Πρέπει να βάλεις ένα γαμημένο τέλος τώρα. Σε όλα. Έγινες αυτό που ήθελε για να τον θες γι αυτό που είναι. Και τι κατάφερες; Να καταστρέψεις ό, τι σου είχε μείνει. Γιατί; Σκέφτηκες ποτέ γιατί κατέστρεψες τον εαυτό σου; Σκέφτηκες ποτέ τι έφταιγε; Και όσο και να τον κατηγορήσεις δεν φταίει εκείνος. Εσύ φταις, που έγινες κάτι ψεύτικο που δεν σου ταιριάζει. Κάτι άσχημο που κι εσύ η ίδια μισείς. Γιατί το έκανες; 

Πάντα φεύγεις για άλλα μέρη, διαφορετικά. Πάντα όμως γυρνάς πίσω. Πίσω, εκεί από όπου ξεκίνησες. Πίσω στην αρρωστημένη σου ζωή και την μιζέρια σου. Και νιώθεις πάλι αυτό το συναίσθημα. Κάτι σου λείπει. Κάτι άφησες εκεί πίσω. Κάτι που ενώ θες πολύ ξέρεις ότι ποτέ δεν θα μπορέσεις να το έχεις. Και είναι πραγματικά χειρότερο από κάθε άλλο συναίσθημα. Τα πρωινά ξυπνάς με τον φόβο ότι θα ζήσεις άλλη μια μέρα γεμάτη θλίψη και πόνο. Και ο δρόμος του γυρισμού σε τρομάζει ακόμα περισσότερο. Και είναι και η μόνιμη εξάρτηση που έχεις από τους άλλους. Μόνη σου τα καταστρέφεις όλα. Και το λάθος είναι όλο δικό σου... 

Και να βλέπω τη ζωή μου σιγά σιγά να χάνεται. Να χάνεται και να μην μπορώ να το σταματήσω. Να μην μπορώ και απλώς να βοηθάω την κατάσταση να τελειώσει πιο εύκολα. Και ύστερα βγαίνω έξω και πρέπει φυσικά να προσποιούμαι ότι όλα είναι εντάξει και δεν τρέχει τίποτα. Όλα είναι όμορφα. Αυτό πρέπει να γίνεται. Και το θέμα είναι ότι μετά μένουν όλα μέσα μου και δεν ξέρω πως να τα πολεμήσω. Και που προσπαθώ τα κάνω χειρότερα, γιατί προσπαθώντας να σκοτώσω αυτό που με βασανίζει μέσα καταστρέφω αυτό που είναι απ' έξω. 

Εννοείται πως όλες οι στιγμές δεν είναι απαίσιες. Υπάρχουν και ωραίες στιγμές που όλα φαίνονται όμορφα. Αλλά δεν κρατάνε για πολύ. Για λίγο μόνο. Και μετά χάνονται και γίνονται δάκρυα. Δάκρυα σε μια γωνία του δωματίου. Και μετά προσπαθείς να το σταματήσεις καταστρέφοντας τον εαυτό σου....

And she will fall, again and again...

   Εκμετάλλευση, εκμετάλλευση, εκμετάλλευση. Το μόνο που υπήρχε ανάμεσά μας ήταν εκμετάλλευση. Κατά βάθος το ήξερα αλλά προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι υπήρχε κάτι  πέρα από αυτό. Και η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή που το έκανα το διασκέδαζα. Νόμιζα ότι ήταν αυτό που ήθελα. Ήταν όμως; Γιατί ήξερα ότι όταν γυρίσω σπίτι, μόνη μου θα είμαι και κανέναν δε θα έχω να μου πει την αλήθεια, ή τουλάχιστον να μου πει αυτό που έπρεπε να ακούσω. Και φυσικά κανείς δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια γιατί η αλήθεια πονάει. Πονάει και σε κάνει να θυμάσαι άλλα πράγματα, πράγματα που προσπαθείς να ξεχάσεις. Και μετά πάλι σκέφτεσαι το ίδιο. Να χαθείς. Να χαθείς, γιατί έτσι θα απαλλαχτείς από όλα. Μόνο έτσι θα σταματήσεις να καταστρέφεις τον εαυτό σου και παράλληλα να πληγώνεις τους άλλους. Και οι άλλοι τι σου φταίνε; Αλλά πότε σε ένοιαξε για τους άλλους; 

   Και από την άλλη είναι και αυτό, που όλοι περιμένουν περισσότερα από εσένα ενώ εσύ δεν έχεις να τους δώσεις. Ποτέ δεν είχες και ποτέ δεν θα έχεις. Δεν είσαι αρκετά καλή γι' αυτούς. Ποτέ δεν ήσουν, απλώς μερικά πράγματα αργούμε να τα καταλάβουμε. Προσπαθείς να τα πετύχεις όλα μαζί με αποτέλεσμα να τα κάνεις χειρότερα και να τα καταστρέφεις. Ζεις σε έναν κόσμο ψεύτικο και ασήμαντο που τίποτα δεν έχει νόημα. Και μέσα σ' αυτόν τον κόσμο παλεύεις να σωθείς, αλλά δεν τα καταφέρνεις...