Kiss me goodbye

Και με πονάει κάθε μέρα πειρισσότερο η σκέψη ότι δεν θα είμαστε ποτέ μαζί. Νόμιζα ότι θα τα καταφέρω, ότι όλα θα τελειώσουν και θα έρθω να σε βρω. Αλλά κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Κάθε μήνυμα που στέλνω πονάει ακόμα περισσότερο από το προηγούμενο που δεν απάντησες. Ξέρω, ξέρω έχεις διάφορα στο μυαλό σου να σκεφτείς και δεν είμαι πλέον ένα από αυτά. Έκανα τις λάθος επιλογές, το μετάνιωσα αν και είναι πολύ αργά. Σου αξίζει να είσαι χαρούμενος και ας μην είμαι μαζί σου. Θα το αντέξω. Μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, απλά δεν θέλω. Αλλά θα τα καταφέρω. Τα βράδια θα είναι δυσκολότερα αλλά σιγά σιγά θα το συνηθίσω. Αν δεν με θέλεις θα μείνω μακριά σου και θα χαίρομαι αν εισαι ευτυχισμένος. Αν πάλι με θέλεις θα έιμαι εκεί και πάντα θα σε βρίσκω. Δεν μπορώ να κλάψω πια. Δεν έμειναν καθόλου δάκρια. Ένας μόνιμος πόνος στο στήθος που με καταστρέφει μέρα με τη μέρα. Ένα "γιατί" που αιωρείται και πάει κι έρχεται. Και ξαναπαίζω στο μυαλό μου όλες τις στιγμές μαζί σου για να χαμογέλασω. Δεν μπορώ να χαμογελάσω πια. Πάει το ενδιαφέρον μου για ό, τι με ενθουσίαζε παλιότερα. Έφυγαν και οι ελπίδες μαζί του. Σ' έχασα μια και καλή πλέον. Το ξέρω ότι δεν θα ξαναγυρίσεις. Το ξέρω ότι δεν θα ξαναπαντήσεις. Το ξέρω ότι έμειναν μόνο φωτογραφίες και αναμνήσεις. Τα λάθη μου... αυτά δεν θα μου τα συγχωρήσω ποτέ. Θα πεθαίνω μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο σκεπτόμενη τι έπρεπε να είχα κάνει αλλιώς. Συγγνώμη. Συγγνώμη που δεν τα κατάφερα. Συγγνώμη που ήμουν δειλή και δεν σου είπα ποτέ αυτα που ήθελα. Συγγνώμη για όλα. Μην τα παρατήσεις ούτε στιγμή εσύ. Δεν είσαι δειλός. Σου αξίζει ό, τι και να προσπαθήσεις και θα προσεύχομαι κάθε μέρα να το πετύχεις. Ελπίζω να είσαι καλά....

2 χρόνια μετά

Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά, πήρα το πρώτο πλοίο και ήρθα. Ήρθα να σε βρω. Δεν γράφω ποιητικά πλέον, δεν χάνω το χρόνο μου. Τζόγαρα, ρίσκαρα και ακόμα και αν οι στιγμές μου μαζί σου ήταν μετρημένες στο ένα μου χέρι δεν με νοιάζει. Συμβιβάστηκα στο λίγο μου. Το λίγο μου που όμως είχε πολλά να πει. Τη νύχτα στους δρόμους με τη μηχανή, να σε κρατάω σφηχτά να μην μου φύγεις και να παρακαλάω το χρόνο να σταματήσει να τρέχει. Τις ατελείωτες νύχτες που σε σκφτόμουν και δεν είχα το κουράγιο να σου τηλεφωνήσω. Αλλά αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το πλοίο. Εμφανίστηκες από το πουθενά την στιγμή που νόμιζα ότι σε έχασα για τα καλά και μου χαμογέλασες κλείνοντάς μου το μάτι να μην μας δουν. Τη νύχτα στο κατάστρωμα να με κρατάς αγκαλιά και να με κουνάς με τους ρυθμούς της μουσικής που έπαιζε στο μυαλό σου. Τα γεμάτα πάθος φιλιά και οι παιδιάστικες αντιδράσεις σου όταν δεν ήξερες τι να πεις. Ο τρόπος που κοιτούσες βαθιά στα μάτια μου και με έκανες να πιστεύω ότι είμαστε ο ένας για τον άλλο. Δεν μπορώ πλέον να εκφράσω αυτά που νιώθω. Δεν γράφω ποιητικά πλέον. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πάντα θα σε βρίσκω ακόμα και αν τα χρόνια περνούν. Πάντα θα έρχομαι και θα σε βρίσκω μέχρι να μου πεις ότι δεν με θες και ότι προχώρησες. Αν το κάνεις τότε θα φύγω και δεν θα με ξαναδείς το υπόσχομαι. Αλλά μέχρι τότε δεν θα σταματήσω να προσπαθώ και να πιστεύω σε εσένα με όλο μου τον εαυτό και τη δύναμη. Γιατί βλέπω σε σένα πράγματα που δεν βλέπεις εσύ και λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί όταν έπρεπε, αλλά σου υπόσχομαι δεν θα σταματήσω ποτέ μέχρι να μου πεις εσυ. Περίμενα 2 χρόνια χωρίς να σε έχω δει ούτε για λίγο, λίγος ακόμα καιρός δεν είναι τίποτα για μένα. Και εν τέλη μπορεί να σ αγαπάω λίγο...