Γιατί

Γιατί πάντα να διαλέγουμε τους λάθος ανθρώπους;
Γιατί να κάνουμε πως δεν δίνουμε σημασία στα αρνητικά σχόλια, ενώ στην πραγματικότητα μας προκαλούν θλίψη;
Γιατί να καταστρέφουμε την δικιά μας ψυχολογία ώστε να μην στεναχωρούμε τους άλλους;
Γιατί να προσπαθούμε να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε μόνο και μόνο για να τεριάξουμε με τους άλλους;
Γιατί να δίνουμε ψεύτικες ελπίδες στους άλλους ότι κάτι θα αλλάξει;
Γιατί να νιώθουμε τύψεις για κάτι που κάναμε κι εκείνη την στιγμή μας φαινόταν σωστό;
Γιατί να προσπαθούμε να μειώσουμε τους φίλους μας να τους κάνουμε να νιώσουν άσχημα μπροστά σε όλους;
Γιατί να ζητάμε πάντα δεύετρη ευκαιρία ενώ δεν την αξίζουμε;
Γιατί να καταστρέφουμε ότι υπάρχει γύρω μας ακόμα κι όταν αυτό είναι οι άνθρωποι;
Γιατί να δίνουμε αξία σε ασήμαντα πράγματα;
ΓΙΑΤΙ?

Βάρος

Προσπαθώ να πετάξω αλλά είναι αδύνατον. Κάθε ανάσα που παίρνω δίνει ζωή σε βαθύτερους αναστεναγμούς. Την στιγμή που είμαι αδύναμη μου είναι δύσκολο να μιλήσω. Παρ' όλα αυτά είμαστε κάτω από τον ίδιο μπλε ουρανό.
Αν μπορούσα να ζωγραφίσω έναν πίνακα μιας μελωδίας, θα ήταν ένα βιολί χωρίς χορδές και ο κανβάς στο μυαλό μου τραγουδάει τα τραγούδια που αφήνω πίσω μου σαν λουλούδια στο ηλιοβασίλεμα.
Είχα ένα μέρος απόλαυσης, και έχω γευτεί τον πόνο, ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να αγγίξω τα φτερά ενός αγγέλου. Είναι ένα ταξίδι στα μάτια μου και μου είναι δύσκολο να το κρύψω, όπως ο ωκεανός στην ανατολή του ηλίου.
Μπορείς να με βρεις μέσα στο σκοτάδι και την αγάπη, μην με απογοητεύσεις.

Είμαστε το ίδιο

Περνάω διάφορα στενά μέχρι να φτάσω σπίτι. Βρέχει. Δεν έχω ομπρέλα και η κουκούλα δεν καλύπτει όλα τα μαλλιά. Βλέπω μια κοπέλα να κάθετε σε κάτι σκαλιά μιας παλιάς πολυκατοικίας και να με κοιτάζει. Είναι θλυμένη. Φοβάμαι να την πλησιάσω. Δεν την ξέρω. Είναι άγνωστη. Κι όμως κάτι μου θυμίζει αλλά δεν θυμάμαι. Κάτι οικίο που έχω ξαναδει. Τα μάτια της γυαλίζουν στο σκοτάδι. Μάλλον είναι από τα δάκρυα. Συνεχίζει να με κοιτάζει μέχρι που την προσπερνάω. Φτάνω σπίτι γεμάτη από σκέψεις για εκείνο το κορίτσι. Την έχω ξαναδεί. Το ξέρω. Κοιτάζω στο καθρέφτη και την βλέπω. Να εκεί, ακολουθεί τις κινησεις μου.

Περιμένω

Περιμένω. Πάντα θα περιμένω. Πάντα θα είμαι εδώ και θα περιμένω. Γιατί; Αφού ξέρω ότι δεν θα γίνει τίποτα. Χάνω τον χρόνο μου; Δεν ξέρω. Μηχανικά το κάνω. Όλα είναι σκοτεινά και δεν ακούγεται τίποτα. Μονο κάτι βήματα. Φοβάμαι. Φοβάμαι μην σε χάσω για πάντα. Μετά δεν ξέρω τι θα γίνει. Ποιος ξέρει άλλωστε αν δεν ξέρω εγώ; Το μυαλό μου είναι γεμάτο από σκέψεις. Παρ' όλα αυτά νιώθω άδεια. Είναι παράλογο. Έτσι λένε. Έχει ζέστη έξω αλλά εγώ κρυώνω. Είναι οι σκέψεις που το δημηουργούν. Μάλλον.

Όσο περνούν οι μέρες αρχίζουν να μου λείπουν όλο και περισσότερα πάρματα. Αν με άκουγε κάποιος θα έλεγε ότι είμαι αχάριστη γιατί από μικρή μου έλέγαν πως τα έχω όλα. Όμως έκαναν λάθος. Μου λέιπουν πολλά, πάρα πολλά.Μου λέιπει η ζεστασιά που ένιωθα μέσα μου και με ανακούφιζε όταν την είχα ανάγκη, μου λέιπουν φίλοι που να μου λένε την αλήθεια, να με καταλαβαίνουν και να ειναι αληθινοί, μου λείπει κάποιος που να πιστεύει στις ικανότητες μου ακόμα κι αν αυτές δεν αρκούν για να πραγματοποιήσω αυτό που πραγματικά θέλω. Μου λείπουν τα παιδικά μου χρόνια, τότε που δεν νιαζόμουν για τίποτα και τα έπαιρνα όλα ως δεδομένα. Μου λείπουν άνθρωποι που δεν προλαβα να γνωρίσω και θυμάμαι αμυδρά. Μου λείπουν άνθρωποι που με αγαπάν πραγματικά. Μου λείπει εκείνο τα αγοροκόριτσο που έβλεπα όταν κοιτούσα στον καθρέφτη. Μόνο τότε το έβλεπα. Δεν έτυχε να το γνωρίσω κι όμως νομίζω ότι μοιάζαμε πολύ.

Αισθήματα

Πως νιώθεις όταν ξέρεις ότι άτομα που πραγματικά αγαπάς κάνουν τα πάντα για να σε αποθήσουν; Κάθεσαι απόμερα και είσαι σίγουρη ότι για όλα φταις εσύ. Και σαν να μην φτάνει μόνο αυτό, θες από πείσμα και μόνο να πας κόντρα στα συναισθήματα σου και να μην ακολουθήσεις αυτό που η καρδιά σου, λέει να κάνεις. Περνάς την μέρα σου βαρετά και ανιαρά, κάνοντας απολύτως τίποτα και μόνο με σκέψεις προσπαθείς να βγάλεις άκρη στο χάος που δημηούργησες και να βρεις λύση στο πρόβλημα σου, ενώ ξέρεις ότι κανείς δεν γνωρίζει πως πραγματικά νιώθεις και αυτό που βγάζεις έξω είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος που δεν νιάζεται για τίποτα. Φοράς την "μάσκα" και βγαίνεις. Έτσι απλά. Μέσα σου ξέρεις όμως ότι αυτό που σε κυριεύει είναι θλυψη, τύψεις, και λάθη που πας να κάνεις. Σε διαπερνά ένα ρίγος κάνοντας όλες αυτές τις σκέψεις. Προσπαθείς να γυρίσεις νέες σελίδες στην ζωή σου αλλά ξέρεις ότι είναι αδύνατο. Και πραγματικά δεν θέλεις. Γιατί να ξεχάσεις κάτι το οποίο σου στοίχισε πολλά;