Σε μισώ

Σε μισώ. Μισώ που δεν με παίρνεις τηλέφωνο. Μισώ που δεν είσαι εδώ. Μισώ που εξαφανίζεσαι συνέχεια. Μισώ που ζεις στον δικό σου κόσμο. Μισώ που είσαι απότομος. Μισώ το ηλίθιο γέλιο σου. Μισώ τα παιδιάστικα αστεία σου. Μισώ τα ρούχα σου. Μισώ που με κοιτάς με το ίδιο βλέμμα κάθε φορά. Μισώ που είσαι συνέχεια σκληρός μαζί μου. Μισώ που πρέπει καθε βράδυ να ακούω τη φωνή σου. Μισώ που νοιάζεσαι. Μισώ τις ηλίθιες ιδέες σου. Μισώ που τα πάντα μου θυμίζουν εσένα. Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ. Σε μισώ γιατί όσο και να θέλω να σε μισώ δεν μπορώ ούτε στο ελάχιστο, ούτε λίγο. Και γι αυτό σε μισώ ακόμα περισσότερο. 

Ένα τελευταίο αντίο

    Πέντε χρόνια μετά στεκόσουν εκεί, γεμάτος έκπληξη και φόβο. Ήμουν απέναντί σου. Με είδες. Και ξαφνικά γίναμε δύο άγνωστοι, που συναντιούνται πρώτη φορά. Κρίμα. Κρίμα γιατί ήμουν εκεί. Κρίμα γιατί τα είπες όλα και μετά χάθηκες. Τώρα ξέρω ότι χάθηκες για πάντα. Κρίμα γιατί θα μείνουμε μόνο στα όνειρα και στις φαντασιώσεις. Κρίμα γιατί θα μείνουμε σε εκείνες τις νύχτες που ο χρόνμος σταματούσε. Σε εκείνες τις βόλτες με τη μηχανή δίπλα στο λιμάνι που όλα μοιάζαν μαγευτικά. Στις σουρωμένες νύχτες που έδινες όλο σου το "εγώ". Ήταν το τελευταίο μου χαρτί στο τραπέζι. Έχασα. Δεν μου έμεινε ούτε λίγο. Δεν έχω ούτε μια στάλα ελπίδας και δύναμης να προσπαθήσω για τον επόμενο γύρο. Λυπάμαι αλλά έχασα. Μακάρι να σου είχα πει τα πάντα στο πλοίο. Μακάρι να μη φοβόμουν να έιμαι εγώ. Τώρα είμαι πιο εγώ από ποτέ και δεν έχει μείνει τίποτα σε μένα που να μπορεί να ξαναπροσπαθήσει. Ήταν 5 χρόνια γεμάτο αγωνία και σκέψεις και ατελείωτες νύχτες το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγες ώρες. Κρίμα που φοβήθηκες να είσαι εσύ εκείνη την τελευταία φορά. Κρίμα που όταν έπρεπε, εγώ ήμουν εγώ κι εσύ ήσουν κάτι άλλο από αυτό που γνώριζα. Οι άνθρωποι σε εκπλήσουν συνέχεια. Λυπάμαι αλλά εγώ φεύγω και αυτή τη φορά για πάντα. Λυπάμαι, προσπάθησα αλλά αυτό ήταν το τελευταίο μου αντίο.

