23/12/22

Όπως τότε

     Άνοιξα την πόρτα και περίμενα στο κατώφλι της. Ήμουν γεμάτη αμηχανία και δεν ήξερα τι να κάνω. Και τότε άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ. Ένιωσα έναν τεράστιο χτύπο στο στήθος σαν να με χτύπησε κάποιος και η αναπνοή μου κόπηκε. Τα μάτια σου γυάλιζαν και στεκόσουν εκεί, απέναντι μου, αμήχανα. Γελάσαμε και οι δύι γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Και τότε θυμήθηκα τι ερωτεύτηκα σε εσένα την πρώτη στιγμή που σε είδα. Τα μάτια σου που γυαλίζουν με έναν τρόπο περίεργο. Το χαμόγελό σου που με κομπλάρει κάθε φορά. Το ότι κάθε φορά θα βρεις κάτι να πεις για να σπάσεις την αμηχανία και να με κάνεις να γελάσω. Το ίδιο είσαι για μένα. Σε θέλω ακριβώς όπως την πρώτη στιγμή που σε είδα. Μπορεί να άλλαξες και μπορεί να άλλαξα κι εγώ αλλά για μένα είσαι ακριβώς το ίδιο. Καθήσαμε στον καναπέ αντικριστά και αρχίσαμε να λέμε ιστορίες για όλα αυτά τα χρόνια. Με ειρωνείες και γέλια σαν δυο μικρά παιδιά που θέλουν το ένα το άλλο αλλά ντρέπονται να το πουν για να μην καρφωθούν. Μιλούσαμε μέχρι που ξημέρωσε. Τότε με πήρες αγκαλιά και πάγωσες τον χρόνο. Ένιωθα ξανά εκείνους τους χτύπους όπως τότε. Και ήταν ακόμα το ίδιο. Ήθελα να σταματήσω το χρόνο για πάντα και να μείνω εκεί, στην ασφάλεια και τη ζεστασιά. Σ΄αυτό το γνώριμο συναίσθημα που παρέμεινε ίδιο. Και τα φιλιά σου.. αχ τα φιλιά σου είναι ό,τι καλύτερο είχα ποτέ. Μακάρι να πάγωνε εκεί ο χρόνος και να σε είχα τώρα εδώ. Μετά από 7 χρόνια έγινε αυτό που παρακαλούσα περισσότερο από όλα. Να κοιμηθούμε ακόμα ένα βράδυ μαζί. Με πήρες τόσο σφιχτά στην αγκαλιά σου που δεν ήθελα να μ' αφήσεις ποτέ. Εκεί να έμενα για πάντα. Είχε σταματήσει ο χρόνος και δεν με ένοιαζε τίποτα.  Αλλά δεν θα μείνεις. Ποτέ δεν μένεις. Πας και έρχεσαι. Ακόμα περιμένω σαν τότε να στείλεις μήνυμα το βράδυ και ίσως να εμφανιστείς από στιγμή σε στιγμή. Δεν θέλω να σε αγαπώ. Δεν το αντέχω. Αλλά σε αγαπώ. Σε αγαπώ περισσότερο από ποτέ. Είσαι εκείνη η σωσίβια λέμβος που θέλω να έχω στο πλοίο στο ταξίδι. Γιατί μπορώ να σου πω τα πάντα. Μπορώ να σου στείλω ένα αλλοπρόσαλλο μήνυμα τα χαράματα και να μη χρειαστεί να πω άλλα γιατί θα το καταλάβεις. Μπορώ να σου πω ό, τι μου έρθει στο μυαλό ανά πάσα στιγμή και να μην με παρεξηγήσεις. Μπορώ να μαλώσω μαζί σου και την επόμενη στιγμή να σε αγαπώ ακόμα περισσότερο από πριν. Αλλά δεν είναι αμφίδρομο. Ποτέ δεν θα είναι αμφίδρομο. Εγώ θα σε αγαπώ και θα γυρίζω κάθε φορά τον κόσμο ανάποδα για να είμαι μαζί σου. Εσύ απλά θα κάνεις το κομμάτι σου. Γιατί αυτό έχει σημασία. Μακάρι μια μέρα να καταλάβεις πόσο σε ήθελα. Δεν μπορώ με αυτά που γράφω να εξηγήσω τι νιώθω. Δεν μπορώ να τα περιγράψω ούτε στο ελάχιστο. Ακόμα ελπίζω ότι μια μέρα θα είμαστε μαζί. Και θα κάνω τα πάντα για να μη σε χάσω. Κατά βάθος πιστεύω ότι μια μέρα θα τα διαβάσεις όλα αυτά. Ακόμα ελπίζω σε κάτι.

