Χριστούγεννα 7 χρόνια μετά

     Οι δρόμοι είναι γεμάτοι φώτα. Στις ζαρντινιέρες έχουν φυτέψει αλεξανδρινά. Πόσο σου άρεσαν τα αλεξανδρινά! Κόσμος πάει και έρχεται βιαστικά να προλάβει τα τελευταία δώρα των Χριστουγέννων και τα ψώνια για το οικογενειακό τραπέζι. Όταν ήμασταν μικροί βιαζόμασταν να φάμε γρήγορα να σηκωθούμε από το τραπέζι και να βγούμε για παιχνίδι στις πλατείες. Τώρα... θα έδινα τα πάντα για 10 λεπτά σε εκείνο το τραπέζι. Έχουν περάσει 7 χρόνια. Αύριο θα κκατεβαίναμε στο σπίτι με το τρίγωνο να πούμε τα κάλαντα και να μας δώσεις από 50 ευρώ "χαρτζιλίκι". Όλα τα 50ευρα του κόσμου θα έδινα πίσω για να κατέβω κάτω και να σου ξαναπώ τα κάλαντα. Τα Χριστούγεννα δεν έχουν την ίδια σημασία πλέον. Είμαστε όλοι διάσπαρτοι. Τα Χριστούγεννα είναι απλά ημέρα ξεκούρασης από την δουλειά. Κάποτε ήταν έθιμα και δημιουργούσαμε αναμνήσεις. Τώρα είναι απλά ένα ακόμα βράδυ σαν όλα τα άλλα. Κι ας είναι στολισμένοι οι δρόμοι. Κι ας έχει αλεξανδρινά στα παρτέρια. Τότε το σπίτι μύριζε κάστανα και ζέστη. Τώρα δεν μυρίζει τίποτα. Το φαγητό είναι ετοιματζίδικο από ένα τυχαίο μαγαζί. Στο σπίτι δεν ακούγονται φωνές. Δεν ακούγεται τίποτα. Το κουδούνι δεν χτυπάει για κάλαντα πλέον. Ακόμα ψάχνω να βρω την μαγεία των Χριστουγέννων. Έχει χαθεί πλέον. Την έχει αντικαταστήσει η μοναξιά και η θλίψη. 

-Εσύ τι θα κάνεις τα Χριστούεγννα;

-Τίποτα μωρέ ήσυχα θα τα περάσω.

    Στην πραγματικότητα θα είμαι μόνη μου, θα βλέπω τηλεόραση και θα σκέφτομαι πόσο μου λέιπουν όλα εκείνα τα Χριστούγεννα που είχα δεδομένα τόσα χρόνια. Μακάρι κάποιος να μου έλεγε τότε να μη σηκωθώ από το τραπέζι και να μείνω εκεί. Μακάρι να είχα περάσει περισσότερο χρόνο από όσο περνούσα. Να γύριζα πίσω το χρόνο και να κατέβω αύριο με το τρίγωνό μου και ένα καπέλο χριστουγεννιάτικο και να πω τα κάλαντα. Να κατέβω κάτω και να παίζει στη διαπασόν η τηλεόραση και να μυρίζει μαγειρεμένο φαγητό και κάστανα.

    Είναι εντυπωσιακό το πόσο ενθουσιασμός υπάρχει στην αρχή που στολίζεις με χαρά το δέντρο και κρεμάς λαμπάκια στα παράθυρα και όλα είναι φωτεινά και γιορτινά. Για να τα δει ποιος; Και μετά απλά κάθεσαι μόνος και δεν καταλαβαίνεις το νόημα όλων αυτών. Κανένα τηλέφωνο δεν χτυπάει για χρόνια πολλά. Κανείς δεν σε περιμένει σπίτι. Κανείς δεν ρωτάει και κανείς δεν νοιάζεται. Όλοι έχουν το πρόγραμμά τους με τις οικογένειές τους. Εσύ είσαι εδώ, μόνη. Αλλά εσύ δεν έχεις ανάγκη. Κάνεις τη μεγάλη ζωή που ήθελες. Μόνη. Μακριά από όλους για να μη σου θυμίζει κανείς τίποτα. Φοβάμαι μην ξεχάσω τις στιγμές. Θέλω να τις κρατήσω σφιχτά να μη μου φύγουν. 7 χρόνια μετά και το κενό είναι τόσο μεγάλο που έχει χαθεί το νόημα και η μαγεία.