Θέλω να τα γράψω! Να τα φωνάξω! Να ξεσπάσω σε κλάματα να πνίξω τον πόνο που με σκοτώνει. Δεν αντέχω τις σκέψεις μου, το μυαλό μου...την απουσία σου. Σε θέλω εδώ, να σε κοιτάζω, να παρακολουθώ τις κινήσεις σου, να γελάω με τα αστεία σου. Σε θέλω εδώ να σε ακουμπάω, να με αγκαλιάζεις, να με φιλάς και να κρατάς το χέρι μου. Γιατί να μην είσαι εδώ; Γιατί να λείπεις συνέχεια και να μου βασανίζεις τις σκέψεις; Μην μ' αφήνεις τώρα που σε έχω ανάγκη... μη! Εδώ θέλω να σε έχω, να σε νιώθω, να σε αισθάνομαι, να ακούω τη φωνή σου. Να με κοιτάς στα μάτια και να χαμογελάς. 

     Σε ένα δωμάτιο είμαι, μόνη. Και γράφω και σκέφτομαι και κρατάω τα δάκρυα να μην τρέξουν. Ακόμα ελπίζω ότι θα ακούσω τον ήχο της μηχανής σου έξω από το σπίτι και θα με φωνάξεις. Θα με φωνάξεις και θα φύγουμε, θα είμαστε μόνοι, μόνο εγώ κι εσύ. Και θα πάμε παντού! Όπου θες θα πάμε, μόνο μαζί σου να 'μαι. Μην μ αφήνεις, σε παρακαλώ! Όχι τώρα που είμαι πιο μόνη από ποτέ. Όχι τώρα που κατάφερα να ξεφύγω από τον εαυτό μου που με καταστρέφει μέρα με την μέρα. Μείνε μαζί μου, σε παρακαλώ. Κράτα με και μην μ' αφήσεις ποτέ!