Χριστούγεννα 7 χρόνια μετά

     Οι δρόμοι είναι γεμάτοι φώτα. Στις ζαρντινιέρες έχουν φυτέψει αλεξανδρινά. Πόσο σου άρεσαν τα αλεξανδρινά! Κόσμος πάει και έρχεται βιαστικά να προλάβει τα τελευταία δώρα των Χριστουγέννων και τα ψώνια για το οικογενειακό τραπέζι. Όταν ήμασταν μικροί βιαζόμασταν να φάμε γρήγορα να σηκωθούμε από το τραπέζι και να βγούμε για παιχνίδι στις πλατείες. Τώρα... θα έδινα τα πάντα για 10 λεπτά σε εκείνο το τραπέζι. Έχουν περάσει 7 χρόνια. Αύριο θα κκατεβαίναμε στο σπίτι με το τρίγωνο να πούμε τα κάλαντα και να μας δώσεις από 50 ευρώ "χαρτζιλίκι". Όλα τα 50ευρα του κόσμου θα έδινα πίσω για να κατέβω κάτω και να σου ξαναπώ τα κάλαντα. Τα Χριστούγεννα δεν έχουν την ίδια σημασία πλέον. Είμαστε όλοι διάσπαρτοι. Τα Χριστούγεννα είναι απλά ημέρα ξεκούρασης από την δουλειά. Κάποτε ήταν έθιμα και δημιουργούσαμε αναμνήσεις. Τώρα είναι απλά ένα ακόμα βράδυ σαν όλα τα άλλα. Κι ας είναι στολισμένοι οι δρόμοι. Κι ας έχει αλεξανδρινά στα παρτέρια. Τότε το σπίτι μύριζε κάστανα και ζέστη. Τώρα δεν μυρίζει τίποτα. Το φαγητό είναι ετοιματζίδικο από ένα τυχαίο μαγαζί. Στο σπίτι δεν ακούγονται φωνές. Δεν ακούγεται τίποτα. Το κουδούνι δεν χτυπάει για κάλαντα πλέον. Ακόμα ψάχνω να βρω την μαγεία των Χριστουγέννων. Έχει χαθεί πλέον. Την έχει αντικαταστήσει η μοναξιά και η θλίψη. 

-Εσύ τι θα κάνεις τα Χριστούεγννα;

-Τίποτα μωρέ ήσυχα θα τα περάσω.

    Στην πραγματικότητα θα είμαι μόνη μου, θα βλέπω τηλεόραση και θα σκέφτομαι πόσο μου λέιπουν όλα εκείνα τα Χριστούγεννα που είχα δεδομένα τόσα χρόνια. Μακάρι κάποιος να μου έλεγε τότε να μη σηκωθώ από το τραπέζι και να μείνω εκεί. Μακάρι να είχα περάσει περισσότερο χρόνο από όσο περνούσα. Να γύριζα πίσω το χρόνο και να κατέβω αύριο με το τρίγωνό μου και ένα καπέλο χριστουγεννιάτικο και να πω τα κάλαντα. Να κατέβω κάτω και να παίζει στη διαπασόν η τηλεόραση και να μυρίζει μαγειρεμένο φαγητό και κάστανα.

    Είναι εντυπωσιακό το πόσο ενθουσιασμός υπάρχει στην αρχή που στολίζεις με χαρά το δέντρο και κρεμάς λαμπάκια στα παράθυρα και όλα είναι φωτεινά και γιορτινά. Για να τα δει ποιος; Και μετά απλά κάθεσαι μόνος και δεν καταλαβαίνεις το νόημα όλων αυτών. Κανένα τηλέφωνο δεν χτυπάει για χρόνια πολλά. Κανείς δεν σε περιμένει σπίτι. Κανείς δεν ρωτάει και κανείς δεν νοιάζεται. Όλοι έχουν το πρόγραμμά τους με τις οικογένειές τους. Εσύ είσαι εδώ, μόνη. Αλλά εσύ δεν έχεις ανάγκη. Κάνεις τη μεγάλη ζωή που ήθελες. Μόνη. Μακριά από όλους για να μη σου θυμίζει κανείς τίποτα. Φοβάμαι μην ξεχάσω τις στιγμές. Θέλω να τις κρατήσω σφιχτά να μη μου φύγουν. 7 χρόνια μετά και το κενό είναι τόσο μεγάλο που έχει χαθεί το νόημα και η μαγεία. 

