Με ρώτησες τι φοβάμαι, τίποτα...μάλλον!

"Τι φοβάσαι πιο πολύ;". "Τίποτα, τίποτα δεν με τρομάζει " κι έφυγα τρέχοντας. Μπήκα στο δωμάτιό μου και κοπάνησα πίσω μου την πόρτα κλαίγοντας. Δεν είμαι ατρόμητη. Απλά έτσι θέλω να δείχνω για να μην με πουν νιανιαρο. Φοβάμαι και πολύ μάλιστα. Φοβάμαι την μοναξιά όσο τίποτε άλλο. Φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη για πάντα κάποια στιγμή. Το για πάντα είναι πολύς καιρός. Περνάει αργά όπως ένα τσιγάρο που σβήνει. Φοβάμαι μην χάσω αυτούς που αγαπώ. Αυτή είναι η χειρότερη μοναξιά. Μετά μένεις μακριά από όλους κι από όλα. Δεν έχεις κανέναν να μιλήσεις. Το μόνο που θες είναι να φύγεις και να χαθείς έτσι ώστε να μην σε ξαναβρεί κανένας. Μετράω τις μέρες με τα δάχτυλα. Δεν είναι πολλές άλλωστε. Μετά τι θα κάνω; Ως πότε θα περιμένω; Κι αν δεν ξανάρθεις; Κι αν δεν έρθω; Κι αν δε σε ξαναδώ; Κι αν σε χάσω;