"Ο κυρ' Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί"

Πάνε τέσσερα χρόνια τώρα. Ώρες ώρες απλά σκέφτομαι πως θα ήταν τα πράγματα αν... αν είχα πάρει τη σωστή απόφαση τότε. Το σπίτι είναι άδειο πλέον. Μυρίζει σκόνη και ξύλο. Και η μία λάθος απόφαση έφερε την άλλη, αλλά το χειρότερο είναι να ζεις μ' αυτή την ιδέα. Να προσπαθείς να κοιμηθείς τα βράδια και να σε βασανίζουν οι ίδιες σκέψεις. Σκέφτομαι ότι μια μέρα θα κατέβω κάτω στο σπίτι και θα είναι γεμάτο φώτα και θα μυρίζει μαγειρεμένο φαγητό, το μπουκάλι με το κρασί θα είναι στο τραπέζι και η τηλεόραση θα παίζει δυνατά το δελτίο ειδήσεων ή κάποια μεσημεριανή εκπομπή. Ανυπομονώ να ξαναδώ εκείνο το χαμόγελο περιφάνειας και σιγουριάς. Εκείνα τα γεμάτα ιστορίες μάτια και εκείνο το γαλήνιο βλέμμα. "Ο κυρ' Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί"...