20/2/22

Ανεκπλήρωτοι έρωτες

    Απλώς κάποιοι έρωτες μένουν ανεκπλήρωτοι για πάντα. Μένουν εκεί που πάτησες παύση και τους σταμάτησες. Μένουν σε εκείνες τις νύχτες που δεν ήξερες ότι θα τελειώσουν κάποια στιγμή. Μένουν στο χαμόγελο και τη λάμψη των ματιών. Μένουν στο χαμηλό φως και τη δυνατή μουσική. Είναι εκείνοι οι μεγάλοι έρωτες που υπήρξαν κάποτε και που σε γέμιζαν ελπίδες ότι δεν θα μείνουν ανεκπλήρωτοι. Εκείνοι οι έρωτες που σε άφηναν ξύπνια το βράδυ γεμάτη αγωνία και σκέψεις για ό, τι μπορεί να συμβεί την επόμενη μέρα ή την επόεμνη νύχτα. Εκείνοι οι έρωτες που έμοιαζαν μοναδικοί και μοιραίοι. Δεν συνέχισαν όμως. Δεν ήταν μοιραίοι. Έμειναν εκεί που πάτησες παύση. Έμειναν στη νύχτα που τους εκμυστηρεύτηκες πριν χαθούν στο κενό για πάντα χωρίς να ξέρεις αν θα είναι η τελευταία φορά. Γιατί τότε δεν ήξερες ότι θα ήταν η τελευταία φορά. Μπορώ να κάτσω και να θυμηθώ όλες τις ημέρες και νύχτες που πέρασα μαζί σου. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έγραψες το κινητό μου στο χέρι σου για να με πάρεις μόλις τελειώσεις από τη δουλειά. Θυμάμαι τη νύχτα που έψαξες να βρεις τοκαλύτερο μπαρ στην πιο ερωτική πόλη, και τελικά ήταν το χειρότερο αλλά δεν με ένοιαξε ποτέ γιατί εκείνη ήταν από τις καλύτερες νύχτες μας. Κάναμε τα πάντα μαζί. Θυμάμαι την νύχτα που με έπιασες αγγαλιά σε εκείνο το μαγαζί και ένιωσα σαν να χάνω τα πόδια μου στο έδαφος. Θυμάμαι που ήρθες μαζί μου σε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές μου που δεν είχα κανέναν. Θυμάμαι και τη μέρα που μου είπες ότι θα φύγεις που παραλίγο να με πάρουν τακλάματα στο δρόμο. Θυμάμαι τη μέρα που έφυγες. Και θυμάμαι και τη μέρα που σου είπα πόσο σ αγαπώ και τελικά δεν ήταν το ίδιο. Και αν είπα ότι δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο χωρίς εσένα, στο φινάλε μπορώ. Δεν θα είναι το ίδιο, αλλά μπορώ. Ακόμα και αν και αυτή τη φορά έμοιαζε ιδανικό. Πως θα μπορούσε μετά από εκείνη τη νύχτα να είναι το ίδιο; Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το πόσο σ αγαπώ. Και για πάντα θα σ' αγαπώ. Απλώς δεν μπορώ να το κάνω πλέον αυτό. Δεν μπορώ να είμαι φίλη σου. Δεν μπορώ γιατί δεν ειναι έτσι οι φίλοι. Και γι αυτό αποχωρώ. Αποχωρώ ξέροντας ότι ήμουν ένα κεφάλαιο σημαντικό. Αποχωρώ ξέροντας ότι έκανα ό, τι περνούσε από το χέρι μου για να είμαστε μαζί. Αποχωρώ ξέροντας ό, τι σε έκανα έστω και λίγο να πιστέψεις στον εαυτό σου, που πάντα πίστευα. Θα μου λέιψει το χαμόεγλο και η λάμψη των ματιών σου. Θα μου λέιψει να κοκκινίζεις κάθε φορά που σε συναντώ έξω από το μετρό. Θα μου λέιψει να σκέφτομαι συνέχεια πόσο σ αγαπώ. Μπορεί να με χρειάζεσαι προς το παρόν, αλλά εγώ σε χρειαζόμουν γενικά και δεν σε είχα ποτέ. Έπαιρνα το λίγο που μου έδεινες και το αγγάλιαζα και το έκανα δικό μου πριν πέσω για ύπνο. Και αυτό το λίγο στο τέλος ήταν που με κατέστρεψε για μια ακόμα φορά. Αλλά δεν το αξίζω. Γι αυτό αποχωρώ έχοντας κάνει τον κύκλο μου. Αποχωρώ και σ' αφήνω να κάνεις το δικό σου κομμάτι χωρίς εμένα. Μακάρι να μπορούσα να σου πω για μια τελευταία φορά πόσο σ' αγαπώ. Όχι για να γυρίσεις, αλλά για να μην σκεφτείς ούτε μία στιγμή πως έχει αλλάξει το πόσο σ' αγαπώ.

3/9/21

Κάτι δικό μας

    Ερχόταν το βράδυ και περίμενα με ανυπομονησία ντυμένη την ώρα να φτάσει. Έβγαινα νωρίτερα κάτω στο σπίτι και περίμενα να έρθεις κάνοντας την αδιάφορη και κοιτώντας το κινητό μου ενώ η καρδιά μου χτυπούσε από αγωνία. Το πρώτο πράγμα που μου έλεγες ήταν "τι ωραία που μυρίζεις" και η νύχτα ξεκινούσε. Πάντα εκείνη την ώρα στο ράδιο έπαιζε Bruno Mars και με άφηνες να βάλω ότι θέλω στο ράδιο ενώ χόρευες μαζί μου. Ήταν κάτι δικό μας. Φτάναμε στο ίδιο μαγαζί και στεκόμασταν όρθιοι με τα πλαστικά στο χέρι και δεν πρόσεχα ποτέ ααν γύρω υπήρχε κόσμος. 

