17/7/17

2 χρόνια μετά

Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά, πήρα το πρώτο πλοίο και ήρθα. Ήρθα να σε βρω. Δεν γράφω ποιητικά πλέον, δεν χάνω το χρόνο μου. Τζόγαρα, ρίσκαρα και ακόμα και αν οι στιγμές μου μαζί σου ήταν μετρημένες στο ένα μου χέρι δεν με νοιάζει. Συμβιβάστηκα στο λίγο μου. Το λίγο μου που όμως είχε πολλά να πει. Τη νύχτα στους δρόμους με τη μηχανή, να σε κρατάω σφηχτά να μην μου φύγεις και να παρακαλάω το χρόνο να σταματήσει να τρέχει. Τις ατελείωτες νύχτες που σε σκφτόμουν και δεν είχα το κουράγιο να σου τηλεφωνήσω. Αλλά αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το πλοίο. Εμφανίστηκες από το πουθενά την στιγμή που νόμιζα ότι σε έχασα για τα καλά και μου χαμογέλασες κλείνοντάς μου το μάτι να μην μας δουν. Τη νύχτα στο κατάστρωμα να με κρατάς αγκαλιά και να με κουνάς με τους ρυθμούς της μουσικής που έπαιζε στο μυαλό σου. Τα γεμάτα πάθος φιλιά και οι παιδιάστικες αντιδράσεις σου όταν δεν ήξερες τι να πεις. Ο τρόπος που κοιτούσες βαθιά στα μάτια μου και με έκανες να πιστεύω ότι είμαστε ο ένας για τον άλλο. Δεν μπορώ πλέον να εκφράσω αυτά που νιώθω. Δεν γράφω ποιητικά πλέον. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πάντα θα σε βρίσκω ακόμα και αν τα χρόνια περνούν. Πάντα θα έρχομαι και θα σε βρίσκω μέχρι να μου πεις ότι δεν με θες και ότι προχώρησες. Αν το κάνεις τότε θα φύγω και δεν θα με ξαναδείς το υπόσχομαι. Αλλά μέχρι τότε δεν θα σταματήσω να προσπαθώ και να πιστεύω σε εσένα με όλο μου τον εαυτό και τη δύναμη. Γιατί βλέπω σε σένα πράγματα που δεν βλέπεις εσύ και λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί όταν έπρεπε, αλλά σου υπόσχομαι δεν θα σταματήσω ποτέ μέχρι να μου πεις εσυ. Περίμενα 2 χρόνια χωρίς να σε έχω δει ούτε για λίγο, λίγος ακόμα καιρός δεν είναι τίποτα για μένα. Και εν τέλη μπορεί να σ αγαπάω λίγο...

About This Blog

About This Blog

  © Blogger template Brooklyn by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP