Εφιάλτες

Ξέρω πότε φτάνει το τέλος. Είναι εκείνο το αίσθημα που ξέρεις ότι πλέον όλα έχουν γίνει στάχτες και όνειρα. Όχι ακριβώς όνειρα. Εφιάλτες θα ήταν το πιο σωστό. Γιατί οι εφιάλτες είναι εκείνοι που πονάνε και σε τρομάζουν. Όταν τους βλέπεις ξανά και ξανά και ανακαλύπτεις κάθε μέρα ότι έχασες κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που νόμιζες. Σαν τότε που τρέχαμε τη νύχτα στους δρόμους με ένα μπουκάλι στο χέρι και δεν μας ένοιαζε τίποτα. Τώρα ξυπνάω κάθε μέρα όλο και πιο άρρωστη και νιώθω ότι σε χρειάζομαι περισσότερο. Δεν έχω όμως ούτε λίγο. Και χάνομαι όλο και πιο πολύ και κανείς δεν είναι εδώ. Πάλι μόνη...

Όπως όταν ήμασταν παιδιά...

Κάθε μέρα σε χάνω όλο και περισσότερο. Κάποια στιγμή δεν θα μείνει τίποτα! Και πάλι θα ξαναγίνω εκείνο το νιάνιαρο που ποτέ δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τους φόβους του και κατευθείαν έβαζε τα κλάματα. Μόνη, χωρίς κανέναν να μου λέει ότι μ' αγαπάει. Να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να βλέπω εκείνο το παιδί που τότε δεν το ένοιαζε τίποτα, που δεν είχε έγνοιες και στεναχώριες. Δεν έχει μείνει τίποτα από αυτό. Μέσα του υπάρχει μόνο θλίψη και θλιβερές αναμνήσεις που γεμίζουν τη ζωή του με ενοχές! Δεν είναι το ίδιο κορίτσι. Αν το έβλεπε κανείς θα έλεγε ότι δεν έχει σπίτι και οικογένεια. Τριγυρνάει στους δρόμους μόνη σαν αδέσποτο με ένα τσιγάρο στο χέρι. Όχι σαν τότε που έτρεχε με τα παιδιά της γειτονιάς και έπαιζε κλέφτες κι αστυνόμους... Τώρα δεν την φωνάζει κανείς στην παρέα του. Είναι διαφορετική, γι' αυτό δεν την θέλουν άλλωστε!