Δεν βλέπουν. Ποτέ δεν είδαν. Δεν ακούν. Ποτέ δεν άκουσαν. Δεν πιστεύουν. Ποτέ δεν πίστεψαν. 
Πάντα ήσουν το μικρό ανυπάκουο παιδί που ποτέ δεν έκανε αυτό που του έλεγαν. Πάντα έπρεπε να το τιμωρούν για να του βάλουν μυαλό. Είχαν σχηματίσει μια εικόνα και αυτή τους έμεινε. Δεν κάθισαν να το γνωρίσουν. Νόμιζαν ότι το ήξεραν. Τα κλάματα ήταν πάντα το θέατρο που έπαιζε για να πετύχει το σκοπό του. Όλα τα έκανε για να έχει το πάνω χέρι. Έτσι έλεγαν δηλαδή. Κανείς δεν καθόταν να μιλήσει μαζί του. Κάθονταν μόνο για λίγο και μετά έφευγαν. Είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν από το να κάθονται με ένα κλαψάρικο παιδί που μέσα του έχει εγωισμό!

Και φυσικά πάλι εγώ έφταιξα. Καθόμουν εκεί και την κοίταζα να μου αποδίδει κατηγορίες. Λες κι εγώ είμαι εκείνη. Εκείνη που δεν κλείνει ποτέ το στόμα της και μας μισεί όλους. Αλλά δεν μπορεί να κρατήσει μυστικά. Μα φυσικά κι έφταιξα εγώ. Αφού άλλωστε εγώ έτρεξα να της τα πω όλα. Εγώ προσπάθησα να την στρέψω εναντίον της εγώ, εγώ όλα εγώ! Και φυσικά εγώ είμαι εκείνη που πάλι θα κάτσει μόνη της στο δωμάτιο χωρίς κανέναν και θα κλαίει με την δυστυχία της όσο οι άλλοι θα διασκεδάζουν. Και γιατί παρακαλώ όλα αυτά; Γιατί είστε ηλίθιοι και δεν ξέρετε να εκτιμήσετε κάποια πράγματα. Θα τα εκτιμήσετε μόνο όταν φύγουν για πάντα και τότε μόνο θα κατηγορήσετε τον εαυτό σας. Τότε μόνο θα καταλάβετε τα λάθη σας. Τότε μόνο θα καταλάβετε ποια πράγματα έχουν αξία και ποια όχι. Ό, τι και να κάνετε σε λίγα χρόνια θα τελειώσει οριστικά μιας και όλα θα χαθούν!