"Δεν είναι εγκληματίας... Το παιδί σου είναι"

Κάπου, υπήρχε ακόμα μια μικρή ελπίδα. Αν και μικρή, ήταν κι αυτή ελπίδα. Άκουσα όμως αυτά που δεν έπρεπε. Αλλά αυτό έκανα πάντα κρυβόμουν κάτω από τα τραπέζια και κρυφάκουγα τα λόγια των "μεγάλων" να τρέξω να τα πω στην αδερφή μου. Τώρα όμως δεν είναι εδώ. Τώρα δεν είναι εδώ κανένας να τρέξω να τα πω. Και τι να πω; Ότι όλα ήταν για μένα; Ότι δεν πιστεύει κανείς σ' εμένα; Ότι "κοροϊδεύω την κοινωνία"; Τι να πρωτοπώ και σε ποιον; Πως γίνεται πάντα να είμαι με παρέα αλλά πάντα να νιώθω μόνη; Τόσο μόνη. Σαν να μην έχω κανέναν...