Όσο περνούν οι μέρες αρχίζουν να μου λείπουν όλο και περισσότερα πάρματα. Αν με άκουγε κάποιος θα έλεγε ότι είμαι αχάριστη γιατί από μικρή μου έλέγαν πως τα έχω όλα. Όμως έκαναν λάθος. Μου λέιπουν πολλά, πάρα πολλά.Μου λέιπει η ζεστασιά που ένιωθα μέσα μου και με ανακούφιζε όταν την είχα ανάγκη, μου λέιπουν φίλοι που να μου λένε την αλήθεια, να με καταλαβαίνουν και να ειναι αληθινοί, μου λείπει κάποιος που να πιστεύει στις ικανότητες μου ακόμα κι αν αυτές δεν αρκούν για να πραγματοποιήσω αυτό που πραγματικά θέλω. Μου λείπουν τα παιδικά μου χρόνια, τότε που δεν νιαζόμουν για τίποτα και τα έπαιρνα όλα ως δεδομένα. Μου λείπουν άνθρωποι που δεν προλαβα να γνωρίσω και θυμάμαι αμυδρά. Μου λείπουν άνθρωποι που με αγαπάν πραγματικά. Μου λείπει εκείνο τα αγοροκόριτσο που έβλεπα όταν κοιτούσα στον καθρέφτη. Μόνο τότε το έβλεπα. Δεν έτυχε να το γνωρίσω κι όμως νομίζω ότι μοιάζαμε πολύ.