Ένα τελευταίο αντίο

    Πέντε χρόνια μετά στεκόσουν εκεί, γεμάτος έκπληξη και φόβο. Ήμουν απέναντί σου. Με είδες. Και ξαφνικά γίναμε δύο άγνωστοι, που συναντιούνται πρώτη φορά. Κρίμα. Κρίμα γιατί ήμουν εκεί. Κρίμα γιατί τα είπες όλα και μετά χάθηκες. Τώρα ξέρω ότι χάθηκες για πάντα. Κρίμα γιατί θα μείνουμε μόνο στα όνειρα και στις φαντασιώσεις. Κρίμα γιατί θα μείνουμε σε εκείνες τις νύχτες που ο χρόνμος σταματούσε. Σε εκείνες τις βόλτες με τη μηχανή δίπλα στο λιμάνι που όλα μοιάζαν μαγευτικά. Στις σουρωμένες νύχτες που έδινες όλο σου το "εγώ". Ήταν το τελευταίο μου χαρτί στο τραπέζι. Έχασα. Δεν μου έμεινε ούτε λίγο. Δεν έχω ούτε μια στάλα ελπίδας και δύναμης να προσπαθήσω για τον επόμενο γύρο. Λυπάμαι αλλά έχασα. Μακάρι να σου είχα πει τα πάντα στο πλοίο. Μακάρι να μη φοβόμουν να έιμαι εγώ. Τώρα είμαι πιο εγώ από ποτέ και δεν έχει μείνει τίποτα σε μένα που να μπορεί να ξαναπροσπαθήσει. Ήταν 5 χρόνια γεμάτο αγωνία και σκέψεις και ατελείωτες νύχτες το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγες ώρες. Κρίμα που φοβήθηκες να είσαι εσύ εκείνη την τελευταία φορά. Κρίμα που όταν έπρεπε, εγώ ήμουν εγώ κι εσύ ήσουν κάτι άλλο από αυτό που γνώριζα. Οι άνθρωποι σε εκπλήσουν συνέχεια. Λυπάμαι αλλά εγώ φεύγω και αυτή τη φορά για πάντα. Λυπάμαι, προσπάθησα αλλά αυτό ήταν το τελευταίο μου αντίο.