Βυθισμένη σε μια ανικανότητα

Και καθόμουν εκεί ανήμπορη να αντιδράσω στο οτιδήποτε. Απλώς καθόμουν και προσπαθούσα να πνίξω εκείνα τα δάκρυα που είχαν αρχίσει να τρέχουν. Προσπαθούσα να τα πνίξω μαζί με την αποτυχία που ένιωθα. Κανείς δεν με πρόσεχε. Δεν υπήρχα για κανέναν. Το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω στο δωμάτιο μου και να κάτσω στη γωνία. Δεν μπορούσα. Κι όσο το σκεφτόμουν άλλο τόσο ήθελα να διώξω το απαίσιο συναίσθημα, με αυτό που είχα εθιστεί να κάνω. Αλλά ούτε κι αυτό μπορούσα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι απλώς να κάθομαι εκεί βυθισμένη στην αποτυχία μου. Ήθελα να φωνάξω. Φωνή όμως δεν έβγαινε από το στόμα μου. Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και να μπω στον φανταστικό και ψεύτικο κόσμο μου. Αλλά κι αυτό αδύνατο ήταν...

Πίσω στο παρελθόν που φωνάζει το όνομά μου

Θα ήταν πολύ εύκολο να πω ότι τα ξέχασα όλα. Μια νέα αρχή θα λέγαμε. Το μόνο κακό είναι ότι και να θέλω να ξεχάσω τα πάντα, δυσκολεύομαι κάπως στην πράξη. Είναι ότι πάντα θα έχω κάτι που θα με κάνει θυμάμαι. Και παρ' όλο που είναι μια γλυκιά ανάμνηση στο τέλος αφήνει κάτι από πόνο. Κάτι που καταστρέφει ό, τι όμορφο υπήρχε. Ίσως να υπάρχει ακόμα κι απλώς να μην το βλέπω. Αλλά αν γυρίσω πίσω ξέρω ότι θα καταστρέψω άλλα πράγματα. Πράγματα που με γεμίζουν, πράγματα που ευχόμουν πάντα να είχα και κατάφερα να αποκτήσω. Αλλά αυτό με κάνει να θέλω να τα καταστρέψω. Να πληγώσω ότι μου απέμεινε και να επιστρέψω σε μια εκμετάλλευση και μια κατάντια. Να καταστρέψω κι άλλο τον εαυτό μου. Αυτό φοβόμουν όμως παράλληλα. Ότι θα κάνω αυτό το λάθος. Από τη μία να θέλω κι από την άλλη να φοβάμαι. Να φοβάμαι γιατί θα πληγώσω κάτι που δεν φταίει σε τίποτα. Και αν το κάνω θα συνεχίσω να ζω μέσα στην μοναξιά και την δυστυχία. Αλλά πλέον συνήθισα εκεί οπότε ίσως και να μην με πείραζε. Μαζί μου θα έπαιρνα τα πάντα. Πολύ φοβάμαι όμως ότι αν το παρελθόν γυρίσει σε μένα θα πέσω μέσα του χωρίς δεύτερη σκέψη...

Όχι, δεν είμαι το παιδί που θα ήθελε κάποιος για δικό του, ούτε η πιο ευχάριστη παρέα που θα μπορούσες να έχεις. Εγώ δεν έκατσα να ασχοληθώ με κανενός τη ζωή. Γιατί δεν με ενδιαφέρει κανενός η ζωή πέρα από τη δική μου. Με νοιάζει να περνάω καλά εγώ και κανένας άλλος. Και για να το καταφέρω θα τους εκμεταλλευτώ όλους με τον χειρότερο τρόπο. Και θα μου δώσει απίστευτη χαρά να δω τις άσκημες φάτσες τους κάτω από τα παπούτσια μου. Όταν βγω έξω, γιατί όταν γυρίσω πίσω θα βγάλω όλο το μεικ απ και το άι λάινερ και θα κάτσω κάτω από το πάπλωμα να κλάψω την μοίρα μου και την αποτυχία που με κυνηγά παντού και στα πάντα. Μπορεί να πάρω και το ψαλίδι από το κομοδίνο και να αρχίσω να τραβάω χαρακιές στα χέρια μου.  Θα σκεφτώ ξανά ό, τι έκανα στην ζωή μου και για χιλιοστή φορά θα καταλήξω στο ότι σπατάλησα έτσι τόσα χρόνια να προσποιούμαι ότι είμαι κάτι, ενώ στην πραγματικότητα ήμουν ένα τίποτα...

Σε άμουση γυναίκα

Όταν θα κείτεσαι νεκρή θα κείτεσαι ανύπαρκτη κι ούτε πια ανάμνηση για σένα ούτε καμιά νοσταλγία ποτέ δεν θα υπάρξει γιατί δεν μετέχεις στης Πιερίας τα ρόδα. Μα και στου Άδη τα δώματα ανύπαρκτη θα γυρνάς με τις μαύρες σκιές των νεκρών, 

                                 ένα τίποτε

                                                                                                                                 

                                                                                                                                       

                                                                                                                               -Σαπφώ

Ξανά πίσω στα ίδια και άλλα τέτοια...

