Όπως τότε

     Άνοιξα την πόρτα και περίμενα στο κατώφλι της. Ήμουν γεμάτη αμηχανία και δεν ήξερα τι να κάνω. Και τότε άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ. Ένιωσα έναν τεράστιο χτύπο στο στήθος σαν να με χτύπησε κάποιος και η αναπνοή μου κόπηκε. Τα μάτια σου γυάλιζαν και στεκόσουν εκεί, απέναντι μου, αμήχανα. Γελάσαμε και οι δύι γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Και τότε θυμήθηκα τι ερωτεύτηκα σε εσένα την πρώτη στιγμή που σε είδα. Τα μάτια σου που γυαλίζουν με έναν τρόπο περίεργο. Το χαμόγελό σου που με κομπλάρει κάθε φορά. Το ότι κάθε φορά θα βρεις κάτι να πεις για να σπάσεις την αμηχανία και να με κάνεις να γελάσω. Το ίδιο είσαι για μένα. Σε θέλω ακριβώς όπως την πρώτη στιγμή που σε είδα. Μπορεί να άλλαξες και μπορεί να άλλαξα κι εγώ αλλά για μένα είσαι ακριβώς το ίδιο. Καθήσαμε στον καναπέ αντικριστά και αρχίσαμε να λέμε ιστορίες για όλα αυτά τα χρόνια. Με ειρωνείες και γέλια σαν δυο μικρά παιδιά που θέλουν το ένα το άλλο αλλά ντρέπονται να το πουν για να μην καρφωθούν. Μιλούσαμε μέχρι που ξημέρωσε. Τότε με πήρες αγκαλιά και πάγωσες τον χρόνο. Ένιωθα ξανά εκείνους τους χτύπους όπως τότε. Και ήταν ακόμα το ίδιο. Ήθελα να σταματήσω το χρόνο για πάντα και να μείνω εκεί, στην ασφάλεια και τη ζεστασιά. Σ΄αυτό το γνώριμο συναίσθημα που παρέμεινε ίδιο. Και τα φιλιά σου.. αχ τα φιλιά σου είναι ό,τι καλύτερο είχα ποτέ. Μακάρι να πάγωνε εκεί ο χρόνος και να σε είχα τώρα εδώ. Μετά από 7 χρόνια έγινε αυτό που παρακαλούσα περισσότερο από όλα. Να κοιμηθούμε ακόμα ένα βράδυ μαζί. Με πήρες τόσο σφιχτά στην αγκαλιά σου που δεν ήθελα να μ' αφήσεις ποτέ. Εκεί να έμενα για πάντα. Είχε σταματήσει ο χρόνος και δεν με ένοιαζε τίποτα.  Αλλά δεν θα μείνεις. Ποτέ δεν μένεις. Πας και έρχεσαι. Ακόμα περιμένω σαν τότε να στείλεις μήνυμα το βράδυ και ίσως να εμφανιστείς από στιγμή σε στιγμή. Δεν θέλω να σε αγαπώ. Δεν το αντέχω. Αλλά σε αγαπώ. Σε αγαπώ περισσότερο από ποτέ. Είσαι εκείνη η σωσίβια λέμβος που θέλω να έχω στο πλοίο στο ταξίδι. Γιατί μπορώ να σου πω τα πάντα. Μπορώ να σου στείλω ένα αλλοπρόσαλλο μήνυμα τα χαράματα και να μη χρειαστεί να πω άλλα γιατί θα το καταλάβεις. Μπορώ να σου πω ό, τι μου έρθει στο μυαλό ανά πάσα στιγμή και να μην με παρεξηγήσεις. Μπορώ να μαλώσω μαζί σου και την επόμενη στιγμή να σε αγαπώ ακόμα περισσότερο από πριν. Αλλά δεν είναι αμφίδρομο. Ποτέ δεν θα είναι αμφίδρομο. Εγώ θα σε αγαπώ και θα γυρίζω κάθε φορά τον κόσμο ανάποδα για να είμαι μαζί σου. Εσύ απλά θα κάνεις το κομμάτι σου. Γιατί αυτό έχει σημασία. Μακάρι μια μέρα να καταλάβεις πόσο σε ήθελα. Δεν μπορώ με αυτά που γράφω να εξηγήσω τι νιώθω. Δεν μπορώ να τα περιγράψω ούτε στο ελάχιστο. Ακόμα ελπίζω ότι μια μέρα θα είμαστε μαζί. Και θα κάνω τα πάντα για να μη σε χάσω. Κατά βάθος πιστεύω ότι μια μέρα θα τα διαβάσεις όλα αυτά. Ακόμα ελπίζω σε κάτι.

