Σπασμένα γυαλιά και αί....

Γυαλιά παντού. Σπασμένα πράγματα. Σπασμένα συναισθήματα. Μια πετσέτα γεμάτη αίμα στο πάτωμα. "Έπεσε το βάζο και κόπηκα". Στην τσέπη μου ένα λεπίδι. "Όχι εντάξει είμαι, μην ανησυχείς. Τώρα θα πάω και θα το πλύνω".

  Πήγα στην τουαλέτα και κοίταξα στον καθρέφτη. Δεν αναγνώριζα πλέον το πρόσωπο που αντίκριζα. Ξένη ήταν και άσχημη. Δεν υπήρχε λόγος να συνεχίζω να κοιτάζω. Πήρα την πετσέτα από το χέρι μου. Αίμα, κι άλλο αίμα. Πάντα απρόσεχτη ήμουν και έσπαζα πράγματα. Μα ποιον πήγαινα να κοροϊδέψω; Τον ίδιο μου τον εαυτό; Όλα στο μυαλό μου ήταν. 

  Γύρισα στο δωμάτιο. Αποπνιχτική η ατμόσφαιρα. Κρύφτηκα κάτω από το πάπλωμα και και έκλεισα τα αυτιά και τα μάτια μου. Και πάλι οι ίδιες σκέψεις γύρισαν στο μυαλό μου. Αχ να είχα ένα, δύο, τρία υπνωτικά να κοιμόμουν και να μην με ξυπνούσε τίποτα. Να έμοιαζα νεκρή και μην ένιωθα απολύτως τίποτα... 

"Κάθε φορά που λέω το όνομά σου δυνατά, οι άλλοι γελούν! Γελούν μαζί σου γιατί είσαι ένα τίποτα και λυπάμαι για όλα όσα έκανα για σένα." Δεν ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα. Τα ήξερα ούτως ή άλλως. Ήμουν ανέκαθεν μια αποτυχία. Απλώς δεν συνήθιζαν να μου το λένε. Λόγια σαν καρφιά που τρυπούν όλο μου το σώμα και δεν μ' αφήνουν να πάρω ανάσα. Ο αέρας όσο πάει και λιγοστεύει. Δεν μπορώ να καταπιώ, ούτε να μιλήσω. Το φως χαμηλώνει. Δεν βλέπω τίποτα. Δεν μπορώ να φωνάξω για βοήθεια. Κανείς δε θα ακούσει. Κανείς δε θα γυρίσει. Κανείς δε θα έρθει. Το μόνο που ακούω είναι οι νότες που βγαίνουν από τα πλήκτρα ενός πιάνου. Δεν βγάζουν νόημα. Δεν είναι όμορφες. Άσχημες είναι, σαν την μικρή και άχρηστη καρδιά μου. Πάρτε την κι αυτήν. Δεν την θέλω. Με πονάει. Πάρτε τη να μη νιώθω τίποτα. Πάρτε τη σας λέω!