    Θυμάμαι όμως την στιγμή που κατάλαβα ότι σε έχω ερωτευτεί. Είχα έρθει να σε βρω μαζί με τους φίλους σου και βγάλαμε εκείνη τη φωτογραφία. Που εγώ το παίζω αδιάφορη και κουλ μέσα στο χάλι μοου κι εσύ με κοιτάς γεμάτος λάμψη. Περπατούσαμε στο στενό της Βαλτετσίου και είπες ότι θα με πας για θερινό σινεμά στο Ριβιέρα καθώς περνούσαμε από μπροστά. Και από εκείνη τη μέρα δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει η βδομάδα για να έρθεις να με πάρεις από το σπίτι και να πάμε οπουδήποτε. 

    Θυμάμαι το πρώτο φιλί. Ήταν από τα καλύτερα της ζωής μου γιατί δεν ξέρω αν το περίμενα. Είχε λίγο τζιν και λίγο από συζητήσεις αλκοολικών στο μαγαζί που πηγαίναμε για κλείσιμο. Μετά με ρώτησες που θέλω να πάμε. Ήθελα απεγνωσμένα να πάω στο Λυκαβηττό μαζί σου. Θύμιζε ταινία του '80 καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά του λόφου, εγώ μπροστά κι εσύ από πίσω και σου πετούσα τα ρούχα μου χωρίς να με νοιάζει αν έρχεται κόσμος. Κι εκείνα τα φιλιά, εκείνο το γέλιο και εκείνα τα λακκάκια σου ήταν μοναδικά. Δεν ήσουν ένας ακόμα. Στο μπαλκόνι του σπιτιού μου βλέποντας τη θέα ειρωνεύτηκα το ρομαντισμό της κατάστασης γιατί δεν ήθελα να νομίζεις οτι είμαι ρομαντική. Και με πήρες αγκαλιά. Καθόμασταν εκεί γυμνοί στο μπαλκόνι και πίναμε ένα ξεχασμένο αφρόδες που είχα στο ψυγείο κοιτάζοντας τα φώτα της πόλης που σε έκαναν να νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα.

    Θυμάμαι τότε που ήθελα να πάμε στα Εξάρχεια και να πιούμε εκέι μια μπύρα γιατί όλα τα άλλα είχαν κλείσει. Δεν ήθελες αλλά πήγαμε. Γελούσαμε σαν να μην υπάρχει αύριο και ο κόσμος μας κοιτούσε περίεργα. Ήταν από τις μοναδικές φορές που δεν με ένοιαζε απολύτως τίποτα. Μετά με γύρισες σπίτι και μόλις έκλεισα την πόρτα με πήρες τηλέφωνο να σου ανοίξω να μπεις. Δεν πίστευα ποτέ ότι οι άνθρωποι μπορούν και τα κάνουν ακόμα αυτά. Ήσουν ο φίλος μου, ήσουν το άτομο που με έκανε να νιώθω μοναδική και το άτομο που πίστευε στις δυνατότητές μου ακόμα κι όταν εγώ δεν πίστευα. Για λίγο πίστευα ό, τι είχα τα πάντα. 

    Κι εκεί ήταν που έκανα λάθος.

    Μετά χάθηκες, έφυγες και ξεθώριασαν τα πάντα. Δεν ήρθαν ξανά εκείνα τα βράδια που σε περίμενα με ανυπομονισία κάτω από το σπίτι. Άσκοπα σου έστελνα να μάθω αν θα βγούμε και κάθε φορά η καρδιά μου χτυπόυσε με αγονία. Και σιγά σιγά όλα γύρισαν πίσω στο μηδέν. Δεν ήθελα να έρθει το Σαββατοκύριακο γιατί ήμουν μόνη μου. Δεν είχα πια τον φίλο μου. Ήμουν μόνη μου και προσπαθούσα να το παίξω δυνατή και ότι δεν με νοιάζει. Αλλά δεν σταμάτησε να με νοιάζει. Δεν με πήγες ποτέ στο σινεμά. Δεν ξέρω ακόμα τι έκανα λάθος. Μοιάζει λες και ήταν κάτι που φαντάστηκα γιατί ήταν για λίγο. Ήταν για τόσο λίγο που με πονάει να ξέρω ότι ήταν μόνο για τόσο λίγο. Μακάρι να μπορούσες να δεις ότι με νοιάζει. Γιατί βασικά έχασα τον φίλο μου. 

