Με ρώτησες τι φοβάμαι, τίποτα...μάλλον!

"Τι φοβάσαι πιο πολύ;". "Τίποτα, τίποτα δεν με τρομάζει " κι έφυγα τρέχοντας. Μπήκα στο δωμάτιό μου και κοπάνησα πίσω μου την πόρτα κλαίγοντας. Δεν είμαι ατρόμητη. Απλά έτσι θέλω να δείχνω για να μην με πουν νιανιαρο. Φοβάμαι και πολύ μάλιστα. Φοβάμαι την μοναξιά όσο τίποτε άλλο. Φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη για πάντα κάποια στιγμή. Το για πάντα είναι πολύς καιρός. Περνάει αργά όπως ένα τσιγάρο που σβήνει. Φοβάμαι μην χάσω αυτούς που αγαπώ. Αυτή είναι η χειρότερη μοναξιά. Μετά μένεις μακριά από όλους κι από όλα. Δεν έχεις κανέναν να μιλήσεις. Το μόνο που θες είναι να φύγεις και να χαθείς έτσι ώστε να μην σε ξαναβρεί κανένας. Μετράω τις μέρες με τα δάχτυλα. Δεν είναι πολλές άλλωστε. Μετά τι θα κάνω; Ως πότε θα περιμένω; Κι αν δεν ξανάρθεις; Κι αν δεν έρθω; Κι αν δε σε ξαναδώ; Κι αν σε χάσω;

Η μάσκα μπροστά της

"Το δικό μας το παιδί είναι δυναμικό και έχει τσαμπουκά". Κι εκείνο καθόταν στο δωμάτιό του κάτω από το γραφείο και έκλαιγε για να μην το δει κανέις. Σ' εκείνο το δωμάτιο που ήταν πάντα ακατάστατο και είχε παντού πεταμένα ρούχα και παιχνίδια. Κι αν το έβλεπε κανείς ,τι θα σκεφτόταν άραγε; Δεν το ρωτησαν ποτέ πως ένιωθε στ' αλήθεια. Αυτό που έβλεπαν αυτό έλεγαν, ή μάλλον δεν το έβλεπαν καλά. Γιατί αν το έβλεπαν θα ήξεραν πως να το αντιμετωπίσουν και να του συμπεριφερθούν. Αυτό ήξεραν όμως αυτό έκαναν.

Ο χρόνος φθείρει τα πάντα

Μικρά διαστήματα χωρίζουν τους ανθρώπους σε μεγάλες αποστάσεις. Η σκέψη της απόρριψης δημιουργεί ένα ρίγος που διαπερνάει ολόκληρο το σώμα. Ο χρόνος περνάει γρήγορα. Λένε πως είναι ο καλύτερος γιατρός, αλλά δεν νομίζω. Είναι αυτός που σε κάνει να αναθεωρείς πράξεις που έκανες. Είναι αυτός που περιμένεις να περάσει γρήγορα αλλά δεν περνάει! Το κάνει μόνο όποτε το θέλει αυτός! Δεν μπορεί να σου δώσει κανένα φάρμακο για να γιατρέψει πληγές. Αν και νομίζεις ότι έχεις ξεχάσει πρόσωπα και καταστάσεις κάνεις λάθος. Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα σου θυμίζει κάποιον ή κάτι....

Ενοχές...

Πολλές φορές παρεξηγούμε καταστάσεις και λόγια. Πολλές φορές απλά τα αγνοούμε. Νομίζω πως προτιμώ το δεύτερο. Το χειρότερο είναι να σε παρεξηγούν κι ενώ προσπαθείς να τους κάνεις να σε καταλάβουν επιμένουν ότι έχεις όλο το φταίξημο. Μπορεί όντως να έφταιγες και να έκανες λάθος άλλα νομίζω πως όλοι κάνουν λάθη στη ζωή τους. Σε άλλους στοιχίζει λίγο και σε άλλους πολύ. Πολλές φορές νιώθουμε ένοχοι για κλάτι που μπορεί να μην έχουμε κάνει εμείς αλλά τυχαία όλα να είναι εναντίον μας σε σημείο να πειστούμε ότι όντως φταίμε. Τότε το κρατάμε μέσα μας. Μπορεί και για πάντα. Εξαρτάται από το λάθος. Έτσι νομίζω δηλαδή. Δεν είμαι σίγουρη. Πότε ημουν άλλωστε;

Διαφέρουμε κάπου

Μερικές φορές οι άνθρωποι λένε λόγια που πληγώνουν τους άλλους και δεν το καταλαβαίνουν. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι ότι ποτέ δεν μπαίνουν στην θέση του άλλου, ποτέ δεν κατάλαβαν ότι όλοι δεν είναι το ίδιο και ποτέ δεν τους έμαθαν να αντιμετωπίζουν τον κεθένα όπως του αξίζει! Όταν ο άλλος θεωρεί δεδομένο ότι ό,τι ισχύει γι αυτόν ισχύει και για τους άλλους, εσύ πως νιώθεις; Όταν οι υπολοιποι δεν στερούνται αυτά που αγαπούν και νομίζουν ότι το ίδιο γίνεται και με εσένα εσύ τι θα τους έλεγες; Ε φυσικά...τι να πεις; Το βουλώνεις και κάθεσε και ακούς! Άλλωστε εσύ δεν έχεις να πεις κάτι. Έχεις;

