και σε αφήνει κενή και μόνη. Γιατί ξέρω ότι στην πραγματικότητα δεν θα τον έχω ποτέ. Δεν ήταν ποτέ δικός μου και δεν θα είναι. Είναι ξέγνοιαστος αυτός και ανέμελος. Οι δεσμεύσεις δεν είναι του "στυλ" του. Και άλλωστε εγώ είμαι εκεί κι αυτός εδώ. Εγώ πάντα θα είμαι αλλού, μακρυά από την ευτυχία... Δεν είναι για μένα αυτή. Αλλά γιατί να μην έχω ακόμα λίγα λεπτά από αυτήν; Γιατί να μην μπορώ να νιώσω εκείνους τους χτύπους της καρδιάς κι εκείνο το άρωμα για λίγα λεπτά ακόμα; Εκείνο το υπέροχο γέλιο κι εκείνη τη φωνή που μου φτιάχνει την μέρα... 

     "Μην πέφτεις με τα μούτρα", '' Άστον", "Είναι στον δικό του κόσμο", "Μπορεί να βρει και καλύτερα, γιατί να είναι με εσένα;"

Σωστά, γιατί να είναι με εμένα; Τι το ιδιαίτερο έχω εγώ; Το μόνο που θα κάνω είναι να καταστρέψω μια ζωή ακόμα με την μιζέρια μου και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μου. Αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι αυτό που έζησα ήταν αληθινό και θα μείνει σαν μια όμορφη ανάμνηση.  Μπορεί και η καλύτερη μέχρι στιγμής. Αλλά θέλω λίγα λεπτά ακόμα! Αφήστε με, δεν θέλω να φύγω!