Όλα αλλάζουν...

Σ' ένα μικρό και βρώμικο μπαρ. Εκεί κάθομαι. Η μουσική είναι τόσο δυνατά που μιλάω αλλά δεν ακούγομαι. Φωνάζω αλλά φωνή δεν βγαίνει από το στόμα μου. Δεν μιλάω με κανέναν. Κάθομαι μόνη μου και απλά κάνω συνειρμούς που δε βγάζουν πουθενά. Όλοι μου είναι άγνωστοι. Κανείς δε με βλέπει. Είναι σκοτεινά άλλωστε... Μπορεί να μοιάζω αδιάφορη ή και χαρούμενη αλλά είναι εκείνη η μάσκα στο πρόσωπό μου που δεν αφήνει κανέναν να με δει. Νιώθω κάπως χαμένη και μόνη. Όντως είμαι μόνη με ένα ποτήρι μπύρα και ένα τσιγάρο στο χέρι που σβήνει αργά. Ξαφνικά όλες οι φωνές ακούγονται αμυδρά και δεν βλέπω τίποτα. Πλέον ακούγεται βαβούρα και κάτι σαν μουσική από πίσω. Δεν είμαι πλέον εκεί που ήμουν κάτι άλλαξε, αλλά τι;