Απαλό το κρεβάτι, ασφαλές. Δεν ήθελα να σηκωθώ. Δεν είχα την δύναμη να σηκωθώ. Έμεινα κάτω από τα σκεπάσματα να προσπαθώ να μάθω το "γιατί". Ένα "γιατί" που με πέταξε σαν ένα τίποτα μέσα στο έρεβος. Στο έρεβος εκείνο που με είχες τραβήξει εσύ πριν καιρό, την στιγμή που ήμουν έτοιμη να χαθώ για πάντα. Αυτό που τώρα με τρομάζει περισσότερο είναι ότι έχω αρχίσει να χάνω πάλι τον εαυτό μου και να γίνομαι όπως παλιά. Ενώ παράλληλα αντί να σε μισώ, όπως μισώ την ίδια μου τη ζωή, αγαπώ τα πάντα πάνω σου και πλέον δεν μου ανήκει τίποτα. Είναι σαν να βουλιάζω σε ένα σκοτάδι που με πνίγει, βλέποντας όλους τους άλλους γύρω μου να αναπνέουν. Μόνη σε έναν κόσμο κρύο και άσχημο...

Μια σταγόνα αίμα που κυλάει. Όμορφη είναι, δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Χάνεται κι αυτή στο κενό. Όπως και ό, τι με συναρπάζει. Όλα γίνονται σκόνη στον αέρα και εξαφανίζονται την στιγμή που δεν το περιμένω. Πιο το νόημα να συνεχίσω να προσπαθώ αφού όλα στο τέλος χάνονται; Πιο το νόημα να ξυπνάω το πρωί, όταν έχω στο μυαλό μου όλα αυτά που προσπαθούσα να ξεχάσω το προηγούμενο βράδυ; Μάλλον κανένα...

Άσε το σκοτάδι

Άσε το σκοτάδι να καλύψει τις πληγές, να σταματήσει το αίμα που κυλά

Να σταματήσουν να με πονούν, να με ΠΟΝΟΥΝ, Ν Α  Μ Ε   Π Ο Ν Ο Υ Ν

Άσε το σκοτάδι να καλύψει τα σημάδια που άφησες 

Άσε το σκοτάδι να καλύψει όλες εκείνες τις σκέψεις, να μείνουν για πάντα εκεί, ΕΚΕΙ ΕΚΕΙ! παγιδευμένες και νεκρές.

Άσε το σκοτάδι να πάρει μαζί του ό, τι ένιωσα/ες/ε/με/τε/αν

Άσε το σκοτάδι να κάνει πέτρα τη μικρή και άσχημη καρδιά μου, μου είναι άχρηστη πια

Άσε το σκοτάδι να πάρει μαζί του εκείνο το μικρό, σύντομο, φανταστικό μέλλον, το σιχαίνομαι πλέον
Άσε το σκοτάδι να καταστρέψει τον τωρινό μου εαυτό, δεν τον αντέχω

Άσε το σκοτάδι να καλύψει το κενό μου, μόνο αυτό μπορεί

Άσε το σκοτάδι να με καλύψει, η φωτεινή πραγματικότητα 

μου κάνει κακό και με σκοτώνει μια ώρα αρχύτερα

Άσε το να με πάρει στο έρεβος, στο τίποτα, μου ταιριάζουν οι σκιές τώρα
Άσε το να πάρει εκείνες τις μέρες τις ζωής μου που δεν υπήρξαν ποτέ.