Είμαστε το ίδιο

Περνάω διάφορα στενά μέχρι να φτάσω σπίτι. Βρέχει. Δεν έχω ομπρέλα και η κουκούλα δεν καλύπτει όλα τα μαλλιά. Βλέπω μια κοπέλα να κάθετε σε κάτι σκαλιά μιας παλιάς πολυκατοικίας και να με κοιτάζει. Είναι θλυμένη. Φοβάμαι να την πλησιάσω. Δεν την ξέρω. Είναι άγνωστη. Κι όμως κάτι μου θυμίζει αλλά δεν θυμάμαι. Κάτι οικίο που έχω ξαναδει. Τα μάτια της γυαλίζουν στο σκοτάδι. Μάλλον είναι από τα δάκρυα. Συνεχίζει να με κοιτάζει μέχρι που την προσπερνάω. Φτάνω σπίτι γεμάτη από σκέψεις για εκείνο το κορίτσι. Την έχω ξαναδεί. Το ξέρω. Κοιτάζω στο καθρέφτη και την βλέπω. Να εκεί, ακολουθεί τις κινησεις μου.