Θα προσποιηθώ... θα προσποιηθώ, όπως έκανα πάντα. Θα προσποιηθώ ότι τίποτα δεν είχε σημασία για μένα, δεν ένιωσα τίποτα... ήρθες και πέρασες, αυτό ήταν. Ήσουν μόνο για μια νύχτα, για να περάσω καλά και να σε βάλω στο ράφι μαζί με τους υπόλοιπους. Κι ας μου λείπεις τα βράδια που θα σε βλέπω στον ύπνο μου. Κι ας αναζητώ την αγκαλιά σου που με ζέσταινε τις κρύες και βροχερές μέρες του Σεπτέμβρη. Προσποιήθηκα... από ανάγκη το έκανα. Δεν σ' ερωτεύτηκα ποτέ μου. Δεν ερωτεύτηκα ποτέ το χαμόγελό σου και τα όμορφα μάτια σου. Δεν ερωτεύτηκα ποτέ και τίποτα πάνω σου. Σαν τους άλλους ήσουν. Κι ας ερχόσουν τα χαράματα μεθυσμένος όταν σε έπαιρνα τηλέφωνο για να σε δω. Κι ας ξημερωνόμασταν γελώντας και χαχανίζοντας σαν ερωτευμένα παιδιά του δημοτικού. Εγώ δεν σε ερωτεύτηκα... τίποτα δεν ένιωσα. Κενό... ένα κενό. Απλά μωρέ για να μην είμαι μόνη μου... για να έχω κάτι να ασχολούμαι. Σαν παιχνίδι σε είχα! Δεν σε ερωτεύτηκα. Όπως μπήκες έτσι βγήκες από τη ζωή μου. Ένα ψέμα ήσουν... Φύγε! Άσε με!

    Θέλω να τα γράψω! Να τα φωνάξω! Να ξεσπάσω σε κλάματα να πνίξω τον πόνο που με σκοτώνει. Δεν αντέχω τις σκέψεις μου, το μυαλό μου...την απουσία σου. Σε θέλω εδώ, να σε κοιτάζω, να παρακολουθώ τις κινήσεις σου, να γελάω με τα αστεία σου. Σε θέλω εδώ να σε ακουμπάω, να με αγκαλιάζεις, να με φιλάς και να κρατάς το χέρι μου. Γιατί να μην είσαι εδώ; Γιατί να λείπεις συνέχεια και να μου βασανίζεις τις σκέψεις; Μην μ' αφήνεις τώρα που σε έχω ανάγκη... μη! Εδώ θέλω να σε έχω, να σε νιώθω, να σε αισθάνομαι, να ακούω τη φωνή σου. Να με κοιτάς στα μάτια και να χαμογελάς. 

     Σε ένα δωμάτιο είμαι, μόνη. Και γράφω και σκέφτομαι και κρατάω τα δάκρυα να μην τρέξουν. Ακόμα ελπίζω ότι θα ακούσω τον ήχο της μηχανής σου έξω από το σπίτι και θα με φωνάξεις. Θα με φωνάξεις και θα φύγουμε, θα είμαστε μόνοι, μόνο εγώ κι εσύ. Και θα πάμε παντού! Όπου θες θα πάμε, μόνο μαζί σου να 'μαι. Μην μ αφήνεις, σε παρακαλώ! Όχι τώρα που είμαι πιο μόνη από ποτέ. Όχι τώρα που κατάφερα να ξεφύγω από τον εαυτό μου που με καταστρέφει μέρα με την μέρα. Μείνε μαζί μου, σε παρακαλώ. Κράτα με και μην μ' αφήσεις ποτέ! 

"Μπορεί να ζούμε χωριστά, μα τότε ζήσαμε μια αγάπη"