Παρασκευή πρώτη του Μάρτη

Και ξαφνικά όλα εκείνα τα συναισθήματα επέστρεψαν πίσω από μια τόση δα μικρή ανάμνηση. Και μετά ένα δάκρυ κύλησε. Κι ένα δεύτερο κι ένα τρίτο... Πόνος, πόνος, πόνος. Μόλις είχε μπει η άνοιξη. Ο κόσμος έξω έλαμπε μα εσύ δεν ήθελες να τον δεις. Όλα ήταν άσχημα, σκοτεινά, μίζερα. "Καλό μήνα Ηλέκτρα". Μου ακουγόταν τόσο μα τόσο ειρωνικό! Δάκρυα... κι άλλα δάκρυα... Το μόνο που μπορούσα να κάνω εύκολα. Και τώρα όλες αυτές οι αναμνήσεις γύρισαν πίσω. Αυτή τη φορά ο πόνος είναι μεγαλύτερος. Τα δάκρυα περισσότερα και ένα "γιατί" που κάνει κύκλους στο κεφάλι μου. Ένα "γιατί" που ίσως και να μην μάθω ποτέ. Και τι έγινε θα μου πεις, αφού όλα τελείωσαν. Τελείωσαν όμως; Έτσι εύκολα; Και τα λόγια; Τα λόγια τι έγιναν; Τελείωσαν κι αυτά; Σε μια μέρα μόνο; Τελείωσαν και τα συναισθήματα; Μα δεν τελειώνουν τόσο γρήγορα τα συναισθήματα. Τελειώνουν; Ήταν αληθινά! Δεν ήταν; Ψεύτικα ήταν; Σε μια δυσκολία το βάζεις κάτω; Ποτέ μην το βάζεις κάτω!
"Εσύ Ηλέκτρα γιατί το βάζεις κάτω; Γιατί με στεναχωρείς;" Συγγνώμη, δεν το κάνω επίτηδες. Τίποτα δεν κάνω επίτηδες! Απλώς είναι ένας τρόπος να σκοτώσω αυτό που με σκοτώνει. Δεν το κάνω επίτηδες! Αλήθεια σου λέω! Πότε σου είπα ψέματα για να σου πω τώρα; Δεν με πιστεύεις; Με πίστευες κάποτε.Τώρα τι έγινε; Άλλαξες; Κι αυτά που έλεγες; Ούτε κι αυτά τα πιστεύεις πια; Δικά σου λόγια ήταν. Εσύ τα είπες. Τα θυμάμαι. Τίποτα δεν ξέχασα! Όλα τα θυμάμαι. Θυμάμαι και τότε που έλεγες ότι είμαι μοναδική. Ήμουν όμως; Ήμουν ένα χαζό κοριτσάκι σαν όλα τα άλλα που πίστευε σε λόγια και δεν την ένοιαζαν οι πράξεις. Οι πράξεις είναι όμως που μετράνε. Κι εγώ τα έδωσα όλα! Έδωσα ότι μπορούσα για να κάνω πιστευτά αυτά που έλεγα. Μάλλον δεν ήταν αρκετά, αλλά δεν είχα κάτι άλλο να δώσω. Τώρα έχω όμως. Και το δίνω. Τώρα όμως δεν έχει σημασία γιατί δεν έχεις να κερδίσεις κάτι από αυτό. Ίσως κερδίσεις όμως. Ίσως κερδίσεις κάτι που ψάχνεις παντού και δεν βρίσκεις. Υπάρχει όμως. Είναι εδώ, το βλέπω. Το βλέπω κάθε μέρα που περνάει. Κάθε γαμημένη μέρα που δεν έχει τέλος κι αρχή. Κάθε γαμημένη μέρα που η αδιαφορία μεγαλώνει. Κάθε γαμημένη μέρα που μου θυμίζει το παρελθόν όλο και πιο έντονα. ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΜΕΡΑ που με σκοτώνει μια ώρα αρχύτερα.
Έμαθα κάτι όμως. Έμαθα ότι όποιος δεν σε αγαπά, δεν σε αγαπά. Ότι ό,τι πέρασε δεν γυρίζει πίσω. Ότι ό,τι δεν σε σκοτώνει σε αφήνει ευάλωτο και αδύναμο. Ότι τις πράξεις του ανθρώπου τις χαζεύει το παγερό σύμπαν, και τις περιγελά. Ότι η ζωή περνά χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι, και ξυπνάμε μία μέρα πριν το τέλος της, για να ανακαλύψουμε πως είμαστε δυστυχισμένοι. Ότι δεν μας λυπάται ούτε ο χρόνος που περνά...

Μηδέν

Το τίποτα. Παραμένει. Και πάει κι έρχεται, και τραγουδά και χορεύει, όπως κάτι κατεστραμμένοι νευρώνες που ξεμείναν άχρηστοι και αρκετά καμένοι. Ένα γυαλισμένο λείο τίποτα ξαπλωμένο στα βράχια, εκεί θα χάζευε τα αστέρια νομίζοντας πως το καταλαβαίνουν πριν χρόνια. Ένα μαύρο νεκρό τίποτα καθισμένο στο παγκάκι δίπλα στο περίπτερο, εκεί πρέπει να ήταν που καθόταν αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο, αφού κατάλαβε την ουσία του, πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από διαλυμένα κύτταρα, σκορπισμένα τυχαία σε πλατείες και σοκάκια, που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την μεγάλη του ψυχούλα, για το αν πέθανε ή επιβιώνει, για το αν ένιωσε ποτέ του λύπη ή χαρά, ή έστω πανικό, για το αν ποτέ θα φύγει σε ξένους κόσμους, μακριά από την άθλια σκιά των ενοχλητικών, και δίπλα σε ένα αύριο που μάλλον μοιάζει ίσιο.

Θολή η κρίση σου. Θολά τα μάτια σου. Όλα θολά! Ένα νέφος που σε σκεπάζει και δεν σ' αφήνει να σκεφτείς-να πράξεις. Μέσα στο ίδιο παρών, βυθισμένο σε ένα σκοτάδι χωρίς τελειωμό. Δεν ακούς, δεν πιστεύεις,δεν βλέπεις, δεν υπάρχεις. Ζεις σε ένα κόσμο πλαστό που έχεις δημιουργήσει μόνο για σένα και δεν χωράει κανείς άλλος μέσα σ' αυτόν. Αυτό που πάντα ήθελες! Ένας ιδανικός κόσμος μόνο για σένα. Τώρα όμως προσπαθείς να ξεφύγεις. Να φύγεις μακριά από αυτόν τον κόσμο που σε καταστρέφει και σε κάνει να μισείς τον ίδιο σου τον εαυτό. Εκείνος όμως σε τραβάει πίσω και δεν σ' αφήνει. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να ξεφύγεις και ξέρεις ποιος είναι...