19/8/20

Σε μισώ

Σε μισώ. Μισώ που δεν με παίρνεις τηλέφωνο. Μισώ που δεν είσαι εδώ. Μισώ που εξαφανίζεσαι συνέχεια. Μισώ που ζεις στον δικό σου κόσμο. Μισώ που είσαι απότομος. Μισώ το ηλίθιο γέλιο σου. Μισώ τα παιδιάστικα αστεία σου. Μισώ τα ρούχα σου. Μισώ που με κοιτάς με το ίδιο βλέμμα κάθε φορά. Μισώ που είσαι συνέχεια σκληρός μαζί μου. Μισώ που πρέπει καθε βράδυ να ακούω τη φωνή σου. Μισώ που νοιάζεσαι. Μισώ τις ηλίθιες ιδέες σου. Μισώ που τα πάντα μου θυμίζουν εσένα. Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ. Σε μισώ γιατί όσο και να θέλω να σε μισώ δεν μπορώ ούτε στο ελάχιστο, ούτε λίγο. Και γι αυτό σε μισώ ακόμα περισσότερο. 

Ένα τελευταίο αντίο

    Πέντε χρόνια μετά στεκόσουν εκεί, γεμάτος έκπληξη και φόβο. Ήμουν απέναντί σου. Με είδες. Και ξαφνικά γίναμε δύο άγνωστοι, που συναντιούνται πρώτη φορά. Κρίμα. Κρίμα γιατί ήμουν εκεί. Κρίμα γιατί τα είπες όλα και μετά χάθηκες. Τώρα ξέρω ότι χάθηκες για πάντα. Κρίμα γιατί θα μείνουμε μόνο στα όνειρα και στις φαντασιώσεις. Κρίμα γιατί θα μείνουμε σε εκείνες τις νύχτες που ο χρόνμος σταματούσε. Σε εκείνες τις βόλτες με τη μηχανή δίπλα στο λιμάνι που όλα μοιάζαν μαγευτικά. Στις σουρωμένες νύχτες που έδινες όλο σου το "εγώ". Ήταν το τελευταίο μου χαρτί στο τραπέζι. Έχασα. Δεν μου έμεινε ούτε λίγο. Δεν έχω ούτε μια στάλα ελπίδας και δύναμης να προσπαθήσω για τον επόμενο γύρο. Λυπάμαι αλλά έχασα. Μακάρι να σου είχα πει τα πάντα στο πλοίο. Μακάρι να μη φοβόμουν να έιμαι εγώ. Τώρα είμαι πιο εγώ από ποτέ και δεν έχει μείνει τίποτα σε μένα που να μπορεί να ξαναπροσπαθήσει. Ήταν 5 χρόνια γεμάτο αγωνία και σκέψεις και ατελείωτες νύχτες το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγες ώρες. Κρίμα που φοβήθηκες να είσαι εσύ εκείνη την τελευταία φορά. Κρίμα που όταν έπρεπε, εγώ ήμουν εγώ κι εσύ ήσουν κάτι άλλο από αυτό που γνώριζα. Οι άνθρωποι σε εκπλήσουν συνέχεια. Λυπάμαι αλλά εγώ φεύγω και αυτή τη φορά για πάντα. Λυπάμαι, προσπάθησα αλλά αυτό ήταν το τελευταίο μου αντίο.