Απλά δεν είναι γραφτό μας. Πως το λένε; Το ξέρουμε καλά, είσαι εσύ για μένα και εγώ για σένα αλλά ποτέ δεν θα είμαστε μαζί, γιατί έτσι είναι. Πες μου ότι γίνομαι υπερβολική όπως πάντα αλλά τελειώνουν οι μέρες και όλα θα γίνουν η ρουτίνα από την οποία προσπαθώ να ξεφύγω. Από την μιζέρια της μοναξιάς μου και από τον βούρκο που με τραβάει όλο και πιο βαθιά. Θα τα καταφέρω. Πάντα τα έβγαζα πέρα κι ας είμαι αδύναμη. Ας πούμε ότι το έχω συνηθίσει και ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Αλλά εσύ... εσύ θα μετανιώσεις και δεν θέλω να μετανιώσεις. Γιατί ό, τι έγινε έγινε και οι αναμνήσεις πρέπει να μένουν γλυκιές και όμορφες για να σου θυμίζουν. Να ακούς εκείνο το τραγούδι, να μυρίζεις εκείνο το άρωμα και να είσαι χαρούμενος. Να μην στεναχωριέσαι. Να χαίρεσαι για γεγονότα που έγιναν κι ας μην ξέρεις πότε θα ξαναέρθουν. Εκεί θα είμαι εγώ για πάντα. Ένα τσιγάρο δρόμος που λένε. Κι ας είναι εκείνο το τσιγάρο που σβήνει σιγά σιγά σαν τον εαυτό μου που σβήνει κάθε μέρα κι από λίγο. Που χάνεται και μένει αβοήθητος. Που σε ζητάει και λυπάται που σε έχασε. Αλλά εσύ να είσαι δυνατός για να κρατάς την ισορροπία. Να μην λυπάσαι. Να μην λυπηθείς ποτέ για τίποτα. Γιατί ακόμα κι αν είμαστε μακρυά θα ξέρεις καλά ότι είσαι εσύ για μένα και εγώ για σένα. Κι ας μην είναι γραφτό μας. Θα έρθουν πάλι εκείνα τα βράδια που θα είμαστε μαζί αγκαλιά. Θα έρθουν όμως και βράδια που θα μου λείπεις τόσο που δεν αντέχονται. Γιατί έρωτας είναι και πονάει όσο τίποτα. Και θα περιμένω με ανυπομονησία το μήνυμα στο κινητό ή την κλήση. Κι ας μην έρθει ποτέ. Εκεί θα είμαι, θα περιμένω. Θα περιμένω πότε θα σε συναντήσω ξανά κι ας αργήσει να έρθει. Κι αν με ξεχάσεις... αν με ξεχάσεις θα το αντέξω. Γιατί να μην το αντέξω άλλωστε; Μονάχα όμως να προσέχεις γιατί αυτό δεν θα το αντέξω. Και να μην λυπάσαι, "μπορεί να ζούμε χωριστά, μα τότε ζήσαμε μια αγάπη".

Εκείνος

    Μόλις έφτασα... Ανυπομονούσα πότε θα τον δω, να ακούσω τη φωνή του τα αστεία του και το γέλιο του. Ξημέρωσε, άκουσα τη φωνή του και έτρεξε γρήγορα στο σαλόνι. Καθόταν στην καρέκλα όπως πάντα με ένα τσιγάρο στο χέρι και ένα ποτήρι νερό. Έγνεψα με το χέρι μου και δεν τον κοίταξα ενώ στην πραγματικότητα ήθελα να τον αγκαλιάσω σφιχτά. Και ήμουν πάλι εκεί στο ίδιο σπίτι με τα παιδιά αυτά που περνάω τις καλύτερες στιγμές μου. Αλλά εκείνος.... εκείνος είναι το κάτι άλλο.

    Και μετά ήρθε εκείνο το βράδυ. Το βράδυ αυτό που ήξερα ότι είναι δικός μου και μόνο δικός μου. Ένιωθα τους χτύπους της καρδιάς του και άκουγα την ανάσα του δυνατά. Εκείνη τη στιγμή ήμουν ευτυχισμένη και ήταν υπέροχα, είχα ξεχάσει πως είναι η γεύση της ευτυχίας. Το άρωμά του μύριζε παντού και με έκανε να θέλω να βρίσκομαι εκεί για πάντα. Αλλά είναι αυτό το κάρμα που με το που βρεις την ευτυχία στην παίρνει μέσα από τα χέρια και σε αφήνει κενή και μόνη. Γιατί ξέρω ότι στην πραγματικότητα δεν θα τον έχω ποτέ. Δεν ήταν ποτέ δικός μου και δεν θα είναι. Είναι ξέγνοιαστος αυτός και ανέμελος. Οι δεσμεύσεις δεν είναι του "στυλ" του. Και άλλωστε εγώ είμαι εκεί κι αυτός εδώ. Εγώ πάντα θα είμαι αλλού, μακρυά από την ευτυχία... Δεν είναι για μένα αυτή. Αλλά γιατί να μην έχω ακόμα λίγα λεπτά από αυτήν; Γιατί να μην μπορώ να νιώσω εκείνους τους χτύπους της καρδιάς κι εκείνο το άρωμα για λίγα λεπτά ακόμα; Εκείνο το υπέροχο γέλιο κι εκείνη τη φωνή που μου φτιάχνει την μέρα... 

     "Μην πέφτεις με τα μούτρα", '' Άστον", "Είναι στον δικό του κόσμο", "Μπορεί να βρει και καλύτερα, γιατί να είναι με εσένα;"

Σωστά, γιατί να είναι με εμένα; Τι το ιδιαίτερο έχω εγώ; Το μόνο που θα κάνω είναι να καταστρέψω μια ζωή ακόμα με την μιζέρια μου και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μου. Αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι αυτό που έζησα ήταν αληθινό και θα μείνει σαν μια όμορφη ανάμνηση.  Μπορεί και η καλύτερη μέχρι στιγμής. Αλλά θέλω λίγα λεπτά ακόμα! Αφήστε με, δεν θέλω να φύγω!