Χριστούγεννα 7 χρόνια μετά

     Οι δρόμοι είναι γεμάτοι φώτα. Στις ζαρντινιέρες έχουν φυτέψει αλεξανδρινά. Πόσο σου άρεσαν τα αλεξανδρινά! Κόσμος πάει και έρχεται βιαστικά να προλάβει τα τελευταία δώρα των Χριστουγέννων και τα ψώνια για το οικογενειακό τραπέζι. Όταν ήμασταν μικροί βιαζόμασταν να φάμε γρήγορα να σηκωθούμε από το τραπέζι και να βγούμε για παιχνίδι στις πλατείες. Τώρα... θα έδινα τα πάντα για 10 λεπτά σε εκείνο το τραπέζι. Έχουν περάσει 7 χρόνια. Αύριο θα κκατεβαίναμε στο σπίτι με το τρίγωνο να πούμε τα κάλαντα και να μας δώσεις από 50 ευρώ "χαρτζιλίκι". Όλα τα 50ευρα του κόσμου θα έδινα πίσω για να κατέβω κάτω και να σου ξαναπώ τα κάλαντα. Τα Χριστούγεννα δεν έχουν την ίδια σημασία πλέον. Είμαστε όλοι διάσπαρτοι. Τα Χριστούγεννα είναι απλά ημέρα ξεκούρασης από την δουλειά. Κάποτε ήταν έθιμα και δημιουργούσαμε αναμνήσεις. Τώρα είναι απλά ένα ακόμα βράδυ σαν όλα τα άλλα. Κι ας είναι στολισμένοι οι δρόμοι. Κι ας έχει αλεξανδρινά στα παρτέρια. Τότε το σπίτι μύριζε κάστανα και ζέστη. Τώρα δεν μυρίζει τίποτα. Το φαγητό είναι ετοιματζίδικο από ένα τυχαίο μαγαζί. Στο σπίτι δεν ακούγονται φωνές. Δεν ακούγεται τίποτα. Το κουδούνι δεν χτυπάει για κάλαντα πλέον. Ακόμα ψάχνω να βρω την μαγεία των Χριστουγέννων. Έχει χαθεί πλέον. Την έχει αντικαταστήσει η μοναξιά και η θλίψη. 

-Εσύ τι θα κάνεις τα Χριστούεγννα;

-Τίποτα μωρέ ήσυχα θα τα περάσω.

    Στην πραγματικότητα θα είμαι μόνη μου, θα βλέπω τηλεόραση και θα σκέφτομαι πόσο μου λέιπουν όλα εκείνα τα Χριστούγεννα που είχα δεδομένα τόσα χρόνια. Μακάρι κάποιος να μου έλεγε τότε να μη σηκωθώ από το τραπέζι και να μείνω εκεί. Μακάρι να είχα περάσει περισσότερο χρόνο από όσο περνούσα. Να γύριζα πίσω το χρόνο και να κατέβω αύριο με το τρίγωνό μου και ένα καπέλο χριστουγεννιάτικο και να πω τα κάλαντα. Να κατέβω κάτω και να παίζει στη διαπασόν η τηλεόραση και να μυρίζει μαγειρεμένο φαγητό και κάστανα.

    Είναι εντυπωσιακό το πόσο ενθουσιασμός υπάρχει στην αρχή που στολίζεις με χαρά το δέντρο και κρεμάς λαμπάκια στα παράθυρα και όλα είναι φωτεινά και γιορτινά. Για να τα δει ποιος; Και μετά απλά κάθεσαι μόνος και δεν καταλαβαίνεις το νόημα όλων αυτών. Κανένα τηλέφωνο δεν χτυπάει για χρόνια πολλά. Κανείς δεν σε περιμένει σπίτι. Κανείς δεν ρωτάει και κανείς δεν νοιάζεται. Όλοι έχουν το πρόγραμμά τους με τις οικογένειές τους. Εσύ είσαι εδώ, μόνη. Αλλά εσύ δεν έχεις ανάγκη. Κάνεις τη μεγάλη ζωή που ήθελες. Μόνη. Μακριά από όλους για να μη σου θυμίζει κανείς τίποτα. Φοβάμαι μην ξεχάσω τις στιγμές. Θέλω να τις κρατήσω σφιχτά να μη μου φύγουν. 7 χρόνια μετά και το κενό είναι τόσο μεγάλο που έχει χαθεί το νόημα και η μαγεία.