26/3/20

Φόβος

Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη, οι δρόμοι είναι άδιοι. Φόβος παντού έξω και μέσα. Όλες οι μέρες έιναι ίδιες και ο χρόνος έχει παγώσει. Η κακιά η στιγμή και τέλος καραδοκούν στη γωνία. Εσύ είσαι μέσα καθυστερώντας τα. Οι σκέψεις είναι πιο παρανοϊκές από ποτέ και ο φόβος έχει καταλάβει κάθε σου κύτταρο. Αβοήθητη και αδύναμη, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Περιμένεις σε ένα θαύμα της επιστήμης. Το κλίμα είναι ασφυκτικό και καμιά φορά στην απόλυτη ησυχία ακούγεται κάποιος συναγερμός. Οι ώρες είναι όλες ίδιες και δεν έχει σημασία τι ώρα θα κοιμηθείς και τι ώρα θα ξυπνήσεις. Όλοι στις 6 βλέπουμε το δελτίο ειδήσεων να μάθουμε τις εξελήξεις. Όλα έχουν μπει σε παύση. Η κόσμος αλλάζει και χάνεται. Όλοι είναι καχύποπτοι και έχει χαθεί κάθε είδος ανθρωπιάς. Όλοι κοιτούν την πάρτη τους. Δεν υπάρχει ίχνος θετικής σκέψης. Είναι άνοιξη και οι δρόμοι είναι άδειοι χωρίς καμία κίνηση. Βγαίνεις από το σπίτι να αγοράσεις είδη πρώτης ανάγκης και νιώθεις λες και πηγαίνεις σε αποστολή. Βιολογικός πόλεμος. Όλες οι μέρες είναι θολές και μουντές. Ακόμα και ο ήλιος είναι κάπου κρυμμένος. Ακόμα και οι σκέψεις έχουν μπει σε παύση. Τώρα θα ήμασταν μαζί στο νησί και θα είχε σταματήσει ο χρόνος. Ο χρόνος σταμάτησε από μόνος του όμως. Και δεν έχει σημασία αν θα είμασταν μαζί ή όχι. Το πρόβλημα τους αφορά όλους πλέον. Περίμενα τόσα χρόνια για να ακούσω αυτό που είπες μία βδομάδα πριν και ξαφνικά δεν έχει καμία σημασία γιατί τα δεδομένα άλλαξαν. Χάνονται άνθρωποι άδικα, η κοινωνία πλήττεται με σημάδια που θα αργήσουν να φύγουν. Το τέλος μοιάζει πιο κοντά από ότι φαινόταν για πολλούς. Φόβος είναι η μόνη λέξη και το μόνο συναίσθημα. Άλλοι απλά ακολουθούν τις οδηγίες. Άλλοι δεν ακολουθούν καν αυτές. Εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι για τους δικούς μου, φοβάμαι και για τους άλλους. Και θα υπάρξει και δεύτερο κύμμα φόβου. Που είναι τώρα ο θεός σας να σας σώσει; Δεν αντέχω να χάσω κι άλλο. Δεν το αντέχω πλέον. Οι σκέψη και μόνο με σκοτώνει. Βαρέθηκα να χάνω και να ζω με τις τύψεις και με το "τι θα γινόταν εάν". Τώρα απλά περιμένω. Όσο και να προετοιμαστείς δεν είσαι ποτέ έτοιμη για το χειρότερο. Όσο και να νομίζεις ότι το ήξερες και ότι είσαι έτοιμη δεν είσαι ποτέ. Φοβάμαι πιο πολύ από ποτέ.

11/1/20

Untitled.

Είναι περίεργο να διαβάζεις αυτό το χρονολόγιο. Αρχίζει περίπου δέκα χρόνια πριν. Είσαι πλέον ενήλικας και βλέπεις πως σκεφτόσουν τόσα χρόνια πριν. Πράξεις και λάθη που βλέποντας τα τώρα θέλεις να αλλάξεις. Στα 24 συνειδητοποιείς ότι τα μικρά σου λόγια τότε είχαν μια δόση αλήθειας και άφησαν πληγές. Όχι αυτές στα χέρια σου. Αυτές μέσα σου που τώρα βγάζουν νόημα. Ο φόβος της εγκατάλειψης, η αίσθηση ανικανότητας, η συνεχής σύγκριση με τους άλλους που πάντα έχουν κάτι καλύτερο από εσένα. Το κουτάκι δίπλα στο κομοδίνο που σε βοηθά να κοιμάσαι τα βράδια κοιμίζοντας τις σκέψεις σου. Συνεχίζεις να φτιάχνεις το έξω και να το πλαστικοποιείς γιατί το μέσα είναι σπασμένο και άδειο και ψάχνει να γεμίσει. Να γεμίσει με εφήμερες σχέσεις και ξενύχτια χωρίς νόημα. Ακόμα δεν πιστεύεις στον εαυτό σου. Ακόμα κατηγορείς εσένα για το παρελθόν. Κι εκείνος που τότε μισούσες τώρα είναι το είδωλό σου. Και ακόμα κανείς δεν ξέρει. Κανείς ποτέ δεν το έμαθε και κανείς ποτέ δεν το κατάλαβε. Προσπαθείς να ταιριάξεις, προσπαθείς να χωρέσεις εκεί που δεν χωράς. Μόνο που τώρα οι πληγές είναι βαθύτερες. Πως όμως φανταζόσουν τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τότε; Δεν είχες όνειρα; Έμενες στο λίγο σου και στο τίποτα που πήγαινε κι ερχόταν. Ακόμα ένας προβληματικός ενήλικας. 

