My hero

Ορφανός από μητέρα στα 7, από πατέρα στα 18. Από μικρός τα κατάφερνε μόνος. Στα όπλα στα 26. ήρωας από κάθε άποψη. Στα 31 έκανε οικογένεια και στα 70 άκουγε στο όνομα "παππούς". Στα 74 για δεύτερη φορά. Ήρεμος άνθρωπος. Σοφός θα έλεγε κάποιος που τον ήξερε καλά. Και από γνώσεις άλλο τίποτα. Ποτέ δεν ήθελε να είναι βάρος.Παράδειγμα ζωής, χαρούμενης ζωής. Δεν χαλούσε ποτέ χατήρι. Πάντα ήξερε τι να πει στα δύσκολα. Ψύχραιμος. Καθόταν πάντα στη ίδια γωνία στον ίδιο καναπέ. Δίπλα η εφημερίδα και τα γυαλιά του. Κάθε μεσημέρι από το τραπέζι δεν έλειπα το ποτηράκι με το κόκκινο κρασί. Μέχρι και στα 90 όλα ίδια παρέμειναν. Τώρα ο καναπές είναι άδειος. Τα γυαλιά του είναι ακόμα εκεί, το ίδιο και οι εφημερίδες που τελειώνουν κάπου τον Μάιο. Ο καναπές έμεινε έτσι, σαν κάποιος να κάθεται ακόμα. Αναμνήσεις και εικόνες το σπίτι γεμάτο. Ιστορίες και γέλια. Όλα τα παιδιά έχουν πρότυπο έναν ήρωα, ακόμη κι εγώ. Μόνο που εμένα ποτέ δεν ήταν ούτε ο Σπάιντερμαν ούτε ο Σούπερμαν. Είναι εκείνος ο άνθρωπος. Που πάντα θα είναι εδώ γιατί οι αληθινοί ήρωες δεν χάνονται ποτέ. Είναι ακόμα ήρωας, ο δικός μου ήρωας!