Φόβος

Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη, οι δρόμοι είναι άδιοι. Φόβος παντού έξω και μέσα. Όλες οι μέρες έιναι ίδιες και ο χρόνος έχει παγώσει. Η κακιά η στιγμή και τέλος καραδοκούν στη γωνία. Εσύ είσαι μέσα καθυστερώντας τα. Οι σκέψεις είναι πιο παρανοϊκές από ποτέ και ο φόβος έχει καταλάβει κάθε σου κύτταρο. Αβοήθητη και αδύναμη, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Περιμένεις σε ένα θαύμα της επιστήμης. Το κλίμα είναι ασφυκτικό και καμιά φορά στην απόλυτη ησυχία ακούγεται κάποιος συναγερμός. Οι ώρες είναι όλες ίδιες και δεν έχει σημασία τι ώρα θα κοιμηθείς και τι ώρα θα ξυπνήσεις. Όλοι στις 6 βλέπουμε το δελτίο ειδήσεων να μάθουμε τις εξελήξεις. Όλα έχουν μπει σε παύση. Η κόσμος αλλάζει και χάνεται. Όλοι είναι καχύποπτοι και έχει χαθεί κάθε είδος ανθρωπιάς. Όλοι κοιτούν την πάρτη τους. Δεν υπάρχει ίχνος θετικής σκέψης. Είναι άνοιξη και οι δρόμοι είναι άδειοι χωρίς καμία κίνηση. Βγαίνεις από το σπίτι να αγοράσεις είδη πρώτης ανάγκης και νιώθεις λες και πηγαίνεις σε αποστολή. Βιολογικός πόλεμος. Όλες οι μέρες είναι θολές και μουντές. Ακόμα και ο ήλιος είναι κάπου κρυμμένος. Ακόμα και οι σκέψεις έχουν μπει σε παύση. Τώρα θα ήμασταν μαζί στο νησί και θα είχε σταματήσει ο χρόνος. Ο χρόνος σταμάτησε από μόνος του όμως. Και δεν έχει σημασία αν θα είμασταν μαζί ή όχι. Το πρόβλημα τους αφορά όλους πλέον. Περίμενα τόσα χρόνια για να ακούσω αυτό που είπες μία βδομάδα πριν και ξαφνικά δεν έχει καμία σημασία γιατί τα δεδομένα άλλαξαν. Χάνονται άνθρωποι άδικα, η κοινωνία πλήττεται με σημάδια που θα αργήσουν να φύγουν. Το τέλος μοιάζει πιο κοντά από ότι φαινόταν για πολλούς. Φόβος είναι η μόνη λέξη και το μόνο συναίσθημα. Άλλοι απλά ακολουθούν τις οδηγίες. Άλλοι δεν ακολουθούν καν αυτές. Εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι για τους δικούς μου, φοβάμαι και για τους άλλους. Και θα υπάρξει και δεύτερο κύμμα φόβου. Που είναι τώρα ο θεός σας να σας σώσει; Δεν αντέχω να χάσω κι άλλο. Δεν το αντέχω πλέον. Οι σκέψη και μόνο με σκοτώνει. Βαρέθηκα να χάνω και να ζω με τις τύψεις και με το "τι θα γινόταν εάν". Τώρα απλά περιμένω. Όσο και να προετοιμαστείς δεν είσαι ποτέ έτοιμη για το χειρότερο. Όσο και να νομίζεις ότι το ήξερες και ότι είσαι έτοιμη δεν είσαι ποτέ. Φοβάμαι πιο πολύ από ποτέ.

Untitled.

Είναι περίεργο να διαβάζεις αυτό το χρονολόγιο. Αρχίζει περίπου δέκα χρόνια πριν. Είσαι πλέον ενήλικας και βλέπεις πως σκεφτόσουν τόσα χρόνια πριν. Πράξεις και λάθη που βλέποντας τα τώρα θέλεις να αλλάξεις. Στα 24 συνειδητοποιείς ότι τα μικρά σου λόγια τότε είχαν μια δόση αλήθειας και άφησαν πληγές. Όχι αυτές στα χέρια σου. Αυτές μέσα σου που τώρα βγάζουν νόημα. Ο φόβος της εγκατάλειψης, η αίσθηση ανικανότητας, η συνεχής σύγκριση με τους άλλους που πάντα έχουν κάτι καλύτερο από εσένα. Το κουτάκι δίπλα στο κομοδίνο που σε βοηθά να κοιμάσαι τα βράδια κοιμίζοντας τις σκέψεις σου. Συνεχίζεις να φτιάχνεις το έξω και να το πλαστικοποιείς γιατί το μέσα είναι σπασμένο και άδειο και ψάχνει να γεμίσει. Να γεμίσει με εφήμερες σχέσεις και ξενύχτια χωρίς νόημα. Ακόμα δεν πιστεύεις στον εαυτό σου. Ακόμα κατηγορείς εσένα για το παρελθόν. Κι εκείνος που τότε μισούσες τώρα είναι το είδωλό σου. Και ακόμα κανείς δεν ξέρει. Κανείς ποτέ δεν το έμαθε και κανείς ποτέ δεν το κατάλαβε. Προσπαθείς να ταιριάξεις, προσπαθείς να χωρέσεις εκεί που δεν χωράς. Μόνο που τώρα οι πληγές είναι βαθύτερες. Πως όμως φανταζόσουν τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τότε; Δεν είχες όνειρα; Έμενες στο λίγο σου και στο τίποτα που πήγαινε κι ερχόταν. Ακόμα ένας προβληματικός ενήλικας.