22/5/19

Εσύ

Δεν αντέχονται πλέον οι νύχτες. Η μέρες είναι ανυπόφορες και οι νύχτες τρομακτικές. Η αίσθηση της ανασφάλειας στο ίδιο το μέρος που κάποτε ένιωθες ασφάλεια δεν αντέχεται σου λέω. Η αναπνοή σου απλά γίνεται πιο βαριά όσο περνάει η ώρα και τα μάτια σου δεν μπορούν να κλείσουν γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι ότι θα αρχίσουν εκείνοι οι μικροί ψίθυροι στο αφτί σου. Εκείνη που σε γεμίζουν με ενοχές και τύψεις για την κάθε μικρή λαθος επιλογή που έφερε την επόμενη και που σε έφερε έχρι εδώ. Φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό γιατί δεν είναι καθόλου ευχάριστη παρέα. Αρχίζεις και τα χάνεις και δεν αντέχεις ούτε την ίδια σου την ύπαρξη. Νιώθεις ότι είσαι εντελώς μόνη σου και ότι έτσι θα συνεχιστεί για πάντα. Ποιος θα σε αντέξει και ποιος θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στην παράνοια σου; Χάνονται όλοι ένας ένας μόλις συνειδητοποιούν ότι απλά δεν μπορούν. Έτσι φανταζόσουν τη ζωή σου; Να μην κοιμάσαι τα βράδια γιατί σε βασανίζει ο ίδιος σου ο εαυτός και οι λάθος επιλογές σου; "Νομίζεις ότι είσαι πιο έξυπνη από όλους αλλά ήσουν η πρώτη που έφυγε". Και είχε δίκιο. Εγώ κατέστρεψα τα πάντα εγώμε έφτασα σ' αυτό το σημείο και εγώ με άφησα ολομόναχη και ούτε εγώ δεν μπορώ πλέον να με αντέξω. Ναι χαμοεγλάω συνέχεια και δίνω ελπίδες στον κόσμο γιατί εμένα δεν μου το έδωσε κανείς όταν το χρειαζόμουν. Ναι είμαι πάντα η ψυχή του πάρτι και λέω τα καλύτερα αστεία γιατί όλα είναι θλιβερά και με σκοτώνουν. Με σκοτώνουν κάθε μέρα. Οι νύχτες ειναι απίστευτα μαύρες και σκοτεινές και με τρομάζουν. Δεν υπάρχει ελπίδα μέσα σ' αυτό το σκοτάδι. Και πως θα καταφέρεις μόνη σου να βγεις απ' αυτό; Κανείς δεν θα κάτσει να σε ακούσει πλέον γιατί δεν σε αντέχουν. Πως να σε αντέξουν αυτοί όταν ούτε εσύ δεν μπορείς να σε αντέξεις; Άλλη μια αφόριτη νύχτα και άλλη μια αφόριτη πραγματικότητα και ένα αύριο που δεν ξέρεις τι θα γίνει; "Γιατί θες να τα προγραμματίζεις όλα;". Γιατί φοβάμαι. Γιατί φοβάμαι τι θα έρθει αύριο και τι επιλογές θα πρέπει να κάνω. Γιατί δεν με εμπιστεύομαι και δεν μπορώ να είμαι σίγουρη ούτε για τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί κι εγώ χρειάζομαι κάποιον να με βγάλει μέσα από το σκοτάδι που έχω βυθιστεί. Γιατί δεν μπορώ να βγω μόνη μου και γιατί είμαι αδύναμη. Πάντα ήμουν αδύναμη και πάντα θα είμαι αδύναμη. Όχι δεν είμαι το δυναμικό παιδί που λέγατε, όχι δεν είμαι έξυπνη και όχι δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου. Για μια φορά χρειάζομαι βοήθεια και δεν έχω κανέναν. Όλοι θέλουν κάτι να κερδίσουν. Μπράβο σας, μόνο που εγώ δεν έχω πλέον τίποτα να δώσω σε κανέναν. Είμαι απλά ένα σπασμένο ποτήρι που δεν φτιάχνει. Δεν φτιάχνει αγαπητή μου και θα είναι για πάντα προβληματικό. Κι εσύ που νόμιζεις ότι μπορείς να με φτιάξεις ήσουν έξυπνος γιατί κατάλαβες ότι δεν μπορείς και έφυγες. Γιατί εγώ αύριο δεν ξέρω τι θα γίνει και γι αυτό θα κάνω πάλι λάθος. Γιατί και το επόμενο βράδυ θα είναι ανυπόφορο και κανείς δεν θα είναι δίπλα σου για να νιώσεις ασφαλής. Γιατί ασφάλεια δεν σου προσφέρει ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός. Η νύχτα γίνεται ακόμα πιο ανυπόφορη από πριν. Ακόμα και οι εφιάλτες μοιάζουν όνειρα σε σχέση με την καθημερινότητα. Προσπαθείς να φτιάξεις το έξω γιατί το μέσα είναι τόσο κατεστραμένο που δεν διορθώνεται με τίποτα. Τα έχεις χάσει εντελώς και δεν υπάρχει κανείς να σου πει ποιο είναι το γαμημένο σωστό. Τουλάχιστον αποδέχεσαι τα πράγματα και έχεις επίγνωση της κατάστασης σου. Από μικρή τα έγραφες. Τα έγραφες για να τα  πεις κάπου με την ελπίδα ότι κάποιος θα τα διαβάσει κάποια στιγμή και θα καταλάβει τι υπήρχε στο εσωτερικό μιας και το εξωτερικό είναι ψέυτικο και πλαστικό. Ένα κρύο και λείο πλαστικό. Είναι χαμογελαστό και όμορφο και δίνει ελπίδα σε όλους όταν δεν μπορεί να δώσει ελπίδα στον ίδιο του τον εαυτό. Μίλα στον εαυτό σου. Αυτός σου έμεινε μόνο γιατί κανείς άλλος δεν θα σε ακούσει. Μόνη σου έστρωσες και μόνη σου θα κοιμηθείς, αν καταφέρεις να το κάνεις κι απόψε. Νομίζεις ότι αυτό το άσπρο μικρό το τελευταίο που σου έμεινε θα σε βοηθήσει να διώξεις τις φωνές στο μυαλό σου. Συνέχισε να φτιάχνεις το εξωτερικό σου. Μόνο αυτό σου έμεινε άλλωστε.