Αύριο λοιπόν αρχίζουν πάλι τα ίδια σκατά. Σπίτι σχολείο φροντιστήριο και επαναλαμβάνεται συνεχώς! Το χειρότερο είναι βασικά το γαμημένο πρωινό "ξύπνημα" στις  7:30. Όχι βασικά στις 8, να μην το γαμήσουμε κι όλας.... Και κάτι μου λέει ότι μέχρι το πάσχα δεν θα ξανασταυρώσω γκόμενο. Καλά προς το παρόν ας πω μέχρι το Σάββατο για να πέσω μέσα. Μετά λοιπόν από την αιώνια κατάθλιψη που με έδερνε ανελέητα όλον αυτόν τον καιρό είπα να γράψω κι ένα κείμενο λιγότερο κλαψομούνικο και να φάω και κάτι "λίγο" *cough*.  Η αλήθεια είναι ότι οι διακοπές φάνηκαν αρκετά μεγάλες με αποτέλεσμα να καταφέρω με όλα τα μπράβο μου μου αξίζουν να κάνω αρκετές μαλακίες (και προφανώς όχι να διαβάσω). Βέβαια τώρα που λέω και διάβασμα υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είχα διαβάσει για αύριο ΟΜΩΣ πριν που άνοιξα την μπαλκονόπορτα είδα χιόνι οπότε είπα να στοιχηματίσω ότι θα το στρώσει. Τώρα αν δεν το στρώσει θα περάσω την ώρα μου στο διάλειμμα να λύνω ασκήσεις φυσικής χημείας και μπλα μπλα μπλα.... Άι μωρέ! Δε γαμιούνται τώρα κι αυτές... Το ίδιο έλεγα και για τα διαγωνίσματα στο φροντιστήριο και επιεικώς πάτωσα κι εκεί. ΟΜΩΣ όποιος χάνει στα διαγωνίσματα κερδίζει στην αγάπη :3. Καλά τώρα το γάμησα και ψώφησε γιατί κι εκεί πούλο παίρνω. Τώρα που έφυγε κι εκείνος και έμεινα ξανά μόνη λοιπόν άρχισα να σκέφτομαι (ναιιιιιιι!!!) ότι νταξ μωρέ δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα όσο τα έβλεπα όλο αυτό το διάστημα. Και που λέτε πήγα μέχρι και σε βραδιά τανγκό! Ω ναι, αν και το μόνο πράγμα που έκανα όλη την ώρα ήταν να κράζω και να γελάω με τους πάντες! ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΑΝ ΟΜΩΣ!  

Η πιο ωραία μέρα θα μπορούσα να πω πως ήταν η πρωτοχρονιά! Μετά δηλαδή όταν σηκωθήκαμε και πήγαμε στο β. με τα πόδια (καημένε Ζ. τι τράβηξες κι εσύ να με κρατάς μην πέσω) και αφού παραλίγο να σπάσω το πόδι μου τρεις φορές. Αν και στην αρχή ήμουν αρκετά σκατά θα έλεγα κατάφερα για μια ακόμη φορά να πιω τα άντερά μου και να κάνω κάτι αρκετά ρομαντικό.... Να ξεράσω αγκαλιά με τον Ρ. σε ένα στενό παρακάτω. Αφού μετά επανήλθα στην αρχική κατάσταση (νηφάλια) πίνοντας 2L νερό είπα να djέψω οπότε ανέβηκα με όλη την μεγαλοπρέπεια *cough* που μου είχε απομείνει στο πισί του μαγαζιού! Ένα πράγμα που με κάνει να αποβάλω ένα από τα πολλά μου κόμπλεξ είναι ότι ο τέτοιος με σήκωσε ψηλά στον αέρα. Μπορώ να πω πως έμεινα σχεδόν μαλάκας! Αχ βαχ το μόνο καλό είναι ότι πλησιάζουν οι απόκριες και πρέπει αν αρχίσω να σκέφτομαι τι θα ντυθώ...  

Έφυγες. Έμεινα εδώ να σε ψάχνω όμως εσύ χάνεσαι σε ένα βαθύτερο σκοτάδι. Ήταν σαν να ήμασταν δυο ξένοι που γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο αρκετά καλά. Κι όμως έφυγες και από τότε ξεκίνησε το "για πάντα" και είναι πολύς καιρός. Και από εκεί που πετούσα ψηλά ξαφνικά με έριξες σε μια φωτιά. Μια φωτιά που δεν έχει διέξοδο. Και θα χάνομαι κάθε μέρα περιμένοντας να γυρίσεις. Μόνη, βυθισμένη σε μια θλίψη που δεν έχει τελειωμό. Και οι μέρες ήταν σαν αιώνας. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος να τρέχει. Από εκεί που νόμιζα πως τα είχα βρει όλα τα έχασα ξαφνικά μέσα σε ένα βράδυ. Και τώρα φοβάμαι μη σε χάσω, γιατί θα χαθώ κι εγώ....