Σε μισώ

Σε μισώ. Μισώ που δεν με παίρνεις τηλέφωνο. Μισώ που δεν είσαι εδώ. Μισώ που εξαφανίζεσαι συνέχεια. Μισώ που ζεις στον δικό σου κόσμο. Μισώ που είσαι απότομος. Μισώ το ηλίθιο γέλιο σου. Μισώ τα παιδιάστικα αστεία σου. Μισώ τα ρούχα σου. Μισώ που με κοιτάς με το ίδιο βλέμμα κάθε φορά. Μισώ που είσαι συνέχεια σκληρός μαζί μου. Μισώ που πρέπει καθε βράδυ να ακούω τη φωνή σου. Μισώ που νοιάζεσαι. Μισώ τις ηλίθιες ιδέες σου. Μισώ που τα πάντα μου θυμίζουν εσένα. Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ. Σε μισώ γιατί όσο και να θέλω να σε μισώ δεν μπορώ ούτε στο ελάχιστο, ούτε λίγο. Και γι αυτό σε μισώ ακόμα περισσότερο. 

Ένα τελευταίο αντίο

    Πέντε χρόνια μετά στεκόσουν εκεί, γεμάτος έκπληξη και φόβο. Ήμουν απέναντί σου. Με είδες. Και ξαφνικά γίναμε δύο άγνωστοι, που συναντιούνται πρώτη φορά. Κρίμα. Κρίμα γιατί ήμουν εκεί. Κρίμα γιατί τα είπες όλα και μετά χάθηκες. Τώρα ξέρω ότι χάθηκες για πάντα. Κρίμα γιατί θα μείνουμε μόνο στα όνειρα και στις φαντασιώσεις. Κρίμα γιατί θα μείνουμε σε εκείνες τις νύχτες που ο χρόνμος σταματούσε. Σε εκείνες τις βόλτες με τη μηχανή δίπλα στο λιμάνι που όλα μοιάζαν μαγευτικά. Στις σουρωμένες νύχτες που έδινες όλο σου το "εγώ". Ήταν το τελευταίο μου χαρτί στο τραπέζι. Έχασα. Δεν μου έμεινε ούτε λίγο. Δεν έχω ούτε μια στάλα ελπίδας και δύναμης να προσπαθήσω για τον επόμενο γύρο. Λυπάμαι αλλά έχασα. Μακάρι να σου είχα πει τα πάντα στο πλοίο. Μακάρι να μη φοβόμουν να έιμαι εγώ. Τώρα είμαι πιο εγώ από ποτέ και δεν έχει μείνει τίποτα σε μένα που να μπορεί να ξαναπροσπαθήσει. Ήταν 5 χρόνια γεμάτο αγωνία και σκέψεις και ατελείωτες νύχτες το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγες ώρες. Κρίμα που φοβήθηκες να είσαι εσύ εκείνη την τελευταία φορά. Κρίμα που όταν έπρεπε, εγώ ήμουν εγώ κι εσύ ήσουν κάτι άλλο από αυτό που γνώριζα. Οι άνθρωποι σε εκπλήσουν συνέχεια. Λυπάμαι αλλά εγώ φεύγω και αυτή τη φορά για πάντα. Λυπάμαι, προσπάθησα αλλά αυτό ήταν το τελευταίο μου αντίο.