13/8/18

Στο λίγο σου

Μια στιγμή χρειάζεται για να γυρίσεις πίσω στις κακές συνήθειες. Μια κουβέντα, μια εικόνα, μια λάθος σκέψη. Καταπίεσα όλα αυτά που με έτρωγαν. Προσπάθησα να δω αυτό που έβλεπαν οι άλλοι. Αυτό που έβλεπα εγώ όμως ήταν ένα ποτήρι άδειο και ακόμα είναι άδειο. Συμβιβάστηκα με το λίγο μου, αποδέχτηκα το εγώ μου. Η μάλλον νόμιζα ότι αποδέχτηκα το εγώ μου. Τίποτα και ποτέ δεν φτάνει, ούτε είναι αρκετό. Από τη στιγμή που ράγισε έμεινε έτσι για πάντα. Ραγισμένο, χαλασμένο και άχρηστο. Με ό, τι και να το στολίσεις, με ό, τι και να το ντύσεις άσχημο θα είναι και άδειο. Και ποιο είναι εν τέλη το νόημα να προσπαθήσεις για κάτι χαλασμένο; Ποτέ δεν θα είναι αρκετά καλό όσο και να προσπαθείς να το φτιάξεις. Δεν χρειάζεται καν να ασχοληθείς μαζί του, υπάρχουν άλλα καλύτερα. Γιατί επιμένεις στο χαλασμένο; Άφησέ το, ποτέ δεν θα είναι όπως πριν. Γιατί πάλι το λάθος; Γιατί πάλι το κατεστραμμένο αυτό λάθος; Νόμιζες ότι είναι σωστό. Άκουσες πάλι τη λάθος φωνή. Δεν είσαι πλέον παιδί να κάνεις λάθη. Τα λάθη στοιχίζουν πλέον και είναι δικό σου το φταίξιμο. Ίσως αν σταματήσεις να πράττεις τότε να σταματήσεις να κάνεις και λάθη αν δεν υπάρχει άλλος τόπος. Εσύ είσαι το σπασμένο, εσύ είσαι το χαλασμένο, εσύ είσαι το άδειο. Τι περίμενες; Ότι επειδή φοράς την λαμπερή και χαμογελαστή μάσκα σου ο κόσμος δεν βλέπει; Μείνε στο λίγο σου, σταμάτα να προσποιείσαι χειρότερα τα κάνεις. Έχτισες τα πάντα σε ένα χαλί γεμάτο ψέματα και παραμύθια. Ο κόσμος δεν λειτουργεί με παραμύθια. Και συνεχίζεις και τα βάζεις όλα κάτω από το χαλί να μην φαίνονται. Έτσι νόμιζες μάλλον ότι "κανείς δεν θα το προσέξει". Μην εμπιστευτείς, μην ακούσεις, μην μπλέξεις πάλι. Για μια φορά κάνε εύκολη τη ζωή σου και τελείωσε ότι σε κρατάει πίσω. Όχι δεν εννοώ τον εαυτό σου. Σ' αυτόν δώσε ακόμα μια ευκαιρία ίσως να την αξίζει. Αν πάλι όχι εδώ θα είμαι να σου τα λέω από την αρχή. Ξέρω πως είναι να δίνεις τον εαυτό σου και να παίρνεις μια γεύση από λίγο. Ξέρω ότι το λίγο δεν σου φτάνει. Ξέρω ότι έζησες το πολύ ακόμα κι αν ήταν για λίγο. Ξέρω ότι έμεινες εκεί ακόμα κι αν όλα προχώρησαν. Ψάχνεις μέσα στο πλήθος να βρεις εκείνο το κοριτσάκι που χάθηκε. Εκείνο το μικρό χαρούμενο κοριτσάκι που για μια στιγμή τα είχε όλα. Δεν θα το βρεις άδικα ψάχνεις. Το μικρό κορίτσι είναι μεγάλο πλέον, δεν είναι εκείνο το αθώο παιδί που ήξερες. Δεν έχει ούτε τα μισά από όσα είχε. Μην ψάχνεις να το βρεις δεν πρόκειται. 

About This Blog

About This Blog

  © Blogger template Brooklyn by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP