Untitled.

Είναι περίεργο να διαβάζεις αυτό το χρονολόγιο. Αρχίζει περίπου δέκα χρόνια πριν. Είσαι πλέον ενήλικας και βλέπεις πως σκεφτόσουν τόσα χρόνια πριν. Πράξεις και λάθη που βλέποντας τα τώρα θέλεις να αλλάξεις. Στα 24 συνειδητοποιείς ότι τα μικρά σου λόγια τότε είχαν μια δόση αλήθειας και άφησαν πληγές. Όχι αυτές στα χέρια σου. Αυτές μέσα σου που τώρα βγάζουν νόημα. Ο φόβος της εγκατάλειψης, η αίσθηση ανικανότητας, η συνεχής σύγκριση με τους άλλους που πάντα έχουν κάτι καλύτερο από εσένα. Το κουτάκι δίπλα στο κομοδίνο που σε βοηθά να κοιμάσαι τα βράδια κοιμίζοντας τις σκέψεις σου. Συνεχίζεις να φτιάχνεις το έξω και να το πλαστικοποιείς γιατί το μέσα είναι σπασμένο και άδειο και ψάχνει να γεμίσει. Να γεμίσει με εφήμερες σχέσεις και ξενύχτια χωρίς νόημα. Ακόμα δεν πιστεύεις στον εαυτό σου. Ακόμα κατηγορείς εσένα για το παρελθόν. Κι εκείνος που τότε μισούσες τώρα είναι το είδωλό σου. Και ακόμα κανείς δεν ξέρει. Κανείς ποτέ δεν το έμαθε και κανείς ποτέ δεν το κατάλαβε. Προσπαθείς να ταιριάξεις, προσπαθείς να χωρέσεις εκεί που δεν χωράς. Μόνο που τώρα οι πληγές είναι βαθύτερες. Πως όμως φανταζόσουν τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τότε; Δεν είχες όνειρα; Έμενες στο λίγο σου και στο τίποτα που πήγαινε κι ερχόταν. Ακόμα ένας προβληματικός ενήλικας.