Κάτι λέιπει

Και ξαφνικά καθόμουν στον ίδιο καναπέ, πριν 12 χρόνια . Τότε που δεν μου έλειπε τίποτα. Κοίταξα την φωτογραφία και τα θυμίθηκα όλα. Εγώ και δίπλα ο παππούς, να μου λέει παραμύθια για πριγκίπισσες και βασιλιάδες. Κι όσο πιο πολλά μου έλεγε τόσο πιο πολύ τα πίστευα. Δεν ήξερα τι κινδύνους κρίβει η ζωή. Δεν ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά που άκουγα παραμύθια. Δεν ήξερα ότι δεν θα ήταν εκεί μετά από 12 χρόνια. Θυμάμαι τότε που έβγαινα στο μπαλκόνι και τον περίμενα για να μου φέρει σοκολάτες και γλυκά. "Κοίτα τι έφερα στο κορίτσι μου" έλεγε. Αλλά δεν θυμάμαι την μέρα που όλα αυτά έγιναν απλώς αναμνησεις γεμάτες δάκρυα και πόνο. Εκείνη την μέρα που η ζωή μου άλλαξε εντελώς. Αν ήταν τώρα εδώ τι θα μου έλεγε; Δεν τον είχα ρωτήσει ποτέ αν μ' αγαπάει. Το θεωρούσα δεδομένο. Τώρα δεν ξέρω και δεν θα μάθω.

Εγώ δεν υπήρχα εκεί

Εκείνη την στιγμή ένιωσα σαν να μπήκα ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Την στιγμή που τις είδα μαζί να θυμούνται τα παλιά και να γελάν. Εγώ δεν ήμουν σε καμία ανάμνηση. Δεν ήμουν πουθνά, λες και δεν υπήρξα ποτέ. Ένιωσα σαν να ήμουν εκείνη. Ένιωσα την θλίψη της και τις ώρες που περνούσε μόνη της στο σπίτι κλαίγοντας. Μάλλον δεν έπρεπε να μπω ποτέ ανάμεσά τους. Να τις χωρίσω. Να καταστρέψω έντεκα χρόνια φιλίας. Άλλωστε ποιος θα το έκανε; Σαν να ήμουν κάποια άλλη, που τις έβλεπε από μακρυά και θυμόταν τον εαυτό της πριν από λίγα χρόνια.

Γιατί

Γιατί πάντα να διαλέγουμε τους λάθος ανθρώπους;
Γιατί να κάνουμε πως δεν δίνουμε σημασία στα αρνητικά σχόλια, ενώ στην πραγματικότητα μας προκαλούν θλίψη;
Γιατί να καταστρέφουμε την δικιά μας ψυχολογία ώστε να μην στεναχωρούμε τους άλλους;
Γιατί να προσπαθούμε να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε μόνο και μόνο για να τεριάξουμε με τους άλλους;
Γιατί να δίνουμε ψεύτικες ελπίδες στους άλλους ότι κάτι θα αλλάξει;
Γιατί να νιώθουμε τύψεις για κάτι που κάναμε κι εκείνη την στιγμή μας φαινόταν σωστό;
Γιατί να προσπαθούμε να μειώσουμε τους φίλους μας να τους κάνουμε να νιώσουν άσχημα μπροστά σε όλους;
Γιατί να ζητάμε πάντα δεύετρη ευκαιρία ενώ δεν την αξίζουμε;
Γιατί να καταστρέφουμε ότι υπάρχει γύρω μας ακόμα κι όταν αυτό είναι οι άνθρωποι;
Γιατί να δίνουμε αξία σε ασήμαντα πράγματα;
ΓΙΑΤΙ?

Βάρος

Προσπαθώ να πετάξω αλλά είναι αδύνατον. Κάθε ανάσα που παίρνω δίνει ζωή σε βαθύτερους αναστεναγμούς. Την στιγμή που είμαι αδύναμη μου είναι δύσκολο να μιλήσω. Παρ' όλα αυτά είμαστε κάτω από τον ίδιο μπλε ουρανό.
Αν μπορούσα να ζωγραφίσω έναν πίνακα μιας μελωδίας, θα ήταν ένα βιολί χωρίς χορδές και ο κανβάς στο μυαλό μου τραγουδάει τα τραγούδια που αφήνω πίσω μου σαν λουλούδια στο ηλιοβασίλεμα.
Είχα ένα μέρος απόλαυσης, και έχω γευτεί τον πόνο, ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να αγγίξω τα φτερά ενός αγγέλου. Είναι ένα ταξίδι στα μάτια μου και μου είναι δύσκολο να το κρύψω, όπως ο ωκεανός στην ανατολή του ηλίου.
Μπορείς να με βρεις μέσα στο σκοτάδι και την αγάπη, μην με απογοητεύσεις.

