Ένα κομμάτι πλαστικό

Είναι από κείνες τις στιγμές που περιμένεις πως και πως να φτάσουν και νομίζεις ότι τα έχεις όλα. Τα πας καλά με όλους και με όλα και απλά βλέπεις την κάθε μέρα πιο φωτεινή από ποτέ. Ο χρόνος περνάει γρήγορα γιατί απλά βιάζεσαι να ξυπνήσεις κάθε πρωί για να ζήσεις τη μαγεία της μέρας που έρχεται. Και έχεις εκείνο τον μικρό φόβο ότι κάτι θα στραβώσει και κάτι θα πάει λάθος γιατί απλά δεν γίνεται να είναι όλα τέλεια. Και απλά ξαφνικά το ένα μικρό πρόβλημα φέρνει το επόμενο και το επόμενο και το επόμενο... Και τελικά συνειδητοποιείς ότι ήταν απλά πολύ καλό για να κρατήσει όσο θα έπρεπε. Η κάθε επιτυχία μετατρέπεται σε αποτυχία και το κάθε χαμόγελο σε αδιαφορία και αυταπάτη. Γιατί στην τελική επαναπάυτηκες στη σιγουριά και την υπεροψία που σε διακατέχει. Γιατί πραγματικά ποτέ κάτι δεν κράτησε για όσο χρειάζεσαι. Γιατί αγνοείς τα απλά, μικρά καθημερινά πράγματα που έχουν αξία. Θυμίσου τι έγινε παλιά. Οι ιστορίες επαναλαμβάνονται. Πάλι τα ίδια λάθη. Δεν θα μάθεις ποτέ σου. Ξέρω ότι ζηλεύεις την χαρά των γύρω σου. Γιατί αυτοί έχουν κι εσύ όχι. Και νομίζεις ότι με προσωρινά πράγματα κερδίζεις λίγη από την ευτυχία. Και τη χάνεις πάλι, και έχεις μέινει με πράγματα, με κομμάτια πλαστικού. Γιατί στην τελική πλαστική είσαι κι εσύ, ένα κομμάτι λαμπερό, λείο πλαστικό άδειο από μέσα που αποζητάει λίγη δόση πραγματικότητας και ευτυχίας. Και τα βράδια πάλι άριχσαν να γίνονται μεγαλύτερα και δυσκολότερα, δεν περνάνε με τίποτα. Οι εφιάλτες γίνονται χειρότεροι και πιο αληθινοί. Τα πρωινά είναι σκοτεινά και άσχημα και ο ήλιος δεν λάμπει όπως έλαμπε. Και πάλι πρέπει να σηκωθείς να κάνεις το καθίκον σου και να προσπαθήσεις να βγάλεις ακόμα μια μέρα κάνοντας τους γύρω σου χαρούμενους για να δεις το χαμόγελό τους και να χαρείς με τη δική τους χαρά, γιατί δική σου δεν έχεις.