Είμαστε το ίδιο

Περνάω διάφορα στενά μέχρι να φτάσω σπίτι. Βρέχει. Δεν έχω ομπρέλα και η κουκούλα δεν καλύπτει όλα τα μαλλιά. Βλέπω μια κοπέλα να κάθετε σε κάτι σκαλιά μιας παλιάς πολυκατοικίας και να με κοιτάζει. Είναι θλυμένη. Φοβάμαι να την πλησιάσω. Δεν την ξέρω. Είναι άγνωστη. Κι όμως κάτι μου θυμίζει αλλά δεν θυμάμαι. Κάτι οικίο που έχω ξαναδει. Τα μάτια της γυαλίζουν στο σκοτάδι. Μάλλον είναι από τα δάκρυα. Συνεχίζει να με κοιτάζει μέχρι που την προσπερνάω. Φτάνω σπίτι γεμάτη από σκέψεις για εκείνο το κορίτσι. Την έχω ξαναδεί. Το ξέρω. Κοιτάζω στο καθρέφτη και την βλέπω. Να εκεί, ακολουθεί τις κινησεις μου.

Περιμένω

Περιμένω. Πάντα θα περιμένω. Πάντα θα είμαι εδώ και θα περιμένω. Γιατί; Αφού ξέρω ότι δεν θα γίνει τίποτα. Χάνω τον χρόνο μου; Δεν ξέρω. Μηχανικά το κάνω. Όλα είναι σκοτεινά και δεν ακούγεται τίποτα. Μονο κάτι βήματα. Φοβάμαι. Φοβάμαι μην σε χάσω για πάντα. Μετά δεν ξέρω τι θα γίνει. Ποιος ξέρει άλλωστε αν δεν ξέρω εγώ; Το μυαλό μου είναι γεμάτο από σκέψεις. Παρ' όλα αυτά νιώθω άδεια. Είναι παράλογο. Έτσι λένε. Έχει ζέστη έξω αλλά εγώ κρυώνω. Είναι οι σκέψεις που το δημηουργούν. Μάλλον.

Όσο περνούν οι μέρες αρχίζουν να μου λείπουν όλο και περισσότερα πάρματα. Αν με άκουγε κάποιος θα έλεγε ότι είμαι αχάριστη γιατί από μικρή μου έλέγαν πως τα έχω όλα. Όμως έκαναν λάθος. Μου λέιπουν πολλά, πάρα πολλά.Μου λέιπει η ζεστασιά που ένιωθα μέσα μου και με ανακούφιζε όταν την είχα ανάγκη, μου λέιπουν φίλοι που να μου λένε την αλήθεια, να με καταλαβαίνουν και να ειναι αληθινοί, μου λείπει κάποιος που να πιστεύει στις ικανότητες μου ακόμα κι αν αυτές δεν αρκούν για να πραγματοποιήσω αυτό που πραγματικά θέλω. Μου λείπουν τα παιδικά μου χρόνια, τότε που δεν νιαζόμουν για τίποτα και τα έπαιρνα όλα ως δεδομένα. Μου λείπουν άνθρωποι που δεν προλαβα να γνωρίσω και θυμάμαι αμυδρά. Μου λείπουν άνθρωποι που με αγαπάν πραγματικά. Μου λείπει εκείνο τα αγοροκόριτσο που έβλεπα όταν κοιτούσα στον καθρέφτη. Μόνο τότε το έβλεπα. Δεν έτυχε να το γνωρίσω κι όμως νομίζω ότι μοιάζαμε πολύ.

Αισθήματα

Πως νιώθεις όταν ξέρεις ότι άτομα που πραγματικά αγαπάς κάνουν τα πάντα για να σε αποθήσουν; Κάθεσαι απόμερα και είσαι σίγουρη ότι για όλα φταις εσύ. Και σαν να μην φτάνει μόνο αυτό, θες από πείσμα και μόνο να πας κόντρα στα συναισθήματα σου και να μην ακολουθήσεις αυτό που η καρδιά σου, λέει να κάνεις. Περνάς την μέρα σου βαρετά και ανιαρά, κάνοντας απολύτως τίποτα και μόνο με σκέψεις προσπαθείς να βγάλεις άκρη στο χάος που δημηούργησες και να βρεις λύση στο πρόβλημα σου, ενώ ξέρεις ότι κανείς δεν γνωρίζει πως πραγματικά νιώθεις και αυτό που βγάζεις έξω είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος που δεν νιάζεται για τίποτα. Φοράς την "μάσκα" και βγαίνεις. Έτσι απλά. Μέσα σου ξέρεις όμως ότι αυτό που σε κυριεύει είναι θλυψη, τύψεις, και λάθη που πας να κάνεις. Σε διαπερνά ένα ρίγος κάνοντας όλες αυτές τις σκέψεις. Προσπαθείς να γυρίσεις νέες σελίδες στην ζωή σου αλλά ξέρεις ότι είναι αδύνατο. Και πραγματικά δεν θέλεις. Γιατί να ξεχάσεις κάτι το οποίο σου στοίχισε πολλά;